Rozdział XV

Za betę dziękuję Gayaruthiel.

Dodatkowo bonus: na dziwadełku pojawił się wywiad ze mną i As-t-modeusz. O tutaj.

Kolejna noc również okazała się dla Jamesa niespokojna. Sama świadomość, że śpi w pokoju pełnym obcych, sprawiła, że budził się co chwilę. Jasne, wiedział, że prawdopodobnie w pomieszczeniu znajduje się tylko jedna niebezpieczna osoba – on sam – ale nie potrafił się odprężyć. Poza tym drażniły go rzeczy, na które wczoraj nie zwrócił uwagi. Kotary jego łóżka wyglądały tak, jakby zaraz miały się zasunąć, więc gdzieś koło drugiej nad ranem wstał i przywiązał je porządnie do kolumienek. Przez siniaki nie potrafił wygodnie się ułożyć. Dean chrapał.

To ostatnie przeważyło. Zwinął się z sypialni, gdy tylko skończyła się cisza nocna. W pierwszej kolejności zawędrował do kuchni, która o tej porze była jeszcze senna i nieco opustoszała. Wyżebrał tam kawę i usiadł ostrożnie na niskiej ławie, przyglądając się, jak skrzaty zaczynają niespiesznie przygotowywać śniadanie. Przed nim w równych rzędach leżał świeżo wypieczony chleb, a nieco dalej stały kosze z owocami. Chłopak zakosił ukradkiem jabłko, ale po chwili uznał, że to głupota i spytał, czy naprawdę może je wziąć. Skrzatka, która wyciągała z pieca bułki, spojrzała na niego wyraźnie zaskoczona, ale się zgodziła.

Pomimo wczorajszego incydentu James czuł się w kuchni po prostu dobrze. Chyba… nie bał się.

Mógł tutaj zwyczajnie posiedzieć, nie zastanawiając się ciągle, z której strony zostanie zaatakowany, nie pilnując każdego słowa, nie obserwując potencjalnych wrogów. Jednak równocześnie nie był sam. Zabawne, nadal ciągnęło go do ludzi. Skrzatów właściwie.

Zdziczałeś, pomyślał, wlepiając wzrok w czeluść kawy.

W pewnym sensie zdawał sobie sprawę, że zmienił się w ostatnim czasie. Choćby takie głupstwo, kłopoty ze snem. Swego czasu bez problemu zasypiał na kanapie w kasynie, ba, pod stołem w barze, pod mostem, na ławce, w bramie, u znajomego lub obcego, gdziekolwiek, gdzie znajdowała się w miarę pozioma powierzchnia. I jakiś inny był w ogóle. A teraz? Kłębek nerwów. Wystarczy szturchnąć, a się rozpadnie, rozklei, rozbeczy. Beczący kłębek. Hm. Owca?

A raczej kompletny baran, stwierdził, dojadając jabłko.

– I paranoik – dodał na głos. Nie zabrzmiało to jak żart, choć powinno.

W dodatku miał wrażenie, że jest bardziej obity niż wczoraj, choć było to niemożliwe. Przy każdym ruchu, gdy ubranie ocierało się o jego skórę, miał ochotę syczeć z bólu.

Powlókł się więc do łazienki Marty, ale ducha na szczęście tam nie było. Dziewczyna była całkiem miła, lecz nie polubił jej na tyle, aby bez skrępowania ściągnąć przy niej zaklęcia maskujące. Chciał zaś przed lekcjami sprawdzić, w jakim stanie jest jego ciało.

Magicznie zaryglował drzwi. Ściągnął szatę i koszulę, a następnie rzucił je na podłogę. W końcu stanął przed lustrem, raz głęboko odetchnął i wyciągnął różdżkę.

Brzydził się swoich blizn.

Jedną z pierwszych rzeczy, jakich nauczyła go Javiera, było ukrywanie ich. Właściwie wymusił to na niej tego samego dnia, gdy zrozumiał, że sama używa zaklęcia maskującego. Zapamiętał też, jak zaśmiała się, gdy powiedział, że nigdy w życiu go nie zdejmie.

– Wyluzuj, smarku. Jak mi zdjęli bandaże, też nie mogłam na siebie patrzeć, ale później mi przeszło. To zaklęcie to tylko tak o, dla widowni. Nie lubię, jak ludzie się na mnie gapią – stwierdziła wtedy.

Pamiętał, że nocowali w budynku, który dopiero budowano. Nie było w nim podłogi z prawdziwego zdarzenia, światła ani okien, ale nie przeszkadzało mu to wcale. Javiera załatwiła koc i piwo, zwyczajne, jasne, które pili na spółkę. Był wtedy jeszcze dzieckiem i nawet ta odrobina alkoholu uderzyła mu do głowy.

– A co ci się stało? – spytał. – Bo wyglądasz, jakby wpakowali cię do piekarnika.

Wtedy strasznie się na niego obraziła.

Później poznał jej historię, wtedy, gdy już prawie na pewno byli przyjaciółmi. Pewnie dowiedziałby się szybciej, gdyby nie był w tamtym czasie paskudnym, gruboskórnym bachorem.

