Rozdział XVII

Zacznę od nieco spóźnionych życzeń:

Wesołych Świąt! 

Spokojnych, pogodnych i przede wszystkim takich, jakie lubicie. 

Oraz szczęśliwego Nowego Roku.

Niech przyniesie ze sobą wiele wspaniałych książek, zdumiewających filmów i fantastycznych seriali.

Chciałabym też bardzo podziękować Rufus, która sprawdza „Maskę" od pierwszego rozdziału. Jesteś wspaniała.

(I mam nadzieję, że wybaczycie mi, że ten rozdział nie został zabetowany - nie miałam serca nikogo odrywać od świętowania, a chciałam zrobić wam prezent ;) oczywiście później go jeszcze poprawię).

Z uwag technicznych: wyjątkowo niektóre części w tym rozdziale są ustawione niechronologicznie. Kaprys weny. 

…jedenaście.

– Ten dom wypacza zmysły, pamięć, bla bla bla, znasz to przecież – powiedział chudzielec na pożegnanie. Oparł się przy tym nonszalancko o futrynę i wyjął z ust papierosa. Gdy się uśmiechnął, strup na policzku pękł i rana znów zaczęła krwawić. – Więc licz do jedenastu – dodał mężczyzna, nie zwracając na to uwagi.

Tonks nie cierpiała jego akcentu, wyglądu, charakteru czy sposobu bycia. Facet był gnojem.

Coś jednak sprawiało, że nie mogła przestać myśleć o tej chwili. Wspomnienie było jak drzazga pod paznokciem albo bolący ząb. Wciąż obracała je w głowie, próbując znaleźć niepasujący element, zrozumieć, co ją drażni.

Wiedziała, że te słowa padły na samym końcu, już po wszystkim.

Po podwójnej gwieździe, po błękitnym żarze, po zgubionym jardzie, po niedorzecznościach, które usłyszała wśród cieni.

Więc czemu, na legendarne onuce Merlina, liczyła od samego początku?

Jeden, dwa, trzy…

Tonks wiedziała, że Emily ma dwóch braci, nie był to żaden sekret. Młodszy z nich pracował w Ministerstwie, więc aurorka przydybała go któregoś dnia w stołówce. Sama nie była pewna, co chciała wtedy osiągnąć. Po prostu kiedy go zobaczyła, uznała, że rozmowa o jego rodzinie to genialny pomysł.

William w paru słowach sprowadził ją na ziemię. Był uprzejmy oczywiście, ale w ten szczególny, lodowaty sposób, który sprawiał, że najbardziej niewinne zdanie brzmiało jak obelga, groźba i wyrzut w jednym. Samo wspomnienie tego spotkania sprawiało, że aurorka miała ochotę wyemigrować na Kaukaz. Prawdopodobnie byłoby ono mniej żenujące, gdyby nie próbowała być sympatyczna. Jak zauważył Kingsley, zrobienie Williamowi kawy było dobrym pomysłem, wsypanie do niej trzech łyżeczek soli – już niekoniecznie.

Prawdę mówiąc Shacklebolt sporo o Willu wiedział. Według aurora był on porządnym, choć dziwacznym mężczyzną „jak ci wszyscy z dołu”, nie łamał prawa, nie utrzymywał kontaktów z siostrą i ogólnie rzecz ujmując, starał się, aby jego nazwisko nie kłuło zbytnio w oczy.

Na pewno nie siedział na balustradzie ponad głowami Tonks i Jamesa.

…cztery…

Charles tymczasem nie istniał. Nie tak naprawdę, nie porządnie, nie jak normalny czarodziej. W jego aktach znajdowały się trzy papiery: krótka notatka informująca, że nie będzie uczęszczał do Hogwartu, wyniki SUMów i owutemów.

Mężczyzna nigdy nie był w Ministerstwie, więc nawet jego różdżka nie została zarejestrowana. Nie złamał ani jednego przepisu, nigdy nie był świadkiem ani podejrzanym, nie próbował też niczego załatwić. Nie starał się o pozwolenie na aportację. Nie trafił ani razu do Munga. Nie ożenił się. Nie pracował na żadnej państwowej posadzie. Nie studiował. Ani razu nie poprosił o pomoc.

Równie dobrze mógł od lat nie żyć.

Gdy wspomniała o tym Alastorowi, mężczyzna stwierdził, że to podejrzane. Ponieważ zawsze tak mówił, nie zwróciła na to większej uwagi. Później zaś Moody uznał, że stanowczo za wiele czasu poświęca sprawie Jamesa i zawalił ją robotą związaną z Zakonem.

Teraz zaś Tonks spotkała Charlesa i bardzo, ale to bardzo starała się nie ekscytować. Właściwie sytuacja, w której się znalazła, nie była najlepsza. Nie wiedziała, gdzie się znajduje, nie mogła też oczekiwać, że zaraz pojawi się wsparcie. W razie walki musiałaby przede wszystkim ochraniać Jamesa, a nie mogła nawet wepchnąć go za jakąś sofę, bo w holu praktycznie nie było mebli. Czuła się beznadziejnie odsłonięta i oszołomiona.

W takim momencie aurorowi ekscytować się po prostu nie wypadało.

Nie mogła jednak nic poradzić na to, że gdzieś głęboko w jej umyśle ciągle siedziała ta mała dziewczynka, która czytała pod ławką kryminały i metamorfowała się tak, aby przypominać swoich ulubionych detektywów. Ta mała miała ochotę odtańczyć sambę.

…pięć, osiem, dziewięć…

Tonks nawet nie mrugnęła. Po prostu w jednej chwili Charles siedział dobrych parę jardów ponad jej głową, a w następnej stał tuż przed nią. Dziewczyna wciąż celowała różdżką wysoko, trochę ponad jego czołem i patrzyła na nagle opustoszałą przestrzeń. Jednak nie drgnęła, nie skrzywiła się ani nie powiedziała niczego tak głupiego jak „Co?” albo „W jaki sposób?”. Nie przeklęła też. James zrobił to za nią. Po prostu opuściła różdżkę i spojrzała na czarodzieja z zawodowym, chłodnym zainteresowaniem.

– Pan Charles Rainbow, prawda? – zapytała, uśmiechając się uprzejmie. Starała się przy tym ignorować fakt, że serce bije jej stanowczo za szybko.

W mężczyźnie nie było nic przerażającego. Normalny czarodziej, nawet jeśli nieco ekstrawagancki.

Później, kiedy stanęli przy okrągłym stole obsypanym żarem, Tonks zmieniła zdanie. Patrzyła na cień Charlesa i wiedziała – po prostu wiedziała – że rzucić mogła go jedynie bestia. W plamie pokręconej, asymetrycznej ciemności dostrzegła szpony drapiące nerwowo tynk i kościstą koronę wyrastającą ze zniekształconej czaszki. Cień górował nad mężczyzną i przez chwilę dziewczyna była prawie pewna, że to on się porusza, a Charles tylko za nim nadąża, niczym marionetka podwieszona na niewidocznych sznurkach.

…dziesięć…

Rainbow był ubrany nienagannie, nawet wstążka zwisająca z jego cylindra wydawała się wyprasowana. Na pierwszy rzut oka dziewczyna powiedziałaby: zadbany, przystojny, chyba stara się zrobić dobre wrażenie. Za taki opis Alastor pewnie by ją wypatroszył, dlatego patrzyła dalej.

Charles miał źrenice zwężone tak bardzo, że były zaledwie czarnymi punkcikami nie większymi od główek szpilek. W pomieszczeniu było zbyt mało światła, aby to usprawiedliwić, więc pamięć podsunęła Tonks listę czarów, eliksirów i chorób, które mogły to spowodować. Dziewczyna postanowiła przemyśleć to później.

Mężczyzna niedawno się ogolił, ale w niektórych miejscach – przy żuchwie, pod dolną wargą – pozostało parę włosków. Musiał więc użyć brzytwy, nie zaklęcia, więc albo nie ufał swoim umiejętnościom magicznym, albo magii w ogóle i wolał nie operować różdżką w pobliżu twarzy. Oczywiście mógł mieć prywatnego golibrodę, lecz Tonks wydało się to mało prawdopodobne. Nawet w najbardziej konserwatywnych rodach była to rzadkość.

Kiedy się uśmiechnął, uprzejmie i bez śladu radości tak jak ona, zauważyła, że ma idealnie proste i białe zęby. Możliwe więc, że przykładał dużą wagę do swojego wyglądu. Jednak równie dobrze zęby mogły niedawno zostać wybite i uzdrowiciel nie zatroszczył się o to, by nowe wyglądały dokładnie jak stare. Albo Rainbow się z takimi po prostu urodził.

Jego półdługie, brązowe włosy związane były tak ciasno, że prawdopodobnie sprawiało mu to ból. Żaden kosmyk nie zwisał swobodnie. Perfekcjonista?

– Owszem, ale mów mi po prostu: Charles – powiedział.

