Rozdział XXI

Za betę dziękuję ślicznie ramonci!

Ludzie nie słuchali Emily. Było coś takiego w jej sposobie mówienia lub bycia, że wszystkie jej słowa wydawały się błahe, zupełnie nieważne. Człowiek szybko zaczynał odpływać myślami, nie starając się zbytnio nadążyć za jej radosnymi słowotokami. Snape próbował je śledzić, ale w końcu musiał się poddać. Stał więc w otwartych drzwiach, kątem oka obserwując schody w holu i czekając na Jamesa. Równocześnie myślał o wszystkim, o czym dowiedział się przy kartach. Niestety w większości były to dobre wieści, oczywiście dla Śmierciożerców. Skutecznie zepsuły humor mężczyźnie.

Dorobię się w końcu eufobii, pomyślał ponuro.

Avery dwanaście godzin temu stał się największym importerem sierści demimoza w Anglii. To oznaczało pieniądze – bardzo dużo pieniędzy – którymi mógł wspomóc Czarnego Pana. Więcej, niż miał… widział którykolwiek z Zakonników w życiu.

– To nie był w zasadzie mój wujek, tylko tak na niego wołałam – powiedziała Emily, uśmiechając się do wspomnień. – I on podkuł tego mugola. Srebrnymi podkowami. Uwierzysz? Dotąd nie odkryłam, skąd je wytrzasnął.

– Mhm – mruknął Snape obojętnie.

Selwyn w końcu wygrał proces o ziemię, który ciągnął się przez ostatnie dwa lata. Nic dziwnego, że był dzisiaj szczęśliwy. Ponoć Malfoy trochę mu pomógł, szepnął słówko kilku osobom, innym dał parę galeonów… I nagle odnalazł się zagubiony testament, notariusz i świadkowie, którzy skłonni byli potwierdzić autentyczność dokumentu.

– Ale nie pozwolili mu wystartować w Derbach. Rażąca dyskryminacja. Myślisz, że to dlatego, że mugol nie miał trzech lat?

Lucjusz musiał wydać naprawdę dużo galeonów, uznał Snape, przypominając sobie szczegóły sprawy.

– Pewnie tak – wymamrotał, nie zastanawiając się nad pytaniem.

Przynajmniej Carrowowie wciąż mieli kłopoty i nic nie zapowiadało, aby miały się niedługo skończyć. Alecto zaczynała już powoli wariować. Łatwo ją będzie wyprowadzić z równowagi, gdyby kiedyś okazało się  to konieczne…

– Wcale nie jest tak trudno pilotować helikopter – stwierdziła Emily.

– Yhym – mruknął Snape.

Tylko Avery… Był coraz większym problemem. Już teraz miał wpływy większe od Malfoya, a razem byli potężniejsi od całej reszty Śmierciożerców. Przynajmniej politycznie. Jedyną jasną stroną tej sytuacji było to, że Malfoy wydawał się ledwo tolerować Avery’ego. Może zaostrzyć ten konflikt?

Oczywiście najprostszym rozwiązaniem byłoby zabicie któregoś z nich albo obydwu. Dumbledore jednak nie chciał o tym słyszeć.

– Czekaj, co powiedziałaś? – zainteresował się Severus poniewczasie.

– Helikopter. Pilotowanie. Łatwe – streściła Emily, wpatrując się w ciemność z zadumą.

– Skąd wiesz?

– Bo latałam kiedyś – powiedziała kobieta, odganiając dłonią jakiegoś zbłąkanego, jesiennego komara. – Takim fajnym, z bronią. Nawet postrzelałam trochę. No wiesz, w las. I próbowałam w jeden domek, ale nie mogłam trafić. Ludzie z niego wybiegli i machali prześcieradłem. To było niezłe.

– Kto ci pozwolił pilotować wojskowy helikopter? – zapytał, choć przeczuwał odpowiedź.

Kobieta roześmiała się i to powiedziało mu więcej, niż chciałby wiedzieć.

– Coś nie jesteś w formie – stwierdziła nagle Rainbow, przyglądając się mu uważnie. – Normalnie byś nie przyznał, że znasz tamten świat.