Javiera była mugolaczką. Rok przed tym, jak poznała Jamesa, dowiedziała się, że jest czarownicą. Znudzona urzędniczka przyszła do jej rodziców, powiedziała, że świat magii istnieje, przetransmutowała szafę w krowę, poinformowała ile kosztuje czesne w meksykańskiej szkole dla czarodziejów i zostawiła ładną, kolorową ulotkę.

Wieczorem mama Javiery kazała córce wsiąść do auta i pojechały na wycieczkę za miasto.

– Poszłyśmy się pomodlić za moją duszę. A później oblała mnie benzyną i podpaliła. – Javiera powiedziała to obojętnie, jakby ta historia jej nie dotyczyła. – Wiesz, myślała, że robi dobrze.

– Podpalając cię?

– Czasem tak bywa. No i później zniknęłam. Dziecięca magia czasem tak działa. – Przez chwilę milczała, rysując palcem koślawego potwora na brudnej szybie. – Tacie zmienili pamięć tak, że w ogóle nie pamięta, że mnie miał. Mamie chyba też. Trochę za nią tęsknię – dodała ciszej.

– Przecież ona…

– I co z tego? Po prostu chciała mnie ocalić. Oczyścić. Na swój sposób… To moja mama, kochała mnie.

Morgano, jacy głupi byliśmy, pomyślał James, dezaktywując zaklęcie.

Skóra mrowiła go, ale poza tym nie było to nieprzyjemne, tylko trochę dziwne. Widział w lustrze, jak powoli na jego skórze wykwitają blizny i kolorowe sińce. Na te pierwsze starał się nie zwracać uwagi, choć było to trudne. Wciąż nie potrafił patrzeć na swe ciało bez wstrętu.

Przynajmniej możesz zrobić karierę jako statysta w jakimś filmie o zombie, pomyślał, uśmiechając się do odbicia ze zmęczeniem.

Ostrożnie dotknął obitego, spuchniętego boku, który był prawie w całości ciemnofioletowy. Wyglądało to gorzej, niż się spodziewał.

Limo pod okiem zdążyło już zżółknąć, podobnie jak siniaki na rękach. Chłopak rozpiął dżinsy i zsunął je na chwilę, aby obejrzeć nogi.

– Cholera – wymamrotał, podsumowując tym słowem całe oględziny.

Powinien wczoraj jednak poszukać tego zaklęcia leczniczego…

Bezmyślnie podrapał się po tatuażu na lewym przedramieniu.

Nagle coś przyszło mu do głowy. Narzucił na siebie wymiętą koszulę i zapiął ją byle jak. Następnie wsunął ręce do kieszeni spodni i powiedział cicho, niepewnie, jakby na próbę:

– Mrużko?

Skrzatka aportowała się na środku łazienki z trzaskiem. James natychmiast zauważył różnicę w jej wyglądzie. Mrużka była przede wszystkich czysta i ubrana w…

– Co ty masz na sobie? – spytał, na chwilę zapominając o swoich problemach.

Skrzatka rzuciła mu spłoszone spojrzenie.

– Mrużka wzięła poszewkę na poduszkę, ale jak pa… ale jeśli wolisz, to Mrużka może założyć serwetkę lub chustkę, lub…

– A co z twoją sukienką? – wszedł jej w słowo.

– Skrzatom nie wolno nosić ubrań – oburzyła się. – Jeśli pani… pa… James da Mrużce ubranie, to Mrużka znów będzie zwolniona.

– Przecież to nie ja podarowałem ci tamtą sukienkę – zauważył nieco oszołomiony. Wcześniej nie zastanawiał się, w jaki sposób czarodzieje pozbywają się skrzatów, ale na pewno nie wpadłby na tak absurdalny pomysł. – Porozmawiajmy o tym później, dobrze? – poprosił, przypominając sobie, że powinien się pospieszyć, jeśli chce zdążyć na lekcje.

– Jak… sobie życzysz – powiedziała, wlepiając w niego spojrzenie wyłupiastych oczu. Jakimś cudem udało jej się nie wypowiedzieć słowa „panicz” w taki sposób, że James i tak je usłyszał.

– Umiałabyś zdobyć może trochę maści na siniaki? Obojętnie jakiej.

Zniknęła, zanim zdążył powiedzieć coś więcej.

Po chwili wróciła, dźwigając słój wypełniony gęstą, ciemnoniebieską substancją, który był większy niż jej głowa. James mrugnął.

– Szybka jesteś – pogratulował.

– Wzięłam to z pokoju Przychodź-Wychodź.

– Aha. – Pokiwał głową mając nadzieję, że nie wygląda na tak skołowanego, jak się czuje. Następnie zawahał się. Chciał grzecznie podziękować i ją wyprosić. Nie był jednak pewien, czy sam dosięgnie wszystkich siniaków… – Mrużko, czy gdybym ci coś pokazał albo powiedział, to mogłabyś o tym nie mówić nikomu?

– Skrzaty nie mogą zdradzać tajemnic swoich panów – powiedziała poważnie.

Miał wrażenie, że gdzieś już o tym słyszał.