Kiedy podała mu swoją dłoń, uniósł ją lekko i musnął ustami. Patrzył przy tym na nią z wyczekiwaniem, jakby miał nadzieję, że zrobi coś głupiego, nietaktownego. Wyrwie się? Nie zdążyła wymyślić jakiejkolwiek sensownej reakcji, a chwila już minęła.

Dzięki temu gestowi mogła jednak przyjrzeć się jego ręce choć przez moment. Miał czystą dłoń, delikatną, widocznie nie zbrukaną pracą fizyczną. Jednak paznokcie przycięte były krzywo – co nie pasowało do reszty jego wyglądu. Zauważyła, że pod jednym ma gęstą, fioletowawą substancję, nieco błyszczącą. Wosk? Lak? Trzeba sprawdzić, które rody swoje listy zamykają fioletowym lakiem…

Oprócz tego na jego kołnierzu zauważyła odrobinę sadzy, jedną smugę, ale wyraźnie odcinającą się od nieskazitelnej poza tym koszuli. Możliwe więc, że korzystał z sieci Fiuu do rozmowy. I pomiędzy tym a spotkaniem z nimi nie natknął się na nikogo, kto by o tym wspomniał, nie zerknął do lustra…

Moment minął. Tonks swoje obserwacje zakończyła nieco absurdalną myślą, która ją samą zaskoczyła: a Remus we fraku wyglądałby ładniej.

Całe powitanie trwało krótko, może parę sekund. Następnie Charles skupił się na siostrzeńcu.

– Byłem ciekawy, jak sobie poradzisz.

James wzruszył ramionami. Nie uśmiechnął się, nie skrzywił. Wyglądał, jakby cała ta sprawa ani go nie dotyczyła, ani nie obchodziła.

–  I co, zdałem test?

O czym oni mówią?, zastanowiła się Tonks. Nie zadała jednak pytania na głos, wątpiła, aby któryś jej odpowiedział.

– Żyjesz, masz wszystkie kończyny, myślę, że to zadowalający wynik.

I znów żadnej reakcji, niczego więcej niż lekkie wzruszenie ramion, właściwie bardziej wzdrygnięcie. I nagle ta apatia Jamesa wydała się Tonks o wiele bardziej niepokojąca od wszystkiego innego, a jego pusty wzrok – niebezpieczny.

– Też tak sądzę – powiedział chłopak obojętnie. – Więc cóż, już nie potrzebuję pomocy, dziękuję za troskę, przepraszam za kłopot – wyrecytował, nawet nie starając się zamaskować jak fałszywe są te zapewnienia. – Do widzenia.

Charles roześmiał się. Krótko, ale wesoło, jakby ta odpowiedź naprawdę go rozbawiła.

– Chcesz umrzeć, prawda, Syriuszu?

To groźba, chciała powiedzieć aurorka, ale przełknęła te słowa. Dopóki milczała, Rainbowowie zachowywali się tak, jakby o niej zapomnieli. Miała wrażenie, że podsłuchuje prywatną rozmowę, nie przeznaczoną dla jej uszu, choć oczywiście było to absurdalne, skoro stała tuż obok.

Mimochodem zarejestrowała, że mężczyzna użył drugiego imienia chłopaka, lecz nie miała czasu, aby się nad tym mocniej zastanowić.

– Może. – James w końcu się uśmiechnął, szybko, bez radości. Ot, skrzywił usta. – Mam kiepski dzień. Poza tym przeżyłem piętnaście lat bez twojej pomocy, więc chyba podziękuję. Radzę sobie, wuju.

– Bez mojej pomocy? – Charles uniósł jedną brew.

Tonks patrzyła to na jednego, to na drugiego, zaciskając mocno palce na różdżce i starając się zorientować w rozmowie. I przez to chyba zauważyła coś, na co wcześniej w ogóle nie zwróciła uwagi. James i Charles mieli identyczne oczy. Ich tęczówki były dokładnie tej samej barwy. Intensywny, głęboki odcień, przypominający nieco kolor jakiegoś zielska, ciemniejsza obwódka, parę jaśniejszych plamek. Pierwszy raz aurorka zobaczyła dwóch Rainbowów obok siebie. Pierwszy raz obserwowała ludzi z takim skupieniem.

Efekt czaru? Klątwa? Coś muszą mieć we krwi, pomyślała.

Była to kolejna drobna obserwacja, którą zapamiętała i postanowiła zbadać później.

– Tak, bez twojej – potwierdził James po prostu.

…jedenaście.

 I wtedy po raz pierwszy Tonks spotkała chudzielca. Pojawił się w holu i wszystko skomplikował swą obecnością, lecz to dziewczyna zrozumiała dopiero później, gdy już odkryła kim był dla Jamesa.

Jej pierwszą myślą, gdy wychylił się zza drzwi pod schodami, było: och, Helgo, przecież on zaraz wykituje.

A następną: ciekawe czy się obrazi, jeśli zrobię mu kanapkę.

Mężczyzna nie przedstawił się. Tonks nie miała pojęcia jak brzmi jego imię, nazwisko i podejrzewała, że James również tego nie wiedział. Tylko że chłopakowi najwyraźniej to nie przeszkadzało. Używał przezwiska swobodnie, jakby było to zupełnie naturalne i nie potrzebowało komentarza. Ufał człowiekowi, który ukrywał przed nim nawet swoje imię.

Najwidoczniej było to normalne w ich parszywym świecie.

A jednak Tonks nie mogła zaprzeczyć, że przezwisko pasowało do mężczyzny. Oddawało jego naturę, o tak. Równocześnie – swoją odrażającą bezczelnością – zdawało się kpić z każdego, kto skłonny był temu gnojowi zawierzyć.

I choć mężczyzna nie wszedł do pokoju żaru, Tonks z łatwością potrafiła wyobrazić sobie jego cień.

Na swój sposób niepozorny, lecz równocześnie obrzydliwy i wynaturzony. Chude łapy, wąski łeb, chorobliwa forma. Budził odrazę i może trochę lęku, ale naprawdę niewiele, bo to, co go rzucało, było w każdym znaczeniu małe.

Cień chupacabry.

Jedenaście…

– Czy przysięgasz, że nie zdradzisz nikomu żadnej tajemnicy, którą odkryjesz w tym domu? Bez pozwolenia mojego albo Jamesa Syriusza Rainbowa – uściślił Charles, kiedy spojrzała na niego znacząco.

– Przysięgam.  

I już. Zaklęcie oplotło ich ręce. Z jakiegoś powodu Tonks spodziewała się, że złożenie wieczystej przysięgi będzie trudniejsze.

…dziesięć, dziewięć…

Tonks ostrożnie ujęła dłoń Charlesa. Zaskoczyło ją, jak bardzo jest zdenerwowana. Ostatecznie wszystko było pod kontrolą, nie walczyli, ba, wybrali chyba najwygodniejsze dla wszystkich rozwiązanie. Jednak i tak miała wrażenie, że jej wnętrzności zwinęły się w ciasny, bolący węzeł.

Po prostu to była ważna decyzja – cóż, przynajmniej na taką wyglądała – a dziewczyna podjęła ją zupełnie sama. Wcześniej zawsze towarzyszył jej ktoś starszy stażem, bardziej doświadczony i to on decydował. Zawsze były jakieś procedury, sztywne zasady, których musiała przestrzegać. Zawsze były wytyczne z góry. I zawsze się o to wściekała.

Chciała sama podejmować decyzje i proszę bardzo, jej życzenie się spełniło. Nikt nawet nie wiedział, że w ogóle przeprowadza jakąkolwiek akcję. Mogła wreszcie samej sobie udowodnić, że jest prawdziwym, kompetentnym aurorem.

…Ale wcale się nim nie czuła.

– Chcesz być gwarantem? – spytał Chupacabra Jamesa.

Chłopak siedział na schodach, oparty o ścianę.

– Czyń honory – odpowiedział.

…osiem, siedem, sześć…

– To jedyne rozwiązanie – stwierdził Chupacabra spokojnie. Wydawał się rozbawiony całą sytuacją, choć Tonks ciężko było to stwierdzić z pewnością. Akcent sprawiał, że ledwo rozumiała słowa, a każdy jego uśmiech wyglądał odrobinę upiornie. – James jej nie zostawi, jak rozumiem.

– Cóż, jestem Gryfonem – zauważył chłopak z krzywym uśmiechem. – Choć trochę to przekłamane… czapka chciała mnie wrzucić do Puchonów, ale się wykłóciłem.

– Tonks bez niego nie wyjdzie – kontynuował Chupacabra jakby nie zauważył tego wtrącenia. – Rozmowy wszyscy razem nie zaczniecie. Pat. I błagam, oglądanie morderstw źle działa na moje nerwy…

– Okej, więc się powstrzymam – rzuciła Tonks lekko. Nie umknęło jej jednak, że choć ostatnie zdanie chudzielec wypowiedział żartobliwym tonem, spojrzał przy tym na Charlesa poważnie, znacząco. To był ułamek sekundy, szybkie porozumienie. Tonks zastanawiała się czy to już paranoja, czy też naprawdę jej śmierć była jedną z rozważanych opcji – odrzuconych, lecz choć przez chwilę branych pod uwagę.