Snape tylko się skrzywił.

Wtedy w krąg światła wszedł James.

Pierwszym, co rzuciło się w oczy mężczyźnie, były plamy krwi na kolanach dzieciaka. Drugim, papieros w jego ustach, który drżał, choć poza tym drobiazgiem James wydawał się spokojny. Uśmiechał się lekko, ręce trzymał w kieszeniach, jakby nie stało się nic złego.

Można by było nawet w to uwierzyć, gdyby nie krew, papieros i to, że powinien przyjść z zupełnie innej strony.

– Co ty tu robisz, Rainbow? – wyrwało się Snape’owi. Równocześnie mężczyzna pomyślał, że właściwie powinien się czegoś takiego spodziewać. Ten dzień po prostu starał się być jak najgorszy.

Chłopak zignorował go, całą uwagę skupiając na Emily. Ta uśmiechnęła się delikatnie.

– Właśnie miałam cię wołać – powiedziała, poprawiając szatę.

James wzruszył ramionami.

– Nie trzeba – stwierdził z jakąś dziwną, wręcz nienaturalną obojętnością. Wzrok miał pusty.

Snape poczuł, że robi mu się zimno.

– A tak poza tym, gratuluję – rzuciła Emily wesoło, wstając. – To było niezłe.

– Ta. Widziałaś wszystko? – spytał chłopak.

Naprawdę zrobiło się chłodniej, zauważył Severus. Jakby temperatura nagle spadła o parę stopni. I powietrze było jakieś… inne.

– Co się właściwie stało? Rainbow, czemu nie jesteś na górze? – spytał ostro, chwilowo ignorując swoje obserwacje.

Chłopak znów wzruszył ramionami, nie poświęcając mu ani jednego spojrzenia.

– Chyba tam wrócę – powiedział. – Idziesz ze mną, mamo? – zapytał obojętnie, jakby odpowiedź właściwie go nie interesowała.

– Koniecznie. Muszę zobaczyć, jak to się skończy. – Kobieta roześmiała się. – Nadal nie wierzę, że z ciebie takie ziółko, mały.

– Ja też nie – stwierdził. Wypluł papierosa.

Snape zastanowił się, czy powinien próbować wyciągnąć od nich jakikolwiek konkret, ale w tym momencie było to chyba niemożliwe. Emily wyglądała, jakby świetnie się bawiła, James za to wydawał się być w szoku. Kobieta objęła go ramieniem w przyjacielskim geście i dzieciak spiął się odruchowo. Snape miał ochotę powiedzieć jej, żeby go puściła, ale zrezygnował. Nie było sensu kłócić się o taką bzdurę.

Kobieta pociągnęła chłopaka w stronę schodów, a Snape poszedł za nimi, uznając , że cokolwiek się stało, prędzej czy później będzie dotyczyć i jego. Poza tym nie miał ochoty zostawić Jamesa samego z matką, szczególnie, gdy znajdował się w takim stanie. Właściwie nie powierzyłby jej nawet psa, a przecież nawet tych zwierząt nie lubił odkąd jeden trzygłowy kundel próbował zjeść jego nogę.

Wspięli się na piętro i Rainbow otworzyła drzwi, a następnie delikatnie wepchnęła chłopaka do salonu.

Na podłodze pełno było krwi i szkła.  

Kurwa, pomyślał Snape.

Czarny Pan siedział nieruchomo w fotelu i patrzył w ogień. W luźno opuszczonej dłoni trzymał różdżkę. Nawet na nich nie spojrzał. Na czole, tuż nad lewym okiem, miał płytkie zadrapanie. Severus szybko odwrócił od niego wzrok, jakby była nieprzyzwoitym, nienaturalnym.  

James uklęknął natychmiast, ale ponieważ Emily wciąż stała, Snape tego nie zrobił. Zamknął tylko drzwi, aby zająć czymś ręce.

Kurwa mać, pomyślał ponownie.

Robiło się coraz zimniej.

– Twoja matka poprosiła, aby cię wyssssłuchał – wyszeptał Voldmort, wciąż patrząc w płomienie.