Mimo wszystko jednak nie potrafił się przełamać. Myśl, że ktokolwiek zobaczyłby jego blizny, okazała się odstręczająca. Nawet jeśli chodziło tylko o skrzata.

Co prawda nie tak dawno oglądała je Julia, pani Malfoy oraz Czarny Pan, w pewnym sensie, ale i tak…

– Możesz odejść – powiedział.

***

Chupacabrę obudziły wrzaski umierających ludzi. Zamrugał i uniósł głowę, w jednym momencie przytomniejąc. Zasnął przed komputerem z głową opartą na stosie pergaminów i starych wydań „Proroka Codziennego”. Ostatnio zdarzało mu się to coraz częściej.

Ponieważ był optymistą, zajrzał do wszystkich kubków na biurku, szukając choć odrobiny kawy.

Hałas dobiegający z góry wzmagał się. Chupacabra był prawie pewien, że prócz krzyków, słyszy również szczęk oręża. Przetarł zaczerwienione, zmęczone oczy i wydobył swoją różdżkę spod stosu wygniecionych papierów. Przez chwilę kusiło go, aby rzucić na pokój zaklęcie wyciszające, ale nie odważył się. Stosowanie magii w pobliżu komputera zawsze było ryzykowne. Mógł wybuchnąć. Poza tym ostatnią kopię zapasową bazy danych zrobił chyba dwa tygodnie temu, jeśli nie wcześniej. Później nie miał czasu się tym zająć.

Przeciągnął się i rozejrzał półprzytomnie po swojej sypialni. Była brudna. Nie zabałaganiona czy pochłonięta przez artystyczny chaos jak zwykle, lecz zwyczajnie zaniedbana. Ubrania leżały wszędzie, podobnie jak papiery, kołdra na łóżku zbiła się w jeden przepocony kłąb, brudne naczynia okupowały nocną szafkę, taboret i znaczną część podłogi. Po kwiatach na parapecie pozostały tylko suche badyle. Zawsze gdy Chupacabra wracał do swojego mieszkania, obiecywał sobie, że doprowadzi je do porządku. Zaraz po tym, jak upora się z tą częścią swojej pracy, którą nie dał rady zająć się za dnia. Cóż, ostatni miesiąc nauczył go, że sukcesem jest przespanie trzech godzin w ciągu doby.

Co interesujące, jedynym przedmiotem, pomijając oczywiście dokumenty, który wyglądał choć odrobinę magicznie, był właśnie komputer. Na pudle jednostki centralnej i monitorze mężczyzna narysował fosforyzującym mazakiem tajemnicze znaki. Nie powodowały absolutnie niczego, ale wyglądały tajemniczo. Chupacabra miał nadzieję, że jeśli aurorzy kiedykolwiek wpadną do jego mieszkania, zdecydują się przeskanować maszynę pod kątem klątw zabezpieczających i ich czary sondujące spalą całą elektronikę. Wbrew pozorom nie było to tak absurdalne, biorąc pod uwagę, jak zacofani byli pod niektórymi względami.

Szturchnął myszkę i zalogował się do systemu. Tuż przed zaśnięciem wklepał do komputera: „Spr czy Z zwie W przy kr”, choć zupełnie tego nie pamiętał. Na wszelki wypadek zapisał plik i dopiero wtedy sprawdził godzinę. Następnie w myślach przejrzał listę rzeczy do zrobienia i uznał, że ma chwilę spokoju.

Krzyki stawały się coraz bardziej irytujące.

Zaczął zbierać kubki, ostrożnie, aby nie uszkodzić powstających cywilizacji, gdy przypomniał sobie o obietnicy danej Jamesowi. Przynajmniej przepisywanie informacji z komputera do książeczki nie było trudne, choć strasznie nudne. Chupacabra żałował, że nie ma żadnego człowieka, któremu mógłby to zlecić. Jednak wszyscy jego pracownicy byli równocześnie ludźmi jego szefa. Chupacabra zaś nie był pewien, jak ten zareagowałby na wiadomość, że z trudem zebrane dane zostały przehandlowane na niezbyt konkretną obietnicę. Szczególnie, że sprawa dotyczyła Jamesa.

Mężczyznę od hałasu zaczęła boleć głowa, więc stwierdził, że musi to załatwić.

W domu zawsze chodził ubrany po mugolsku w dżinsy i koszulkę, więc przed wyjściem na klatkę schodową narzucił na siebie tylko szarą bluzę i w jej kieszeni schował różdżkę.

Wreszcie wspiął się wąskimi schodami na poddasze i załomotał do jedynych drzwi. Przez chwilę nic się nie działo, więc wcisnął do oporu dzwonek. Irytująca melodyjka została i tak prawie całkowicie zagłuszona, ale, o dziwo, podziałała. Po chwili drzwi odemknęły się i w progu stanął pisarz.

Chupacabra spojrzał na niego ze zmęczeniem.

– Można ciszej? – zapytał.

Mężczyzna wzruszył ramionami i pomachał dłonią przy uchu, co chyba oznaczało, że nie usłyszał. Był młody, może parę lat starszy od Chupacabry i niewątpliwie o wiele bardziej wyspany. Na grzbiet narzuconą miał kolczugę do której nosił spodnie od taniego garnituru. W jednej ręce trzymał ładnie wykonany, choć plastikowy miecz.