Nie powinno jej tu być, po prostu przeszkadzała. Tymczasem James uparł się, że nic nie zrobi bez niej, nigdzie nie pójdzie, nie będzie rozmawiać. Nawet, jakby chciał podkreślić swoje stanowisko, usiadł na schodach, skrzyżował ręce i ogólnie emanował uporem rozpieszczonego dzieciaka.

Dziewczyna miała nadzieję, że nie zauważył tego, co ona, nie domyślił się znaczenia żartu. Nie chciała, żeby bał się o nią, bo mógłby zrobić coś głupiego. Na razie mężczyźni z jakiegoś niezrozumiałego powodu liczyli się z jego zdaniem, ale nie mogło to trwać wiecznie.

– Czekaj, miałeś iść do Hufflepuffu? – Chupacabra nagle coś skojarzył. – Niby na jakiej podstawie?

– Dzięki – wymamrotał chłopak z urazą – naprawdę zawsze wiesz, co powiedzieć, aby podbudować moje ego.

– Ale Puchoni są podobno tacy… jacy w ogóle są Puchoni?

– Tacy jak ja – wtrąciła się Tonks i to w iście magiczny sposób zamknęło Chupacabrze usta. Spojrzała na Charlesa, który od pewnego czasu milczał, pozwalając, aby pertraktacje toczyły się same. Mężczyzna nieznacznie skinął jej głową. – Zrobię to – powiedziała.

…trzy, dwa, jeden.

– Widzę, że poznaliście mojego szefa – powiedział Chupacabra, wyłaniając się z cienia.

Ubrany był po mugolsku, w dżinsy i spraną bluzę, a w dłoni dzierżył kubek z obrazkiem Myszki Miki. To nieznacznie poprawiło humor Tonks. Poczuła się, jakby przypadkiem w obcym, dzikim kraju pełnym barbarzyńców, spotkała kogoś, kto zna jej ojczysty język.

– O cholera – stwierdził James.

Cień chłopaka był równocześnie cieniem ponuraka. James spojrzał na niego tylko raz, przelotnie.

– Moja prawdziwa natura – powiedział z rozbawieniem.

Olbrzymi, wychudzony pies rzucał się, krążył, to przypadał do ziemi, to skakał próbując dosięgnąć innych strzępów ciemności. Ani przez chwilę nie pozostał w bezruchu i Tonks miała wrażenie, że chłopak nie tyle go rzuca, co trzyma na smyczy.

Jeden – jedenaście.

W błocie tonęły ludzkie i zwierzęce szczątki. Tam daleko, pod zbutwiałym pniakiem, leżała kobieta ze zgruchotanym karkiem. Jej ciało było spuchnięte, jakby nabrzmiałe. Bliżej: wół, być może, Tonks nie była pewna. Zwierzę miało zgruchotaną połowę czaszki. Po jego rudym od krwi karku spacerowały spasione muchy. Tuż obok przygnieciony kopytem spoczywał zniszczony wodą pergamin i wygięta, srebrna bransoleta. Dalej: siny chłopiec, topielec, prawie nagi. Nawet po śmierci nie wypuścił z dłoni złamanej różdżki. I inne ciała, inne śmieci, dalej i bliżej, porozrzucane w błocie jak zabawki niegrzecznego dziecka.

A nad tym wszystkim rażące błękitem niebo i tęcza rozpięta od krańca do krańca.

O tak, artysta miał talent.

Tonks zatrzymała się przed obrazem, częściowo dlatego, że i tak potknęła się o dywan. James stanął koło niej. Malunek był wielki, wyższy od niej i ze dwa razy tak szeroki. Każdy, kto wspiął się na galerię, musiał go zobaczyć.

– Wstyd – powiedział Charles, zatrzymując się przy nich.

– Słucham? – Dziewczyna wzdrygnęła się. Z trudem oderwała wzrok od dzieła. Brzydota obrazu fascynowała.

– To tytuł: „Wstyd” – Mężczyzna podszedł do płótna i uniósł dłoń na wysokości czaszki wołu. Pstryknął palcami i muchy poderwały się do lotu, by zaraz znów opaść na gnijącą skórę. Tonks poczuła lekkie mdłości. – Czy rozpoznajesz tę historię, Syriuszu? – spytał mężczyzna łagodnie.

 – Coś kojarzę – powiedział chłopak. Spojrzał przy tym na Chupacabrę, który oparł się o balustradę, ale chudzielec nic nie dopowiedział.

Charles tymczasem pieszczotliwie przesunął dłonią po prostej, drewnianej ramie, jakby gładził ulubionego kota.

– Po potopie Bóg przysiągł, że podobny pogrom nigdy już się nie powtórzy – powiedział miękko – a na znak tej obietnicy rozpiął na niebie tęczę.

– I? – Chłopak wzruszył ramionami. – Co to ma wspólnego z czymkolwiek?

Twoje nazwisko jest obietnicą, pomyślała Tonks. Przysięgą, że nigdy nie powtórzycie tego, co zrobiliście. To przecież proste.

Charles uśmiechnął się do niej, jakby odkrył, że ona zrozumiała, choć przecież było to niemożliwe. Nie mógł czytać jej w myślach. Przynajmniej nie tak, aby się nie zorientowała. Chyba.

Szlag, pomyślała, szybko odwracając wzrok.

– Emily też tego nie rozumiała – powiedział mężczyzna spokojnie, lecz jego głos był zabarwiony smutkiem. – Choć może domyślała się, na swój sposób. Ona zawsze działa w tak pokręcony sposób, zawsze na przekór…

– Bredzisz – palnął chłopak. Był zirytowany, może nawet zły.

Tonks spojrzała ponownie na obraz groteskowy w swojej hiperrealistyczności. Jakby mimochodem zaczęła zauważać kolejne szczegóły. Jego powierzchnia popękała, co zdarzało się bardzo rzadko przy magicznych dziełach. Więc albo autor nie znał się na swojej pracy, w co dziewczyna szczerze wątpiła, albo też obraz był źle przechowywany przez dłuższy czas. Mógł też pochodzić z okresu, w którym konserwujące czary były jeszcze nieznane, lecz to znaczyłoby, że jest bardzo, bardzo stary. Co było absurdalne, biorąc pod uwagę sposób w jaki zostały nałożone farby – czarodzieje zaczęli malować w ten sposób najwyżej wiek temu. Nie znalazła jednak nigdzie podpisu, a współcześni artyści nie lubili anonimowości... Tonks nagle pożałowała, że nie przykładała się do kursu dotyczącego sztuki magicznej. Z drugiej strony chyba nikt nigdy tego nie robił.  

Poza tym zauważyła, że choć na ścianach, stropie i pomiędzy szczeblami balustrady pełno było pajęczyn, ani jedna nie została rozpięta na ramie obrazu. Ktoś je uprzątnął? Pająki wyczuwały czary wplecione w obraz? Oba wytłumaczenia brzmiały równie prawdopodobnie.

Jedno puste ślepie wołu łypało na Tonks z czymś zbliżonym do politowania.

– Komu? – spytała ochryple. Przełknęła ślinę i poprawiła się: – Powiedziałeś: Emily zawsze robiła na przekór. Ale komu? I co takiego?

Charles roześmiał się.

– Głównie na przekór własnej rodzinie. A co? Wiele rzeczy. Wiesz może jak uciekła z domu? Wciąż dobrze to pamiętam – powiedział, a Tonks uznała, że próbuje odwrócić jej uwagę od swoich poprzednich słów. Mimo to słuchała uważnie. – Emily dostała list z Hogwartu przy kolacji albo obiedzie, nie jestem pewien, na pewno wszyscy siedzieliśmy przy stole. Rozpakowała go i powiedziała ojcu, że będzie się tam uczyć. A on odparł, że jeśli pójdzie do tej szkoły, do domu może już nie wracać.

– Więc wyszła i nie wróciła – powiedział James cicho.

Charles skinął głową.

– Znasz tę historię? – spytał.

– Znam swoją matkę – odpowiedział chłopak chłodno.

– Na początku ojciec nie mógł w to uwierzyć. – Charles uśmiechnął się do wspomnień, ale bez większej radości. – Widzisz, ona po prostu wstała od stołu, pożegnała się ze wszystkimi i odeszła. Nawet nie zabrała peleryny.

– I nikt jej nie szukał? – upewniła się Tonks, choć domyślała się odpowiedzi. – Przecież była dzieckiem.

– Była – przyznał Charles bez skrępowania. – I owszem, nikt jej nie szukał.

– Oprócz Willa – dodał Chupacabra. Dziewczyna wzdrygnęła się. Zdążyła już prawie zapomnieć o jego obecności.

Charles nawet nie spojrzał na mężczyznę, po prostu wyciągnął różdżkę z rękawa i machnął nią oszczędnie. Nie zmienił przy tym wyrazu twarzy, nie przestał się uśmiechać i aż do chwili, gdy Chupacabra krzyknął z bólu, Tonks nawet nie przyszło do głowy, że te słowa w jakikolwiek sposób go poruszyły.