James milczał ze spuszczoną głową, przygryzając wargę.  

Snape zauważył, że ich oddechy stały się widoczne, tak jak w zimie. Nie miał jednak czasu, aby zastanowić się nad tą anomalią. Schował ręce do kieszeni, po części dlatego, aby je ogrzać, po części, aby złapać różdżkę. Zaraz jednak wyciągnął je, uznając, że to na nic. Emily grzebała trampkiem w płytkiej kałuży krwi, rozmazując ją na podłodze. Próbowała namalować kwiatka.

– Słucham więc – powiedział Voldemort i spojrzał na chłopaka.

James przełknął ślinę.

– Malfoy jest całkiem przydatny – wyrzucił z siebie szybko, uparcie wpatrując się w podłogę. – Jego kontakty, pieniądze, szkoda to tracić.

– Podważasz moją decyzję? – Czarny Pan wstał.

– Nie, ale może trzeba ją przemyśleć na spokojnie – wymamrotał chłopak, kuląc się odruchowo. Ręce mu drgnęły, jakby chciał je podnieść i osłonić głowę, ale zrezygnował w półruchu. – I tak został ukarany…

Co ja mam zrobić?, pomyślał Snape ponuro. Złapać go za fraki i deportować się?

– Ja decyduję, jaka jest kara – powiedział Voldemort wręcz łagodnie. Stanął nad dzieciakiem.

Głupota, stwierdził Severus. Nie miał ochoty ich obserwować, ale wiedział, że Czarny Pan odczytałby to opacznie. Lub, co gorsza, prawidłowo.

– Zabić go można zawsze później – mówił James, ale coraz ciszej, jakby stracił już ostatnią nadzieję. – Przecież on i tak nie zdradzi, dopóki jego żona tu jest…

Voldemort dotknął różdżką jego podbródka i zmusił chłopaka do uniesienia głowy.

– Dlaczego wróciłeś? – zapytał.

Podłoga i ściany pokoju pokryte były szronem, a powietrze tak zimne, że oddychanie nim sprawiało ból. Na krwi powoli tworzyła się warstwa lodu.

– Lewa ręka – podpowiedziała Emily, opierając się o drzwi.

Chcą mu wypalić Mroczny Znak?, pomyślał Snape oszołomiony.

Słowa kobiety wyrwały chłopaka z odrętwienia.  James odwrócił się gwałtownie, aby na nią spojrzeć, po jego twarzy przemknęła panika. Emily mrugnęła do niego.  Wtedy niezręcznie podwinął rękaw i wyciągnął dłoń do Voldemorta, drżała mu lekko. Czarny Pan złapał go za nadgarstek, a następnie machnął różdżką w leniwym, niezbyt skomplikowanym geście.

Snape uświadomił sobie, że sam też dygocze, ale z zimna. Nikt nie zwracał jednak na niego uwagi.   

Na skórze chłopaka powoli zaczęły pojawiać się blizny. Materializowały się jakby z niebytu, najpierw ledwo widoczne i półprzeźroczyste, z czasem coraz bardziej realne. W większości były blade i brzydko rozciągnięte, jakby powstały w czasach, gdy James był o wiele młodszy. Wydawały się opasywać rękę jak macki głębinowego, pozbawionego koloru stworzenia albo korzenie zaborczej rośliny. W paru miejscach skóra była ściągnięta i chorobliwie różowa, a blizny grubsze, przypominające rzemienie. W tym wszystkim zagnieździł się czarny tatuaż, w którym Snape z trudem dopatrzył się psa gryzącego swój ogon.

Czarny Pan patrzył na zwierzę przez chwilę. Jego oddech przypominał mgłę.

– Emily, pokaż mi – powiedział wreszcie.

James drgnął, ale nie zdołał wyrwać ręki z uścisku mężczyzny. Tymczasem jego matka wzruszyła ramionami i podwinęła lewy rękaw. Dotknęła drobnego tatuażu, przypominającego łańcuszek owinięty wokół nadgarstka. Znajdował się tuż pod Mrocznym Znakiem i samochodem.