– Ciszej – powtórzył Chupacabra, nieco podnosząc głos.

Jego sąsiad uśmiechnął się wesoło.

– Nie można. Słyszałeś kiedykolwiek o cichej bitwie?

Chupacabra włożył dłoń do kieszeni i zacisnął palce na różdżce.

– Słyszałem o bezgłośnych morderstwach – zapewnił.

Pisarz machnął ręką i cofnął się o parę kroków, na oślep prawie wyłączając magnetofon. Był w świetnym humorze.

– Opisuję właśnie najazd orków na Drum ke Lavre i próbuję się wczuć – zapewnił wesoło. – Mówię ci, to będzie bestseller. W jednej scenie Grosster odrąbuje przypadkiem głowę swojemu najlepszemu przyjacielowi, a później pada na kolana, odrzuca miecz i krzyczy do bogów, aby jego również zabili.

– I zabijają? – zapytał Chupacabra, odczuwając coś w rodzaju masochistycznej przyjemności.

– Skądże. To dopiero drugi tom.

– Facet bez broni klęczy w czasie bitwy i nikt go nie ubija? Przecież to nieprawdopodobne. Zresztą jak można ściąć komuś łeb przez przypadek? Nie patrzył, gdzie celował?

– Wiesz, twój kłopot polega na tym, że podchodzisz do wszystkiego od złej strony – stwierdził mężczyzna z urazą. – To jest fantastyka. Sceny mają być doniosłe, a nie…

– Logiczne?

Pisarz spojrzał na niego wzrokiem kopniętego szczenięcia.

– W życiu nie spotkałem osoby, która byłaby tak mocno przykuta do tego obmierzłego, szarego świata – stwierdził. – Pewnie nawet gdyby najprawdziwszy mag stanął przed twoim nosem, kazałbyś mu wyprowadzać wzory na zużycie energii przy rzucaniu ognistymi kulami.

– Magia nie istnieje – zauważył Chupacabra uprzejmie.

– Przecież wiem. – Pisarz wzruszył ramionami. – To był tylko przykład. A  w ogóle wejdziesz? Próbuję ugotować autentyczny średniowieczny gulasz.

Chupacabra pociągnął nosem i nieco go zemdliło.

– Mam dużo pracy – wymamrotał.

W mieszkaniu otworzył okno i zapalił papierosa, aby pozbyć się wspomnienia obrzydliwego zapachu. Usiadł na obrotowym krześle, nogi położył na biurku tuż obok monitora i sięgnął po książeczkę z Muminkami. Zaczął właśnie opisywać Snape’a, jeśli dobrze pamiętał.

O ile się nie mylił, przestał, ponieważ w tym momencie natrafił na problem.

Chupacabra co prawda założył kiedyś folder tego mężczyzny, w tym samym czasie, kiedy porządkował informacje o wszystkich Śmierciożercach, ale nigdy chyba go nie uzupełniał. Posiadał więc tylko plik z najbardziej podstawowymi informacjami. Data urodzenia, data ukończenia szkoły, orientacyjna data przyjęcia Mrocznego Znaku, aktualny zawód. Dosłownie parę linijek treści.

Severus Snape był nieistotny. Przynajmniej do teraz.

Chupacabra próbował przypomnieć sobie, co o nim słyszał. Piesek Dumbledore’a, chyba tak często go określano. Cóż, obelga jak każda inna. Niepewne pochodzenie? Czy też skandaliczne? Czy on w ogóle był czystokrwisty? To wypadałoby sprawdzić. I oczywiście jakaś osoba żaliła się, że ciężko u niego zdać. Dziewczyna…?

Chupacabra zaciągnął się papierosem, zastanawiając się jak nisko musiał upaść, aby infiltrować nauczyciela, w dodatku hogwarckiego. Było to trochę śmieszne, trochę żałosne, a trochę niepokojące.

Przede wszystkim zaś równie satysfakcjonujące, co kopanie króliczka. Chyba prostsze byłoby tylko śledzenie mugola, a i to nie na pewno – oni przynajmniej mieli w miarę logiczną politykę prywatności.

Oczywiście to, że odpowiedział na wezwanie Voldemorta, czyniło Snape’a nieco bardziej interesującym, lecz… nie za bardzo. Chupacabra uważał Śmierciożerców za sektę bez przyszłości i nie rozumiał dlaczego ludzie tak się ich boją. Była to tylko banda okrutnych, słabo zorganizowanych czarnoksiężników, którzy czcili swojego szefa. Chupacabra w swoim życiu parę razy już się z tym spotkał. Wiedział więc, że wystarczy usunąć ich pana, aby poszli w rozsypkę. Albo go zniewolić, jak proponowało parę osób…

Co prawda Chupacabra nie odmawiał Voldemortowi mocy, ale równocześnie nie potrafił uznać go za prawdziwe zagrożenie. Mężczyzna był potężny, ale szalony. Być może inteligentny, ale niedoinformowany. Świat się zmienił, gdy go nie było, a on chyba tego nie zauważył.