Na policzku chudzielca wykwitła krwawa pręga, głęboka rana ledwo omijająca oko. Tonks była pewna, że skóra miejscami została przebita na wylot – dziewczyna chyba dostrzegła fragment zęba.

Wyszarpnęła z kieszeni różdżkę, ale zawahała się, niepewna czy atakować Charlesa, czy leczyć Chupacabrę. James nie miał wątpliwości. Zaczął rzucać zaklęcie, ale w tej samej chwili chudzielec szarpnął go za ramię i klątwa uderzyła nisko, obok nóg Charlesa. Część muru skruszyła się, obsypując jego buty ceglanym pyłem. Mężczyzna spojrzał na chłopca z chłodnym zainteresowaniem.

I tak minął moment, w którym nie myśleli, a działali.

– Możesz odejść – rzucił Charles do Chupacabry.

Ten zaś odpowiedział mu, pomimo bólu i krwi ściekającej po twarzy, powoli, z wysiłkiem.

– A poradzisz sobie sam?

Te słowa sprawiły, że cała przemowa, wszystkie przekleństwa i pełne oburzenia frazy, utknęły Tonks w gardle. Tylko na chwilę, bardzo krótką, która jednak wystarczyła, aby Charles roześmiał się i skinął głową, a Chupacabra deportował.

– W takich chwilach zaczynam podejrzewać, że za dużo mu płacę – stwierdził Rainbow beztrosko.

Gniew wrócił. Tonks uniosła różdżkę i spojrzała w jego oczy, pragnąc, aby powiedział coś jeszcze, cokolwiek, co mogłoby ją sprowokować. Choć jednego słowo.

– To człowiek. Nie wolno ci… nie możesz…  – Tyle pozostało z jej wielkiej przemowy. Zbyt była wściekła, aby ładnie się wysławiać.

Choć jedno słowo, poprosiła w myślach.

To James się odezwał. Chłopak miał zawziętą minę i drżały mu ręce, lecz jego głos był wyprany z wszelkich emocji.

– Może – stwierdził. – To taki świat.

Tonks nie odważyła się spojrzeć na swój własny cień. Zaraz po wejściu do pokoju, gdy tylko zrozumiała czym jest błękitny żar, oparła się o ścianę. Przez cały czas patrzyła na Jamesa i Charlesa.

I słuchała, choć słowa mężczyzny były oślizgłe, zimne, niedorzeczne. Słuchała, choć miała wrażenie, że wypalają w jej umyśle piętno. Słuchała, ponieważ – pomijając wszystko inne – taka była jej praca.

Mężczyzna powiedział:

– Nie jesteś człowiekiem, Syriuszu. Czy też raczej, to, że jesteś istotą ludzką, nie ma najmniejszego znaczenia.

Chłopak odparł:

– Pieprzysz.

…siedem, osiem…

James chodził po balustradzie. Jedenaście kroków w jedną stronę, gwałtowny obrót, jedenaście w drugą. Balansował na wypolerowanej, drewnianej listwie nie szerszej od dłoni. Ręce wciśnięte miał głęboko w kieszenie spodni, plecy zgarbione. Wciąż się uśmiechał, delikatnie, jakby myślał o czymś przyjemnym, choć niezbyt ważnym.

– James, zaraz zlecisz – powiedziała Tonks, odruchowo sięgając po różdżkę.

Chłopak wzruszył ramionami.

– Nie spadnę, nigdy nie spadam – stwierdził, jakby była to oczywistość. – A zresztą – dodał, spoglądając nagle na obraz za plecami dziewczyny – nie byłoby to takie złe.

– Chyba nie wierzysz w te bzdury? – Tonks zdenerwowała się. – Zaczynam wątpić w twoją inteligencję.

– Ty wierzysz – zauważył chłodno. Minął ją, odwrócił się na pięcie, znów minął. Jedenaście kroków w tamtą stronę, jedenaście z powrotem… ten ruch mógł zahipnotyzować.

– Wcale nie – powiedziała, starając się, aby zabrzmiało to jak najpewniej. Wyszło co najwyżej dziecinnie.

– Zwlekałaś – stwierdził obojętnie.

– Po prostu… – zawahała się. – Po drodze jest takie miejsce, coś jakby wyrwa…

– Pomiędzy cztery a sześć – wszedł jej w słowo. – Zauważyłem. Zgubiony jard. Tylko wiesz co, Tonks? To był tylko pretekst.

Nie zaprotestowała, ponieważ uświadomiła sobie, że gdyby to zrobiła, musiałaby również powiedzieć, że znalazła ten jard. I być może chłopak spytałby, co zostałoby ukryte, a ona skłamałaby – żeby go nie przestraszyć, w nic nie wplątać. Tam czekała robota dla aurora, nie chłopca.

Poza tym naprawdę się nie spieszyła i nie chodziło wcale o to, co powiedział Charles. To były tylko słowa niepoczytalnego faceta i nawet najpaskudniejsze nie wstrząsnęłyby nią w takim sposób. Najważniejszy był ten moment, ułamek sekundy, w którym zrozumiała, że James skłamał, gdy padły ostatnie pytania.

– Może tak – przyznała wreszcie. – Nie mam zielonego pojęcia, co o tym myśleć. Sądziłam, że jeśli trochę poczekam, to jakieś genialne rozwiązanie samo wpadnie mi do głowy, ale coś nie wyszło.

Nie była pewna, czy mówi o sytuacji Jamesa czy o pokoju ukrytym pomiędzy cztery a sześć. Wiedziała tylko, że w tej chwili strasznie brakuje jej Alastora.

Mężczyzna powiedział:

– Jesteś synem fałszywego księcia, dzieckiem zrodzonym po deszczu.

Chłopak odparł:

– Szalenie precyzyjne.

…dziewięć…

– Nie wierzę w przepowiednie – powiedział James nagle. – Idiotyzm. I w ogóle jak to ma wyglądać? Nagle jakiś losowy koleś wybałusza ślepia i zaczyna wieszczyć, tak z dupy? Co to, reptilianom nawala system łączności? TARDIS przecieka?

Ostatnich dwóch zdań Tonks nie zrozumiała, ale domyśliła się ich znaczenia. Nim jednak odpowiedziała, odruchowo spojrzała za siebie, podświadomie oczekując, że dojrzy w głębi korytarza Charlesa. Nikogo jednak tam nie dostrzegła. Nawet obrazy wiszące na ścianach były puste, co najwyżej w którymś ostało się krzesło czy jakiś rekwizyt.

– Mniej więcej tak to wygląda – powiedziała wreszcie ostrożnie. – Po prostu człowiek nagle zapada w taki jakby trans, wygłasza przepowiednie i zaraz się budzi. James, jakbyś przestał krążyć, rzuciłabym zaklęcie antypodsłuchowe…

– To nie przejdzie, już próbowałem. Zajrzyj pod dywan, jest tam tyle run, że kręćka można dostać – wytłumaczył. – Stałe czary się w powietrzu nie utrzymują, jakieś sprzężenie zwrotne czy inne cholerstwo.

Nieźle zna się na magii, powiedział cichy, wredny głosik w głowie Tonks. Spróbowała go zignorować.

Tymczasem chłopak kontynuował:

– Ale nie można przecież mówić tak o przyszłości, bo to… no przyszłość, na litość Slytherina. Ona dopiero będzie. To nie jest przecież książka, nie można zajrzeć na ostatnią stronę i dopisać na czternastej wskazówki.

– Dumbledore uważa, że przepowiednie to właśnie coś takiego – stwierdziła cicho, przyklękając, aby naprawdę zajrzeć pod barwny dywan. Podważyła go i zerknęła na podłogę. Na widok plątaniny znaków zrobiło jej się zimno, ale postarała się tego nie okazać. Niektóre symbole rozpoznała. – No wiesz, takie ostrzeżenie, że jeśli zrobisz konkretną rzecz, to inna się wydarzy. Znaczy, akurat to moje przemyślenia, nie dyrektora.

– Taki algorytm?

– Nie mam pojęcia, co to znaczy – przyznała. Podniosła się i spojrzała na Jamesa. Chłopak przystanął na chwilę. Przyglądał się jej z uwagą.

– Masz czarne włosy – powiedział nagle. – Nie pasują ci.

Chłopak powiedział:

– Ta przepowiednia może mówić o kimkolwiek. Poza tym mój ojciec ma na nazwisko Snape, nie Prince, więc twoja teoria jest beznadziejna.

Mężczyzna odparł:

– Sam nazwał się księciem. To wystarczyło. To zazwyczaj wystarcza.

A później dodał:

– Ale owszem, przepowiednia mogła dotyczyć kogokolwiek. Dlatego aż do Brazylii nikt tak naprawdę o tobie nie pamiętał.

…dziesięć…

Znów krążył. Tam. Z powrotem. Po jedenaście kroków. Tonks nadal podświadomie oczekiwała, że w którymś momencie powinie mu się noga i zleci w dół, więc nie potrafiła rozluźnić mięśni. Mimo tego nie chciała go zatrzymywać siłą, bo skoro nie potrafiła zaufać mu w takiej błahostce, jak mogła w sprawach poważniejszych? Nie schowała jednak różdżki.