James spróbował wstać, ale jakby zabrakło mu siły. Patrzył tylko z przerażeniem, jak jego tatuaż czernieje, zapełnia się chaotycznymi, cienkimi liniami. Nagle krzyknął i wtedy Czarny Pan go puścił. Chłopak osunął się na ziemie, ciągle wrzeszcząc. Drapał się po ręce, jakby próbował zedrzeć tatuaż, rozrywając paznokciami skórę do krwi. Po chwili zabrakło mu oddechu i przycichł, rzucając się tylko po podłodze i skomląc. Powietrze zaczęło cuchnąć jego moczem. Obserwowali to we trójkę, Voldemort, Emily i Snape, wszyscy z doskonałą obojętnością we wzroku. Zaczęło robić się cieplej.

– To mogło go odciąć? – zapytał nagle Voldemort ze śladowym zainteresowaniem. James zwinął się w kłębek u jego stóp. Palce zacisnął spazmatycznie na dywanie, oddychał szybko, lecz płytko. Po brodzie spłynęło mu trochę krwi zwieszanej ze śliną, z wargi lub przegryzionego języka, Snape nie był pewien.

– Niee – odpowiedziała Emily po chwili zastanowienia. – Nie powinno. Nie ingeruje zbyt głęboko.

– Na jak długo?

– Zależy ile trzymam. Raz go wykasowałam na trzy miesiące, tak eksperymentalnie – stwierdziła swobodnym tonem. – Ale wiesz. – uniosła obie dłonie do głowy, nie odrywając jednej od drugiej, i palcem zakręciła parę kółek przy skroni.

– A z twojej strony? – dopytał Voldemort.

– To tylko strasznie nudne.

Snape patrzył na chłopaka, który znów zaczął dygotać. Mężczyzna nie odważył się niczego powiedzieć.

Voldemort nagle przykląkł przy Jamesie i odwrócił mu głowę, a kciukiem uniósł jedną z jego powiek. Przez chwilę trwali w tej dziwnej pozycji, nim mężczyzna w końcu stwierdził:

– Wystarczy.

Wstał, a Emily odsunęła dłoń od swojego tatuażu. Nie wyglądało jednak na to, żeby chłopakowi ulżyło. Nadal jego ciałem wstrząsały spazmy, nieregularne, ale nie wydające się słabnąć.

Voldemort spojrzał przelotnie na Snape’a.

– Zabierz go – powiedział.

– Tak, panie – odparł mężczyzna chłodno. Słowa zabrzmiały dziwnie ochryple.  

– Zastanowię się nad jego karą – dodał Czarny Pan, siadając w fotelu. – Emily, zostań. – Sięgnął po kieliszek i skrzywił się, gdy odkrył, że jest pusty.

W pokoju robiło się coraz cieplej, po ścianach spływała woda. Emily obserwowała ją z dziwnym wyrazem twarzy, najbliższym chyba zadumie.

Snape podszedł do Jamesa i pomógł mu się podnieść. Z pewnym trudem zarzucił sobie na kark jego ramię i objął go drugą ręką w pasie. W tej pozycji był w stanie dzieciaka utrzymać. Ewentualnie mógłby go nieść, ale wolał tego uniknąć. Tak mógł przynajmniej szybko sięgnąć po różdżkę. Chłopak znajdował się na granicy przytomności, nie był jednak w stanie współpracować. Plecy miał mokre od krwi i mężczyzna był pewien, że wyczuł pod palcami szkło. Tym jednak mógł zająć się później. Teraz trzeba było… wyjść stąd.

Emily odsunęła się od drzwi, pozwalając im przejść. Na syna nawet nie spojrzała.