Cóż, szkoda, że nie dało się go zatrudnić.

Chupacabra zaciągnął się papierosem i popiół strącił prosto na odrapany blat. Jego mieszkanie i tak nie mogło już wyglądać na bardziej zapuszczone. Matka chyba umarłaby na zawał, gdyby zobaczyła jak on żyje…

Szlag, nie dzwonił do niej już chyba od dwóch tygodni. Pewnie myślała, że umarł w tej Anglii. Jakim cudem mógł o tym zapomnieć?

Z góry zaczęły dobiegać pierwsze, nieśmiałe jeszcze dźwięki muzyki, która od dwóch lat – odkąd zamieszkał w tym miejscu – budziła w Chupacabrze najmroczniejszą stronę jego osobowości. Była to zapowiedź wielogodzinnego koncertu szwajcarskiej muzyki ludowej.

Ewakuował się z mieszkania w rekordowym czasie, po drodze zgarniając książeczkę z Muminkami i na marginesie "Proroka Codziennego" pisząc notatkę:

„Spr ile energii wydziela/pochłania kula ognia o r 1 stopa”

***

James nie pozbył się pszczoły. Choć w gabinecie dyrektora obiecał – sobie i Fawkesowi – że to zrobi, ciągle odwlekał zniszczenie jej. Przed lekcją opieki nad magicznymi stworzeniami parę razy wyciągał pudełko z kieszeni i chował je z powrotem, bez szczególnego powodu. Tworzył w głowie tysiąc wymówek dla swojego zachowania i w żadną z nich nie wierzył. A później przytrafiła się idealna okazja.

Lekcja opieki odbywała się na dworze, niedaleko niewielkiej chaty, która sprawiała wrażenie opuszczonej. Zajęcia prowadziła stara, siwowłosa kobieta, której nazwiska James nie pamiętał. Kiedy chłopak przybiegł na lekcję, nieco spóźniony, właśnie opowiadała uczniom o badylastych stworzonkach leżących na stole. Wyglądało na to, że wszyscy byli już obecni.

James wyhamował tuż przed nią, ślizgając się na rozmokniętej ziemi, a ona uniosła jedną brew z naganą.

– Proszę się odsunąć i nie przeszkadzać, panie…

– Rainbow – powiedział, poprawiając plecak, który zsunął mu się z ramienia.

– Proszę następnym razem się nie spóźnić. A teraz wracając do tematu: czy ktoś wie, czym się żywią nieśmiałki?

James usłyszał śmiech dobiegający mniej więcej z stamtąd, gdzie stał Malfoy ze swoją bandą, ale zignorował to. Podszedł do Hermiony, która stała z ręką uniesioną wysoko w górze. Na ten widok coś mu się przypomniało. Również uniósł dłoń.

– Pan Rainbow? – Nauczycielka skinęła w jego stronę głową.

– Nie mam pojęcia – przyznał szczerze – ale chciałem o coś zapytać.

– Czy to jest związane z lekcją?

– Nie, ale…

– Więc proszę nie przeszkadzać.

– Co to za konie, które ciągną powozy do szkoły? – wypalił.

Ślizgoni parsknęli śmiechem, czego się spodziewał, ale za to nauczycielka posmutniała, co kompletnie go zaskoczyło.

– Widzi je pan? – zapytała łagodnie. Wzruszył ramionami. Patrzyła na niego tak, że poczuł się skrępowany.

– Ja również – wtrącił się Harry. – Co to jest?

– Mówią panowie o testralach. – Nauczycielka westchnęła cicho, a Hermiona mruknęła pod nosem coś, co zabrzmiało jak „aha”. – Te zwierzęta przerabiane są na poziomie owutemów, nie bez powodu zresztą. Dzikie testrale są niezwykle niebezpieczne. W Hogwarcie mamy udomowione osobniki, jedno z największych stad w Europie. Nie przepracowują się, jeśli chcecie znać moje zdanie. – Kobieta uśmiechnęła się słabo. – Ich charakterystyczną cechą jest to, że zobaczyć je mogą tylko ci… tak, panno Granger?

Hermiona opuściła rękę i odpowiedziała:

– Tylko ci, którzy widzieli czyjąś śmierć.

Po jej słowach na chwilę zrobiło się cicho i James pomyślał, że mógł się tego domyślić. Te konie wyglądały właśnie na takie, które pasą się pod cmentarnymi murami. Nie zawracając sobie głowy podnoszeniem ręki, zadał kolejne pytanie:

– Można na nich pojeździć?

– Nie sądzę. Musiałby pan zapytać o zgodę dyrektora. – Kobieta potrząsnęła głową, jakby próbowała pozbyć się z niej nieprzyjemnej myśli. – A teraz wróćmy do lekcji. Proszę wziąć po nieśmiałku i narysować go, jeden na trzy osoby. Nie zapomnijcie o garści korników. Rysunki oddawać będziecie na następnych zajęciach. Ach, dziesięć punktów dla Gryffindoru za odpowiedź panny Granger.