James przestał z nią rozmawiać. Chodził zatopiony we własnych myślach, mamrotał najwyżej coś pod nosem, nie zawsze po angielsku. Nie wiedziała, czy powinna mu przeszkodzić, czy nie.

Najgorsze było to, że nie znała tego chłopaka. Wiedziała o nim tyle, ile przeczytała z akt. Na własną rękę odkryła tylko, że chętnie czyta książki Kinga i ma klaustrofobię. Lubiła go, ale nie byli przyjaciółmi. Zaś James w tej chwili potrzebował właśnie kogoś bliskiego. Nie kuratora, nie aurora.

Tymczasem na miejscu była tylko ona.

– Dlaczego nie mam blizn na twarzy? – zapytał chłopak sam siebie. – To przecież nielogiczne.

Później, nie zatrzymując się, wyciągnął z kieszeni małą paczuszkę i obrócił ją parę razy w dłoni. Błyszczała lekko i Tonks słabo skojarzyła materiał. Plastik? Taśma klejąca? Na pewno coś mugolskiego. Jej kształt za to nic jej nie powiedział.

– Czemu miałbyś je mieć? – spytała, a on się potknął. Złapał jednak równowagę zanim zdążyła zareagować.

– Nieważne – wymamrotał, chowając paczuszkę.

– James, powinniśmy już iść – zasugerowała cicho. Machnął tylko ręką, jakby odganiał muchę. Moody w tym momencie pewnie złapałby go za kark i wyciągnął na zewnątrz, ale on zazwyczaj przejawiał empatię godną stołu. Tonks uznała, że może chwilę zaczekać.

Mężczyzna powiedział:

– Magia to życie. Artefakt można nią wypełnić, ale w końcu z niego wypłynie i pozostawi pustą skorupę. Ślady najpotężniejszych czarów utrzymają się parę wieków i rozpłyną w nicość. Martwe ma w sobie tylko tyle magii, ile dostanie od żywego.

Chłopak spytał:

– Myślałeś kiedykolwiek nad karierą poety?

Mężczyzna milczał. Długo.

…jedenaście.

– Zauważyłaś, że mówi do mnie: Syriusz? – zapytał James. Usiadł na balustradzie, wreszcie jakby się uspokoił. Jego nogi co prawda wciąż wisiały nad pustką, ale Tonks przestała się martwić, że spadnie. Stanęła obok niego, zachęcona tym, że znów zaczął zauważać jej obecność. Na karku czuła spojrzenia trupów, jakby za plecami miała nie obraz, a okno. Było to dziwne uczucie, od którego cierpła jej skóra.

– Aha – potwierdziła i zmusiła się do uśmiechu. – Może James mu się po prostu nie podoba?

– James jest świetne – zareagował chłopak natychmiast. – Na pewno lepsze od nazwy jakiejś gwiazdy. Po gwiazdach to się dziewczyny mogą nazywać.

– E tam, mogło być gorzej – zaprotestowała. – Jeśli ci Syriusz nie pasuje, to co powiesz na Nimfadorę?

– Trochę jak skrzyżowanie Pandory z nimfą – przyznał. – Wiesz, takie ładne coś, co spowoduje całe zło na świecie… – Urwał gwałtownie, ale zaraz się zaśmiał. – Nie, bez jaj, nie będę odwalał przedstawienia za każdym razem, kiedy ktoś wspomni o końcu świata – stwierdził twardo i Tonks zorientowała się, że powiedział to bardziej do siebie niż do niej.

– Słusznie – pochwaliła go pomimo tego. Wychyliła się lekko za balustradę i zerknęła na majaczącą w dole podłogę. Z tej wysokości wzór na dywanie zaczynał coś jej przypominać, jakby smoka zwiniętego w kłębek albo innego stwora. Jego paszcza rozwierała się przy wyjściowych drzwiach. – Poza tym, no wiesz, ja bym nie zakładała tak od razu, że on mówił prawdę i tylko prawdę.

– Taa… Tonks?

– Hm? – mruknęła, nadal się rozglądając. Na ścianach nie było ani run, ani żadnych innych znaków, ale z drugiej strony nie mogła być pewna, czy nie zostały ukryte pod tynkiem…

– Możesz mi powiedzieć coś o tej gwieździe? – zapytał James nagle skrępowany. – Z astronomią to u mnie trochę na bakier, szczerze mówiąc.

Tonks przerwała oględziny domu, a właściwie zrezygnowała z rzucania czaru sondującego. Zerknęła na chłopaka. Wydawał się spokojny, ale to – z jakiegoś powodu – zaniepokoiło ją bardziej, niż jego wcześniejsza gorączkowość. Wciąż był blady jak trup i wzrok miał dziwny, jakby nieobecny. Choć rozmowa o gwiazdach w tej sytuacji wydała się Tonks trochę absurdalna, była za nią wdzięczna.

– Cóż, nazywana jest też Psią Gwiazdą albo Kanikułą – powiedziała, próbując przypomnieć sobie o niej jakieś ciekawostki. Lubiła astronomię, choć na hogwarckiej wieży było zazwyczaj tak zimno i wietrznie, że przez większość lekcji próbowała wymetamorfować sobie futro. Nocne niebo kojarzyło jej się z rzadkimi opowieściami matki o rodzinie, pełnymi nie tyle gniewu, co melancholii. – Świeci w gwiazdozbiorze Wielkiego Psa. Najjaśniejsza z gwiazd – stwierdziła miękko, mimowolnie pochmurniejąc. Jej matka wciąż nie mogła wybaczyć Syriuszowi zdrady, a pewnie i rozczarowania, które przeżyła, gdy wtrącono go do Azkabanu. Jej ulubiony kuzyn: zbrodniarz, morderca, Śmierciożerca. Tonks żałowała, że nadal nie może powiedzieć jej prawdy. – Właściwie to dwie gwiazdy, ale znajdują się bardzo blisko siebie…

– Syriusz jest podwójny? – przerwał jej James dziwnie obojętnym tonem.

Tak, lecz przez wieki ludzie nie zdawali sobie z tego sprawy, chciała odpowiedzieć, ale w ostatniej chwili zmieniła zdanie. To nie były najszczęśliwsze słowa.

– Czy to ma znaczenie? – zapytała tylko.

Chłopak wzruszył ramionami.

– W sumie to jest tak jakby moje pierwsze imię. Dopiero po śmierci Potterów mama zdecydowała się dać mi James – powiedział cicho. Podniósł rękę do czoła i odgarnął z niego włosy. Dłoń mu drżała. – Cholera, muszę się ostrzyc – wymamrotał. Następnie dorzucił z rozbawieniem: – Powiedziała raz, że to całkiem niezła wskazówka, to moje imię, ale nigdy nie wytłumaczyła, o co dokładnie jej chodziło.

Harry też jest dzieckiem z przepowiedni, pomyślała Tonks. Kolejna tajemnica, której nie mogła zdradzić, choć w tej chwili bardzo chciała.

Zresztą gdyby nie to, że od miesięcy Zakonnicy wypruwali sobie żyły, aby nie dopuścić Śmierciożerców do przepowiedni, dziewczyna potraktowałaby całą sprawę inaczej, o wiele lżej.

– Też nie wiem, o co jej chodzi – skłamała.

James ponownie wzruszył ramionami. Spojrzał w dół i uśmiechnął się, tym razem naturalniej, jakby radośniej.

– Nie oczekuj logiki od Rainbowa – stwierdził.

I zeskoczył.

Mężczyzna powiedział:

– Jesteś nosicielem, powłoką, naczyniem ze skóry i wnętrzności. Urodziłeś się, ponieważ był to jedyny sposób.

Chłopak odparł ostrożnie:

– …Chyba znam twojego dilera.

Pomiędzy cztery a sześć.

Trzy, cztery, sześć.

Coś było nie tak. Tonks zatrzymała się w pół kroku, lekko odwróciła głowę. Korytarz był pusty, cichy i wciąż tak samo zapuszczony. Tylko jedna lampa gazowa płonęła i rzucała przy tym całkiem zwyczajne cienie. Puste obrazy niszczały spokojnie, a wszystkie siedem drzwi zostało porządnie zamkniętych i nic nie wskazywało na to, aby coś miało zza nich wypełznąć. A mimo to coś było nie tak.

Tonks cofnęła się, odruchowo odliczając do tyłu.

Sześć, cztery, trzy, dwa.

Nie, znowu się nie zgadzało. To było jak swędzenie w miejscu, w którym nie można się podrapać. Przede wszystkim irytujące. Dziewczyna znowu zrobiła parę kroków.

…cztery, sześć…

Do tyłu: sześć, cztery.

Przystanęła niezdecydowana, spojrzała w stronę holu. James stał przy balustradzie obrócony do niej plecami. Z jednej strony nie chciała go zostawiać samego, z drugiej jednak wątpiła, aby ktokolwiek zrobił mu krzywdę, przynajmniej nie w tym momencie. Poza tym podejrzewała, że chłopak potrzebuje chwili dla siebie.