Na korytarzu Snape rzucił na chłopaka Chłoszczyść, choć w sumie niewiele to dało. Gdyby ktokolwiek ich zobaczył… Hol jednak był pusty i cichy. Zeszli po schodach, James ledwo powłóczył nogami. W pewnym momencie zaczął mamrotać coś do siebie, jakby był pijany, Snape nie rozpoznał słów. Był zresztą pewien, że chłopak nie zdaje sobie sprawy z tego, gdzie jest. Wyszli za próg i Snape ostrożnie zmienił uchwyt, przygotowując się do łącznej deportacji. Choć jednak starał się być ostrożny i tak Jamesa jęknął z bólu. Wylądowali na progu domu Snape’a. Rainbow pochylił się i zwymiotował, gdy mężczyzna otwierał różdżką drzwi. Pies sąsiadów zaczął ujadać, ale Severus nie zwrócił na to uwagi. Bydlę zresztą zawsze tak na niego reagowało.

Snape wciągnął chłopaka do korytarza, a następnie do salonu, czarem zapalając świecznik na suficie. Od lat nie miał w domu prądu.

Posadził Jamesa na niskim stole, zrzucając z niego przy okazji stos książek. Huk otrzeźwił chłopaka trochę, a przynajmniej wywołał u niego jakąś reakcję. Dzieciak odruchowo uniósł rękę, aby osłonić głowę.

– Szlag – warknął Snape, choć sam nie był pewien, co dokładnie miał na myśli.

Przez chwilę rozglądał się bezmyślnie, nie wiedząc, czy iść do piwnicy po potrzebne eliksiry, czy też siedzieć przy chłopaku, który leciał mu przez ręce. W takich momentach żałował, że nie ma skrzata. W końcu uświadomił sobie, że rzeczy może przywołać Accio.

Zdobył w ten sposób fiolkę z eliksirem uśmierzającym ból, ale nie podał go chłopakowi. Najpierw chciał się upewnić, że specyfik mu nie zaszkodzi. Przywołał też miskę i pincetę, bo podejrzewał, że mu się przydadzą. Przedmioty pachniały ziołami.

– James, rozumiesz mnie? – zapytał, ale chłopak nie zareagował. Siedział na brzegu stołu, trzymając się jego krawędzi kurczowo, oczy miał zamknięte. – Będę cię musiał obejrzeć – dodał mężczyzna mimo wszystko. Nie otrzymał odpowiedzi.

Wreszcie więc rzucił zaklęcie na koszulę dzieciaka. To, które poznał dawno temu, gdy paru gnojków uznało że ciśnięcie nim w Snape’a na zatłoczonym, szkolnym korytarzu będzie świetnym żartem. I, co absurdalne, Severus czuł się tak samo paskudnie, jak wtedy.

Materiał zmienił się w dym, a później rozwiał, odsłaniając ciało chłopaka.

I blizny.

Snape uważał, że jest dobrze przygotowany na ten widok. Pewnych rzeczy domyślił się już, kiedy Czarny Pan zdjął zaklęcie maskujące chłopaka. Poza tym, cholera, był Śmierciożercą, widział w życiu rzeczy… robił w życiu rzeczy, po których normalni ludzie potrzebowali wieloletniej terapii.

Ale nigdy nie torturował dziecka.

Lwia część obrażeń Jamesa pochodziła sprzed kilku lub kilkunastu lat. Snape potrafił to rozpoznać, wiedział przecież, jak zniekształcały się jego własne blizny, gdy dorastał. W tym momencie jednak pożałował swojego zmysłu obserwacji i tego, szczególnie tego, że wiedział jakie klątwy zostawiły niektóre ze śladów.

Płaty niebieskawej, łuszczącej się skóry pozostały po zaklęciu, które przeżerało ciało jak kwas, tylko powoli, przez niekończące się godziny. Poszarpane sznyty na boku to efekt gówna, które uwielbiała Carrow. Wygrzebała je z jakiegoś listu Grindewalda do Dżmila, kimkolwiek tamten był. Kopie krążyły po Nokturnie od lat, ale nawet czarnoksiężnicy mieli opory przed rzucaniem takich czarów. Szrama przypominająca odwrócony znak zapytania, cholera. Snape pamiętał, jak użył tego zaklęcia pierwszy raz. I równocześnie ostatni. Przecież miał choć szczątkowe sumienie.