James znalazł się w grupie z Nevillem i Thomasem. Usiadł na trawie i prawie natychmiast stracił zainteresowanie lekcją. Nieśmiałek ciągle się kręcił i próbował gryźć. Chłopak stwierdził więc, że przekopiuje jego wizerunek z jakiegoś podręcznika. Zamiast tego bezmyślnie bazgrał po pergaminie, rozglądając się przy okazji po otoczeniu. Znajdowali się zaledwie paręnaście jardów od Zakazanego Lasu, który z tej odległości sprawiał raczej przyjazne wrażenie. Wysokie drzewa obsypane kolorowymi liśćmi wręcz zachęcały do spaceru. James spojrzał do tyłu. Hermiona, Harry i Ron dyskutowali o czymś zawzięcie, pochylając się nad nieśmiałkiem. Sprawiali wrażenie zagubionych dzieci Stirlitza. Nieco dalej Malfoy rysował w milczeniu, a jego koledzy, tak na oko, próbowali ukradkiem grać w wojnę. James zastygł. Draco siedział do niego odwrócony tyłem, w oddaleniu od innych osób. Wszyscy zajmowali się pracą, pomijając może jego byczków, ale oni byli zaaferowani grą. Znajdowali się na świeżym powietrzu. To był moment doskonały. Rainbow spojrzał na Neville’a i Deana, ale obaj nie zwracali na niego uwagi. Wyciągnął pudełeczko po zapałkach i zawahał się lekko. Longbottom spojrzał na niego, jakby na zawołanie.

– Co robisz?

– Nic takiego – powiedział odruchowo. Nagle jednak zmienił zdanie. – Próbuję zatruć życie Malfoyowi – dodał cicho.

To zainteresowało również Deana:

– Powodzenia stary – powiedział. – Pomóc ci jakoś?

– Mów, czy ktoś patrzy – wymamrotał James tylko. Wydobył z pudełeczka pszczołę i ostrożnie uniósł ją do ust. Bardzo cicho wyszeptał: – Draco Malfoy.

Następnie usunął skutki petryfikacji. Pszczółka przez moment kręciła się po jego dłoni i był prawie pewien, że coś schrzanił i zaraz to jego ukłuje. Nagle jednak wzbiła się w powietrze i po chwili chłopcy usłyszeli, jak Malfoy zaklął. Dean wyszczerzył się wesoło. Neville za to nie wydawał się zadowolony.

– Mam nadzieję, że nie stracimy przez to znowu punktów – powiedział tylko, wracając do rysunku.

To zepsuło Jamesowi humor. Sam nie był pewien czy dobrze zrobił, więc nie miał ochoty słuchać o konsekwencjach. Jakichkolwiek.

Spojrzał na pergamin pokryty abstrakcyjnymi bazgrołami, w których dopatrzyć się można było naprawdę wielu zębów i pazurów. Zgniótł go i wyciągnął czysty arkusz. Od wczoraj zamierzał napisać list, więc równie dobrze mógł zrobić to teraz. Nie bardzo jednak wiedział jak go zacząć.

Z Hewlettem utracił kontakt niedługo po tym, jak przyjechał do Anglii. Najpierw do siebie pisali, później przestali, ot tak. James nie potrafił się przyznać, jak beznadziejnie sobie radzi, a nie chciał kłamać, więc zbywał wszystkie pytania znajomego. Hewlett zawsze był powściągliwy, jeśli chodzi o opowiadanie o sobie. Ich listy stawały się więc coraz bardziej wymuszone i niezręczne. James nie pamiętał, kto pierwszy przestał odpisywać. Nie miało też to chyba większego znaczenia. Przygryzł końcówkę pióra.

„Cześć, Hewlett” napisał w końcu. Następnie przeszedł do konkretów: „Nie miałbyś czasu na namalowanie jednego obrazka?”.

Zanim jego kolega okazał się genialnym fałszerzem, był – cóż – genialnym malarzem. Nieźle, biorąc pod uwagę, że gdy pierwszy raz James go spotkał, chłopak miał trzynaście lat.

James pamiętał to dobrze. Pracował wtedy w knajpie na stanowisku podaj-przynieś-ukryj ciało. Było to paskudne miejsce, w którym zbierały się wszelkie męty z czarodziejskiego świata, ale James je lubił. Niektórzy klienci znali angielski albo rosyjski, więc mógł z nimi swobodnie porozmawiać. Czy też, jeśli o precyzję chodzi, posłuchać, jak przechwalają się swoimi dokonaniami, odkryciami, kradzieżami, oszustwami lub morderstwami. W ciągu miesiąca stał się kimś w rodzaju maskotki czarnoksiężników. Nawet jeśli od czasu do czasu oberwał szmatą w łeb od właścicielki i tak lubił tę robotę. Nie na tyle jednak, aby nie wypatrywać okazji. James nie chciał być drobnym kieszonkowcem, który odsprzedaje fanty za ułamek ceny paserom albo próbuje je wcisnąć klientom na bazarze. Marzyły mu się wielkie „zlecenia”, o których dyskutowano po kątach. Chciał się wykazać. Dlatego czekał, słuchał i próbował przekonać wszystkich, że jest niezwykle utalentowanym nastolatkiem.