Raczej ty potrzebujesz, poprawiła się w myślach.

W końcu więc wyciągnęła różdżkę, głównie dlatego, że gdyby tego nie zrobiła, prawdopodobnie ta tajemnica gnębiłaby ją przez następne parę miesięcy. Standardowy zestaw zaklęć nie przyniósł jednak większego efektu. Jej różdżka twierdziła, że na korytarzu nie ma nic nienormalnego. To tylko podsyciło jej ciekawość. I poza tym dzięki temu mogła myśleć o czymś innym niż tamte… nonsensy. Dlatego zamknęła oczy – większość iluzji skupiała się na tym zmyśle – i zaczęła bardzo powoli, cal za calem, przemieszczać się, jedną dłonią wodząc po ścianie. Najpierw spróbowała z lewej strony, a kiedy nic to nie dało, przeniosła się na prawą. Po chwili, która mogła trwać wieczność albo parę sekund, jej palce natrafiły na drewno. Wymacała klamkę i chwyciła ją mocno. Dopiero wtedy otworzyła oczy. Stała przed drzwiami, która nie różniły się niczym od pozostałych siedmiu. W ich jasnym drewnie wyryto kwiatowy wzór, który prawie starł się ze starości. Na framudze pojawiła się już pajęczyna, niewielka i dość delikatna, widocznie pająk dopiero się w tym miejscu zadomowił. Przyklękła, przyjrzała się dywanowi na podłodze – cały dom był nimi wyłożony, jakby właściciel cierpiał na ich fetysz – ale nie zobaczyła niczego interesującego. Pożałowała lekko, że złapała za klamkę, ponieważ niechcący ją przy tym oczyściła.

Wstała, wytarła dłonie o spodnie i znów położyła dłoń na klamce, ale zawahała się. Nie była sama w tym domu, więc nie tylko ona ryzykowała. Dlatego też po chwili namysłu ściągnęła aurorski płaszcz, zmniejszyła go i wcisnęła do kieszeni, a bluzę rozjaśniła zaklęciem. Następnie zamknęła oczy i skupiła się. Jej włosy skróciły się gwałtownie i wybielały, rysy twarzy przekształciły, skóra ściągnęła, opinając ciasno czaszkę. Zmieniła swoją postawę, metamorfowała kości. Otworzyła oczy, zamrugała parę razy, bo łzawiły. Przesunęła dłonią po twarzy, żałując, że nie ma przy sobie lusterka. Spodnie miały trochę za krótkie nogawki, więc skorygowała to. Na samym końcu przypomniała sobie o ranie. Przesunęła różdżką wzdłuż policzka rozcinając go, po czym natychmiast rzuciła zaklęcie tamujące. Musiała otrzeć oczy, bo jak na złość, znowu pociekły jej łzy. Stworzenie kamuflażu zajęło jej może trzy minuty.

Do pokoju weszła ostrożnie, trzymając różdżkę w luźno upuszczonej dłoni. Ponieważ światło z korytarza ledwo rozpraszało ciemność, rzuciła Lumos. W niebieskim blasku zobaczyła siedzącego w fotelu starca.

Zatrzymała się, niepewna, co zrobić. Serce tłukło w jej piersi jak oszalałe. Mózg jednak, wbrew pozorom, pracował dalej.

Kolejne pajęczyny, jedna pomiędzy nogami mężczyzny, druga rozpięta od brody do ramienia. Dzięki ci, Helgo, za pająki. Tonks uznała, że stoi przed realistyczną rzeźbą…

Rzeźbą, która oddycha?

Klatka piersiowa starca wyraźnie podnosiła się i opadała, równomiernie, choć słabo. Dziewczyna na oślep sięgnęła do tyłu i przyciągnęła drzwi, w ostatniej chwili jednak zdecydowała się ich nie zamykać.

Przez cały czas nie spuszczała wzroku z mężczyzny.

Właściwie nie był taki stary, tylko pierwsze wrażenie robił nad wyraz niekorzystne. Jego przerzedzone włosy były w większości siwe, choć mogła to być wina kurzu. Poza tym wyglądał na kogoś, kto w krótkim czasie stracił sporą wagę, skóra zdawała się na nim wisieć jak przyduży garnitur. Oczy miał zamknięte, usta uchylone. Wyglądał na pogrążonego w głębokim śnie.

Podeszła bliżej, po drodze przypominając sobie wszystko, co wiedziała o magicznych śpiączkach. Jakie zaklęcia mogły to spowodować, jakie choroby, jakie eliksiry – uwzględniając tylko te, które nie wymagały podawania dawek w krótkich odstępach czasu – i jak zwykle w takich momentach, zagapiła się.

Nie była pewna jakim cudem stolik do kawy kończył się akurat tam, gdzie znalazła się jej noga. Często jej się to zdarzało. Uderzyła w blat i świecznik stojący na nim przewrócił się z brzdękiem.

– To znowu ty? – spytał ktoś lodowato.

Tonks, która właśnie poprawiała świecznik, zastygła. Następnie zaś uświadomiła sobie, że ma twarz Chupacabry i bardzo niewskazane byłoby, gdyby zaczęła się matamorfować pod wpływem emocji.

– Jak widzisz – powiedziała, bardzo starając się na sobą panować.

– Przyszedłeś sprawdzić, czy zjadły mnie już szczury?

Usta mężczyzny nie poruszały się, tego dziewczyna była pewna, a i głos dochodził z nieodpowiedniego miejsca. Spojrzała więc wyżej, ponad starodawny kominek. Wisiał nad nim portret, który najwyraźniej przedstawiał mężczyznę siedzącego na fotelu.

Albo artysta kłamał, albo facet wyglądał o wiele lepiej w młodości, pomyślała mimochodem.

– Możliwe, że się stęskniłem – powiedziała ostrożnie, gorączkowo zastanawiając się, jak wybrnąć z sytuacji.

– Po miesiącu? Kto by się spodziewał – stwierdził mężczyzna. Choć jego głos ociekał jadem, była to najwspanialsza rzecz, jaką aurorka mogła w tym momencie usłyszeć.

– Bywa i tak – powiedziała, siadając w drugim fotelu. Wzbiła przy tym chmurę kurzu i rozkaszlała się gwałtownie. Mężczyzna patrzył na nią z politowaniem. Kogoś jej przypominał… Charlesa może? Podobny kształt twarzy, włosy, koloru oczu z tej odległości nie widziała.

– Co za farsa – stwierdził wreszcie. – Ale nie powinno mnie to zdumiewać, zawsze uwielbiał miernoty.

– Charles? – zapytała. Mężczyzna spojrzał na nią podejrzliwie, więc szybko dodała: – Po prostu jest postępowy.

– Piękny eufemizm. – Czarodziej skrzywił się. – Niszczy tradycję, roztrwania rodowy majątek… wolę nie myśleć, komu przypadło ostatnie dziesięć wejściówek. Dziesięć, w miesiąc – podkreślił ze zgrozą, ale i wyraźnym żalem w głosie. – O tak, jest postępowy.

Chyba naprawdę potrzebuje się wygadać, pomyślała Tonks.

A ta mała, która ciągle siedziała gdzieś we wnętrzu jej głowy, ta mała od kryminałów, krzyknęła: o tak, Merlinie!

Dziewczyna zmusiła się do spokoju i przyjrzała krawędziom obrazu. Tak jak podświadomie oczekiwała, dostrzegła tam szereg maleńkich, malowanych ostrzy, ustawionych tak ciasno, że nie prześlizgnęłaby się pomiędzy nimi nawet mysz. Prymitywny, ale skuteczny sposób na uwięzienie postaci.

– To nie ideał, ale całkiem dobrze mu idzie – zaryzykowała, odrobinę spokojniejsza.

Mężczyzna roześmiał się gorzko.

– Dobrze… w czym dobrze?

Dziewczyna wzruszyła ramionami w naprawdę znaczący sposób. Nie miała zielonego pojęcia, czym zajmuje się Charles, więc mogła powiedzieć co najwyżej, że…

– …jak na razie Aurorzy nic o nim nie wiedzą, a to już jest coś.

– Aurorzy to banda błaznów – stwierdził czarodziej z lekceważeniem. – Zanim się urodziłeś, ja już trzymałem większość tych kundli na krótkiej smyczy. A kto mi nie służył, ten pracował dla Blacków, ha, nawet Voldemort miał paru swoich, taki dzieciak bez krwi i nazwiska.

Zabolało, nawet jeśli były to ewidentne przechwałki. Jasne, nie wszyscy jej współpracownicy byli wspaniali, ale korupcja nie była aż tak powszechna…

Nagle zorientowała się, że mężczyzna zaczął przyglądać się jej ze wzmożoną uwagą. Przeanalizowała ostatnie parę sekund i stwierdziła, że jej jedyną charakterystyczną reakcją było wzdrygnięcie się po usłyszeniu imienia Tego, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać. Najwyraźniej Chupacabra tego nie robił. Zmusiła się więc, aby powiedzieć:

– Wiesz coś o Voldemorcie?

– Może – odparł mężczyzna oględnie. – Ale mówiąc szczerze, męczy mnie ta rozmowa – skłamał. – Możesz mnie już obudzić.

– Nie potrzebuję twojej zgody – zareagowała natychmiast, bo wydało jej się to naturalne. Następnie dodała lekko: – I nie po to tu przyszedłem.

– Doprawdy?

– Czasy lekko się skomplikowały…

– Voldemort wrócił? – ni spytał, ni stwierdził. Następnie roześmiał się, choć tym razem naprawdę wesoło. – O tak, widzę to w twoich oczach, wrócił.

– A ty sporo o nim wiesz? – spytała, czując z jednej strony ekscytację, a z drugiej pewien żal, że rozmowa definitywnie zboczyła z tematu Charlesa.

– Chłopak o pośledniej krwi, ale idealista. Biedny, choć charyzmatyczny. I zbrodniarz oczywiście, ale w tych… tamtych czasach było to wręcz wskazane – powiedział obojętnie. Następnie zaś, nie ukrywając radości. – I powiem ci coś chłopcze, jedną dobrą radę: zacznij szukać sobie nowego pana. Voldemort zabije mojego syna, prędzej, później, to nieważne. Zabije go, a później  wytępi wszystkie miernoty, które mu służą.

Następnie mężczyzna nasunął tiarę na oczy, wyraźnie dając Tonks do zrozumienia, że rozmowa się skończyła. Nie zareagował też na żadne jej słowa, zupełnie jakby zapadł w sen podobnie jak jego pierwowzór.

Dziewczyna po chwili wycofała się. Na korytarzu zrzuciła kamuflaż, wyleczyła do końca ranę oraz pozbyła się ze skóry i bluzy krwi.

Tylko w głowie wciąż jej się tłukły słowa „zabije mojego syna”, gdy wychodziła spomiędzy cztery a sześć.

Później przypomniała sobie, że nie może o tym nikomu powiedzieć.

Mężczyzna powiedział:

– Koniec świata.

Na pytanie chłopaka odparł:

– Tak, myślę, że wojna.

Na kolejne zaś:

– Na wojnie można zarobić.

Jeden, dwa, trzy…

Jeśli przeżył, to go zabiję, pomyślała Tonks, teleportując się na dół holu. Na widok Jamesa, który stał i wyglądał na nieuszkodzonego, równocześnie poczuła ulgę i złość.

– Czy ty oszalałeś? – zapytała.

Chłopak wzruszył ramionami, a aurorka uświadomiła sobie do kogo mówi.

– Czy ty oszalałeś bardziej? – poprawiła się.

– E tam. – James uśmiechnął się ujmująco, przeczesał palcami włosy i przybrał wyraz twarzy „jestem uosobieniem niewinności, a ciasteczka wyżarł kot”. Zupełnie, jakby skok pozwolił odzyskać mu spokój i jako taką pogodę ducha. – Siedziałem sobie i nagle patrzę, a w dole kółko, w kółku krzyżyk, wszystko czerwone. Spójrz sama, o.

Nogą wskazał znak wyszyty na dywanie. Tonks przyjrzała mu się sceptycznie. Rzeczywiście koło, krzyż, całkiem duże zresztą.

– I uznałeś, że to oznacza jakieś, bo ja wiem, lądowisko?

– Jakby nie oznaczało, to najwyżej nogi bym sobie połamał – stwierdził beztrosko. – Ten balkon wcale nie jest tak wysoko.

Przed kim grasz? Zastanowiła się dziewczyna. James wciąż był spięty, a w jego ruchach kryła się nie tyle nerwowość, co dokładność, która najczęściej cechowała ludzi niedowierzających własnemu ciału. Mimo tego uśmiechał się, gwizdał i ogólnie sprawiał wrażenie szczęśliwego człowieka. Odstawiał przedstawienie, a ona nie wiedziała, co się zmieniło, dlaczego się zamknął, czemu w ten sposób przed nią osłonił.

Tymczasem Rainbow ukląkł, ostrożnie naciął dywan i zajrzał pod niego.

– Ale namieszane – powiedział z podziwem. – Masz jakiś kawałek papieru? Przekopiowałbym sobie ten krąg.

– James, chodź już stąd – poprosiła. – Później ci podobny ułożę, ale wyjdźmy z tego domu.

– Lubię to miejsce – stwierdził, ale wstał bez ociągania. Kiedy spojrzała na niego z zaskoczeniem, wzruszył ramionami. – Naprawdę. Jasne, to rudera, ale ma klasę.

– Szczerze mówiąc użyłabym innego słowa – przyznała.

– Jest upiorny  – powiedział Chupacabra, drugi raz w ciągu dnia wyłaniając się zza tych samych drzwi. Mężczyzna zaleczył szramę na policzku częściowo, nie likwidując jej do końca i Tonks odruchowo zastanowiła się: dlaczego?

Może nie miał czasu albo nie potrafił lepiej, pomyślała, starając się zagłuszyć wewnętrznego paranoika.

James tymczasem spoważniał. Ponownie ukrył ręce w kieszeniach, jego uśmiech zgasł.

– My się już zbieramy – powiedział.

– Myślę, że znajdziesz dla mnie chwilę – stwierdził mężczyzna z irytującą pewnością.

– Nie mam ochoty rozmawiać – wymamrotał chłopak.

Tonks uznała, że powinna się wtrącić.

– Daj mu spokój, miał ciężki dzień.

– Litości, nie jestem dzieckiem – warknął James.

Uniosła dłonie w geście znaczącym tyle co „spokojnie”. Tymczasem Chupacabra oparł się o framugę.

– Charles nie jest zbyt delikatny – powiedział, a dziewczyna jak zwykle nie była pewna, co mógł oznaczać jego ton.

– Ty za to jesteś cholernie dyskretny – wymamrotał James.

– Czyżbym cię czymś uraził? – Chupacabra uśmiechnął się nieznacznie.

– Bez przesady. Tylko to, że przez parę miesięcy pracowałem dla wujka i nie miałem o tym pojęcia, lekko mnie zirytowało, ale nie bierz tego do siebie, skądże – wymamrotał chłopak.

– A jak myślisz James, ile osób stamtąd wie, kto jest ich szefem? – spytał obojętnie. – Nie byłeś traktowany specjalnie, zapewniam. Znalazłem cię, dałem robotę, bo jałmużny byś nie przyjął… mam nadzieję, że byś nie przyjął, nie cierpię żebraków. Gdybyś się nie sprawdził, wyleciałbyś.

Tonks uświadomiła sobie, że jej włosy mimowolnie zaczęły zmieniać barwę. W ostatniej chwili zmieniła czerwień na typowy dla siebie róż. Nie znaczyło to jednak, że się uspokoiła.

– Za kogo ty się masz? – spytała mężczyznę. – Dałeś mu pracę? On ma piętnaście lat. W tym wieku powinien się uczyć, a nie pracować w jakichś spelunach.

– Tonks – powiedział ostrzegawczo James, ale zignorowała go.

– Jeśli żal ci było pieniędzy, mogłeś powiadomić Ministerstwo, po to istnieją stypendia. Zresztą, jego wujek miał dość pieniędzy, aby mu płacić, a nie miał tyle, aby się nim zaopiekować? Czy wy jesteście porąbani?

– Tonks – powtórzył James z irytacją.

– Nie wysłuchasz nawet chłopaka, którego tak bronisz? – zapytał Chupacabra z lekkim, prawie niedostrzegalnym rozbawieniem.

– Tonks – powiedział po raz trzeci Rainbow. Spojrzała na niego. – Nie jestem dzieckiem. Serio, wiem, że istnieje coś takiego jak pomoc socjalna. Gdybym chciał z tego skorzystać, to bym skorzystał.

– James, jesteś dzieckiem – stwierdziła miękko, delikatnie, chwilowo skupiając się na najważniejszym. – I wiedziałbyś, że to nic złego, gdyby ten idiota nie napchał ci głowy bzdurami…

Uświadomiła sobie, że przesadziła. Chłopak patrzył z wyraźnym zażenowaniem i czymś, co nieprzyjemnie kojarzyło się jej ze wstrętem.

– Ten idiota nieźle się mną opiekował – powiedział jednak obojętnie, bez śladu uczuć w głosie – więc nie obrażaj go, proszę.

Nie musiał dodawać: lepiej od ciebie. Tonks i tak zrozumiała.

– Nie jest wiele wart – powiedział nagle Chupacabra, najwyraźniej zwracając się do niej – ale dzieckiem bym go nie nazwał. Chyba że sam tego chce. – Uśmiechnął się trochę zbyt szeroko, bo strup pękł i parę kropel krwi ściekło mu po skórze.

Dziewczyna pomyślała: ty gnoju, on ci wierzy.

Mężczyzna powiedział:

– Nigdy cię to nie dziwiło, Syriuszu? To, że wszyscy wokół tak długo uczą się zaklęć, skoro to tylko słowa, tylko myśli? Że ludzie nie rozumieją, nie czują, nie zauważają? Że to, co oczywiste, co widoczne na pierwszy rzut oka, muszą rozczłonkowywać i analizować krok po kroku, choć to tak powolne i nudne, głupie? Nigdy nie czułeś magii płonącej w tobie?