Pewnego wiosennego dnia w tej mordowni zjawił się Hewlett. Prawdopodobnie nie zastrzelono go tylko dlatego, że ludzie byli zbyt rozbawieni, aby wykrztusić jakiekolwiek zaklęcie. James stał prawie przy drzwiach, więc mógł się mu dobrze przyjąć. W myślach określił go wtedy jednym słowem.

Hewlett był paniczykiem.

Miał szatę ze śmieszną kryzą wokół szyi, która była modna kilka lat temu, skrojony na miarę płaszcz, lakierki, białe rękawiczki i tiarę wyszywaną w gwiazdki. W jednej ręce trzymał skórzaną teczkę. Wyglądał zupełnie nieodpowiednio w tym miejscu i wydawało się, że nie zdaje sobie z tego sprawy.

Z półmroku, znad butelek piwa i kieliszków wódki, obserwowali go ludzie, dla których morderstwo przy świadkach było jedynie drobnym faux pas. Byli zaciekawieni.

Hewlett spokojnie położył teczkę na odrapanym, lepiącym się od wina stole i wyjął z niej plik banknotów. Podniósł go wysoko i spytał o coś po polsku. James nie zrozumiał jego słów, ale domyślił się o co chodzi.

– To mugolskie pieniądze – stwierdził po angielsku, opierając się o bar. – I co z tego?

Hewlett uśmiechnął się do niego powściągliwie i wyjął kolejny plik.

– Jeśli domyślisz się, które są… ee… – Zamilkł na chwilę. – Nie znam tego słowa po angielsku – przyznał wreszcie, co zniszczyło nieco efekt, jaki chciał swą wypowiedzią osiągnąć. – Ale jeśli zgadniesz, które pieniądze nie są prawdziwe, zatrudnię cię.

Rzucił mu banknoty, a James złapał je zręcznie.

– Żadne – powiedział, nawet nie spoglądając na nie. – Ktoś, kto ma tyle forsy, nie chodziłby w dziurawych butach.

Hewlett zerknął w dół i to przekonało Rainbowa, że się nie pomylił. Kątem oka zauważył, że niektórzy czarodzieje załapali już, jak łatwy zarobek im się trafił. Złapał więc dzieciaka i jego teczkę, po czym aportował się.

Stracił wtedy pracę, ale było warto.

Neville syknął z bólu, kiedy nieśmiałek podrapał jego dłoń. To sprawiło, że James wrócił do rzeczywistości. Szybko dokończył list:

„Potrzebuję małego portretu wymyślonego szpiega. Obojętnie jakiego, ale niech nie wyróżnia się pomiędzy starymi obrazami. Fajnie byłoby, gdyby miał pelerynę niewidkę. Koniecznie musi znać angielski.

J.”

***

James nienawidził siebie, kiedy się bał. Wszyscy ludzie, którzy byli dla niego ważni, gardzili tchórzami, więc starał się zachowywać jak ktoś odważny. Uśmiechał się, klął, walczył, pakował w kolejne kłopoty i wiał. Za to go lubili. Po prostu świetnie grał.

Nie potrafił tylko oszukać siebie.

Nienawidził się za chwilę wahania, zanim zapukał do gabinetu Snape’a. Nienawidził za suchość w gardle i spocone ręce.

I za to – zawsze za to – że wciąż był szczeniakiem, który boi się następnego kopniaka.

– Wejść – usłyszał.

Profesor pracował przy biurku, pochylony nas stosem pergaminów. James obserwował go przez krótki moment, zanim zamknął drzwi. Snape wyglądał kiepsko. Skóra o chorobliwym odcieniu, przetłuszczone włosy, worki pod oczami, spękane wargi. Chłopak zastanowił się, czy powinien się tym przejmować i uznał, że tak. Jeśli mężczyzna był przemęczony albo chory, mógł mieć paskudny humor. James zbyt długo żył, aby to zignorować.

– Siadaj – warknął mężczyzna, piórem wskazując na krzesło przed biurkiem. – Znowu się spóźniłeś.

Rainbow wykonał polecenie, po drodze zgarniając z półki mały słoik z czymś, co wyglądało na zakonserwowany w formalinie płód błotoryja. Po pierwsze, aby zająć czymś ręce. Po drugie, by mieć czym rzucić w Snape’a, gdyby mu odbiło.

Profesor spojrzał na zegarek, stojący na krawędzi biurka i powiedział:

– Gryffindor traci osiem punktów, po jednym za każdą minutę twojego spóźnienia.

– Domyśliłem się.

Coś było nie tak. James czuł to przez skórę. Nie spuszczał z mężczyzny wzroku, mimowolnie napinając mięśnie. Snape zachowywał się inaczej niż wczoraj czy przy ich pierwszym spotkaniu. Nawet sposób, w jaki pisał po pergaminie, był niepokojący. Mocno przyciskał pióro, a równocześnie jego ruchy były ostre i szybkie.

Wydawał się… wściekły.

James zacisnął palce na słoiku, zastanawiając się jaką powinien obrać taktykę. Walnięcie mężczyzny w czerep powinno załatwić sprawę.

Szybko jednak rozsądek wziął górę i chłopak zmusił się do rozluźnienia. Nie warto było uciekać z gabinetu, ponieważ nie mógł zwiać z Hogwartu. Nie mógł poprosić dyrektora o pomoc, bo to mogłoby przeszkodzić Snape’owi w szpiegowaniu tego czarodzieja. James nie chciał też walczyć, bo nie był pewien czy wygra. Jedyną rozsądną opcją było czekanie.

– Rozumiem, że pojawisz się jutro na moich zajęciach? – spytał mężczyzna, nie spoglądając na niego. Zabrzmiało to jak groźba.

– Nie bardzo. – Profesor przestał pisać, więc Rainbow szybko kontynuował: – Mam przesłuchanie. Nie wiem ile mi to zajmie.

– Dlaczego nic o tym nie wiem?

James wzruszył ramionami. Nie przyszło mu nawet do głowy, aby poinformować o tym kogokolwiek.

– Powinieneś mówić mi o takich rzeczach – powiedział Snape ze złudnym spokojem w głosie. – Co to za przesłuchanie?

– To moja sprawa. Nic istotnego. – Myśl, że miałby się mu zwierzać, prawie rozbawiła Jamesa. – Dlaczego w ogóle pan profesor pyta?

Snape patrzył na niego tak, że James miał ochotę się skulić. Rozwścieczyło go to. Nienawidził czuć się dzieckiem.

– Jestem twoim ojcem – powiedział profesor.

James wzruszył ramionami.

– Po prostu pieprzyłeś się z moją matką – stwierdził obojętnie.

– Nie będę tolerować takiego słownictwa. – Głos mężczyzny był lodowaty, podobnie jak jego wzrok.

– Kochałeś się – poprawił James z kpiącym uśmiechem. – Gdybym przyjmował to za jedyne kryterium, musiałbym mówić tato również do Czarnego Pana i Dumbledore’a.

 – Niezbyt szanujesz swoją matkę – zauważył Snape.

– Skądże. Uważam, że jest niezwykła i ma dobry gust. Zazwyczaj – dorzucił po znaczącej pauzie. Obserwowanie, jak mężczyzna powoli traci nad sobą panowanie, było fascynujące. Zresztą James zabrnął tak daleko, że teraz mógł iść już tylko naprzód z nadzieją, że koniec nie będzie zbyt bolesny.

– Więc podziwiasz morderczynię i wiedźmę?

To pytanie było dziwne. Zbyt poważne, jak na odpowiedź na kiepską zaczepkę. Zapowiadało „poważną rozmowę”, a tego Rainbow wolałby uniknąć.

– Każdy ma jakieś hobby – powiedział więc tylko.

– Czarna magia, tortury, grabieże…

– Wspomnienia? – chłopak wszedł mu w słowo. – A nauczyciel to podobno taki spokojny zawód.

– Uważa pan, że to zabawne?

James uwielbiał to pytanie. Było najbardziej prostackim sposobem wzbudzania winy i nigdy na niego nie działało.

– Ba. Nie traktuj życia tak poważnie, psorze. Skończy się.

– Traktuję poważnie śmierć. Zmarłym należy się szacunek. – Mężczyzna przycisnął pióro do pergaminu tak mocno, że przebił go na wylot. – Najwyraźniej pan o tym nie wie.

Skąd mu się wzięły trupy? Pomyślał James nieco oszołomiony. Chodziło mu o Macnaira? Winił go za tą śmierć?

– A skąd mam wiedzieć? Przeze mnie nikt jeszcze nie zginął – powiedział twardo. Tego jednego był pewien. Prawie.

Coś się zmieniło, jakby przekroczyli niesprecyzowaną granicę. Powietrze cuchnęło gniewem.

– Wynoś się – powiedział Snape cicho.

Nie musiał powtarzać. W jednej chwili James znalazł się za drzwiami. Odetchnął głęboko i uświadomił sobie, że zapomniał nawet odłożyć słoik. Wspinając się po schodach, wpatrywał się w niego z nieco głupią miną. Próbował przeanalizować sytuację.

Coś stało się zanim przyszedł do gabinetu, był tego prawie pewien. Czy Snape miał kłopoty? I pytanie ważniejsze: czy jego problemy mogły dotknąć Jamesa?

W holu chłopak zerknął na zegar. Jego szlaban trwał zaledwie parę minut, ale Rainbow nie potrafił się tym cieszyć. Cała ta rozmowa była dziwna, a przez to cholernie niepokojąca.

Poza tym Snape’owi puściły nerwy, gdy James wspomniał o śmierci. Jak dokładnie to powiedział? Nie zabiłem nikogo? Nie, inaczej. Przeze mnie nikt nie umarł?

James zatrzymał się i przygryzł wargę. Czy na pewno chodziło o tamtego Śmierciożercę? Ale przecież nie miało to sensu – wczoraj Snape nie był zły. Więc czy to znaczyło, że ktoś dzisiaj zginął?

To paranoja, pomyślał. Facet ma pewnie zgagę albo McGonagall nie chciała pójść z nim do łóżka, a ty dobudowujesz mroczne teorie.

Zastanowił się.

McGonagall i Snape w łóżku to już mroczna teoria, uznał, pacyfikując szybko swoją wyobraźnię.