…osiem, dziewięć…

Ostatecznie nie podsłuchiwała. Chciała, o tak, już nawet zaczęła rozbrajać zaklęcie antypodsłuchowe, ale się powstrzymała. Po prostu nie wierzyła, aby Chupacabra naprawdę akurat teraz zdecydował się zaatakować Jamesa. To był tylko pretekst, który wymyśliła sobie szybko, aby jakoś usprawiedliwić swoje działania.

Tylko chyba wciąż była zbyt uczciwa, aby gładko przełykać własne kłamstwa.

Dlatego nerwowo chodziła po holu, wyobrażając sobie, jak może wyglądać rozmowa Jamesa i Chupacabry i co chwila stukała do drzwi, przypominając im – szczególnie chudzielcowi – że wciąż tu jest.

Kiedy w końcu jej otworzyli, jednym spojrzeniem oszacowała stan chłopaka i dopiero po tym pozwoliła sobie na kolejny oddech.

Litości, zachowujesz się jak stereotypowy Puchon, pomyślała, a przecież ty nawet nie lubisz stereotypowych Puchonów.

James siedział przy kuchennym stole i mieszał łyżeczką w wyszczerbionej filiżance. Wzrok miał nieobecny. Wydawał się jednak nieuszkodzony, przynajmniej na pierwszy rzut oka.

Z psychiką pewnie gorzej, pomyślała ponuro.

– James, cokolwiek ci powiedział, to prawdopodobnie jest…  – Chciała powiedzieć „stekiem kłamstw i wierutną bzdurą”, ale w ostatniej chwili się powstrzymała. – …moralnie niejednoznaczne – wybrnęła niezręcznie.

– Wyluzuj, nie dołował mnie, jeśli tym się martwisz. – Posłał jej zmęczony, nieco wymuszony uśmiech. – Chupacabra jest fajnym gościem, tylko specyficznym.

– Ja nadal tutaj jestem – zauważył chudzielec, który grzebał w jednej z wypaczonych szafek.

– Więc, jak się domyślam, wytłumaczył już, dlaczego zagarnął cię do pracy, zamiast wysłać do szkoły? – spytała, ponieważ nie mogła się powstrzymać.

Odpowiedział sam mężczyzna:

– Ponieważ dzieci to tania siła robocza – rzucił bez skrępowania. Następnie na odrapanej ławie położył plecak z zielonego, mocnego materiału i czarną kurtkę pokrytą naszywkami mugolskich zespołów. – Zgarnąłem to, kiedy zorientowałem się, że nie wrócisz – powiedział do Jamesa. Zmrużył oczy. – Mam nadzieję, że nie miałeś tam kanapek albo czegoś podobnego. Nie zaglądałem.

– Dzięki – odpowiedział chłopak, ale bez szczególnej radości. Od razu jednak ściągnął własną kurtkę i rzucił ją koło pieca, na parę samotnych drew. – I tak była transmutowana – dodał, jakby się przed kimś tłumaczył.

Kto normalny transmutuje własne ubrania?, pomyślała Tonks i prawie natychmiast zirytowała się na samą siebie.

James tymczasem włożył drugą kurtkę, otrzepał ją z pyłu i wstał. Przez moment patrzył na herbatę z wyraźną niechęcią, nim w końcu zmusił się do jej wypicia. Następnie spojrzał na Chupacabrę z nietypową jak dla siebie powagą.

A zresztą, skąd ty możesz wiedzieć, co jest dla niego typowe, zganiła się w myślach dziewczyna.

– A dług… talizman spłacę – powiedział, zakładając plecak na jedno ramię. – Nieważne, co będziesz chciał.

– Wiem, że spłacisz.

Tonks powstrzymała się od komentarza.

Chłopak odparł:

– Nie. Nigdy nie czułem żadnej pieprzonej magii. Czy ty w ogóle masz mózg? To jest talent, taka cecha, nie żadna mityczna istota. I jeśli chcesz wiedzieć, też mam z tym kłopoty. Z czarowaniem znaczy. Albo mi nie wychodzi, albo zapominam, albo cokolwiek. Ale okej, znam trochę zaklęć, ale moja matka też. Do niej też się dowalisz? I słuchaj, bo nie powtórzę: to nie ja. Zły adres. Sorry. Musisz szukać sobie innego wariata, bo, wybacz mi, ale ja nic w sobie nie noszę.

A jego cień kulił się coraz bardziej i bardziej, próbując umknąć przez obnażającym prawdę żarem.

Po jedenastu.

Bajecznie wynaturzony dom otaczał murek z cegieł, który ledwo sięgał Jamesowi do kolan. Chłopak spojrzał na niego, następnie na ciągnące się za nim łąki i odległe lasy, a wreszcie na bramę. Szczególnie ta ostatnia go zainteresowała.

Była potężna, wzmocniona masą żelastwa, obwieszona kłódkami, owinięta w łańcuchy, zabarykadowana stertą śmierci i podparta paroma żelaznymi belkami. James znów zerknął na murek, a następnie spojrzał na Tonks.

Aurorka wzruszyła ramionami.

– Może poszukamy tylnej furtki? – zaproponowała, a on przytaknął.

Szli, przedzierając się przez pokrzywy, osty i dzikie kwiaty. Od czasu do czasu James patrzył na rezydencję, lecz nie potrafił stwierdzić, jakie budzi w nim ona uczucia. Budynek był… fascynujący. Chłopak czuł magię bijącą z tych krzywych murów i to go wręcz oszałamiało. W innej sytuacji pewnie cieszyłby się jak dzieciak. Dzisiaj czuł się wypalony.

Najgorsze było to, że przez cały czas nie mógł zapomnieć o kobiecie, którą okaleczył. Nieważne, co mówił Charles, Chupacabra czy Tonks, nieważne na czym próbował się skupić i czym zająć myśli. Przepowiednia – furda. James w takie rzeczy nigdy nie wierzył. Fakt, że dla Chupacabry był tylko częścią roboty? Ujdzie, nie on pierwszy go oszukiwał, pewnie i nie ostatni. To, że Tonks miała go za gówniarza? Przeżyje, może nawet coś dzięki temu zyska.

Tylko ta kobieta, jakby mógł zapomnieć o niej raz a porządnie… w sumie to zabawne, James nigdy nie podejrzewał, że ma sumienie.

Jeszcze jedna rzecz go bolała, tak bardzo, że starał się omijać ją nawet w myślach. Odruchowo obciągnął lewy rękaw kurtki.

Znaleźli w końcu furtkę, więc chłopak ostatni raz spojrzał na rodzinny dom swojej matki. Podejrzewał, że ten budynek byłby policzkiem dla każdego architekta, ba, dowolnego estety. Wyglądał na coś, co nie tyle wybudowano, co wyhodowano, a w gwoli ścisłości, na coś, co wciąż rośnie. Był barwny, chaotyczny i kompletnie niemożliwy. James nie mógł nawet powiedzieć, gdzie kończy się główny budynek, a zaczynają dobudówki, które wieże były zaplanowane, a które dosztukowano jakby przypadkiem i czy różne kolory dachówek mają głębszy sens, czy są efektem radosnej improwizacji. Poszczególne elementy wydawały się zupełnie do siebie nie pasować, a wszystko utrzymywało się w całości chyba tylko dzięki magii.

Eksperyment, pomyślał James, jeden wielki eksperyment.

Po przejściu przez furtkę znaleźli się w mugolskim zaułku. Po lewej stronie stały kubły na śmieci, po prawej zaparkował stary samochód. James zatrzasnął za sobą furtkę, zanim Tonks zaczęła ją badać. Aurorka prychnęła:

– No wiesz co.

Furtka nie zniknęła całkiem, lecz straciła trójwymiarowość i zaczęła przypominać rysunek. Czy też, co James zrozumiał po chwili, stała się nim. Tonks przejechała palcem po jednej z białych linii.

– Kreda – powiedziała. – Deszcz to zmyje.

– Pewnie tak. Idziesz na hot doga? Jestem głodny.

– Nie chcesz wrócić już do Hogwartu? – zapytała.

Tak, powrót do więzienia na kompletnym odludziu był tym, o czym w tej chwili marzył. Na pewno.

– Po co? Jest dopiero południe. Wolę połazić po mieście – powiedział szybko. – Może być nawet to, gdziekolwiek jesteśmy.

Skinęła głową. Następnie zsunęła płaszcz i przerzuciła go przez ramię. Zauważył, że jej bluza ma inny kolor, ale nie zapytał o to. Każdy ma swoje tajemnice, jak stwierdził Chupacabra.

– James? – spytała po dłuższej chwili, gdy szli chodnikiem wzdłuż ruchliwej ulicy. – Co ty właściwie masz z Puchona?

Chłopak wzruszył ramionami, mimowolnie przypominając słowa tiary. Wciąż mu ciążyły, dzisiaj może nawet bardziej niż wcześniej.

– Nie wiem – skłamał – może realizm?