A ślady te gubiły się w gąszczu innych, zwyczajnych lub pozostawionych przez czary, których mężczyzna nie znał, ginęły pod krwią i brudem. I kiedy zmrużyło się oczy, można było prawie uwierzyć, że to efekt wypadku, jakiejś kraksy samochodowej albo… pożaru…

Skórę na brzuchu i piersi w większości pokrywały ślady po oparzeniu, obrzydliwe pomimo upływu czasu. Było w nich coś odrzucającego, nienaturalnego, choć Snape nie wiedział co. Bladoróżowa, zdeformowana skóra wyglądała, jakby zdechł pod nią tabun larw, wcześniej wyżłobiwszy płytkie, krzyżujące się bruzdy. Budziła w nim wstręt, jak zaropiałe rany lub owrzodzenia.

Magia, pomyślał i mimochodem połączył fakty, eliksir.

James jakby wyczuwając jego myśli osłonił brzuch prawą ręką. Lewą trzymał z daleka od boku. Tatuaż wciąż był wypełniony chaotycznym wzorem, a skóra wokół niego zaczerwieniona i spuchnięta. Z ran po zadrapaniach sączyła się krew. Na ten widok  Snape otrząsnął się jakoś.

– Zaraz ci coś dam, czekaj – powiedział sucho. – I powyciągam szkło.

Fragmenty szyby wbiły się w bark i plecy chłopaka, ale tylko parę było większych. Zanim jednak je ruszył, rzucił zaklęcie sondujące.

Zalała go fala informacji, które z trudem spróbował rozdzielić i uporządkować. Czar nigdy nie był zbyt dobry, ale nikt nie wymyślił lepszego. Snape żałował, że sam się tym nie zajął, gdy miał więcej wolnego czasu. Teraz przedzierał się przez przeszłość Jamesa, próbując dowiedzieć się, czy może podać mu eliksir.

Złamane kości, z których część była już krucha od zbyt częstego leczenia magią. Źle zrośnięty obojczyk. Jakieś obrażenia głowy, których mężczyzna nie zrozumiał. Rozerwana tkanka, chyba ślad po postrzale z pistoletu.

I pozostałości czarnej magii jak trucizna, której nie można do końca wypłukać z żył. Choćby cruciatusa, którym nie tak dawno uderzył go Snape.

Mężczyzna odłożył różdżkę, stwierdzając, że nie jest w stanie określić, co dokładnie zrobiła Jamesowi Emily. W takiej sytuacji nie odważył się niczego mu podać. Gdyby choć miał w domu mugolskie leki…

Chłopak zachwiał się, prawie zlatując ze stołu, więc mężczyzna złapał go odruchowo za bark, dotykając jednej z odnóg poparzenia. Puścił go szybko i bezmyślnie wytarł rękę. Miał wrażenie, że blizna Jamesa poruszyła się, gdy jej dotknął.

Głupota, pomyślał.

– Nie ruszaj się – wymamrotał.

Za pomocą czaru napełnił miskę wodą, sięgnął po pincetę. Mógłby wyciągać okruchy różdżką, ale było to niewygodne. Kiedy zabrał się za pierwszy, uświadomił sobie, że trzęsą mu się ręce. Przede wszystkim z wściekłości. Wiedział, że sam nie jest dobrym człowiekiem, a większość jego znajomych próbuje się prześcignąć w podłości… ale nawet pieprzony Greyback nie skatowałby tak kilkulatka. A przynajmniej nie pożyłby długo, gdyby spróbował.

James chciał się odsunąć, kiedy Snape wyciągał pierwszy odłamek, więc mężczyzna znowu musiał go przytrzymać. Szkło wyszło z mięśnia bez problemu, ale rana natychmiast zaczęła krwawić. Mężczyzna zaklął i różdżką zdezynfekował ją, a później zasklepił.

Zapowiadała się naprawdę długa noc.

***

Snape aportował się tuż przed bramą strzeżoną przez kamienne dziki. Jej skrzydła jak zwykle były uchylone, nikt zresztą nie wiedział, gdzie podział się klucz do niej. Mężczyzna rzucił Lumos i zaczął iść w stronę Hogwartu, układając w myślach raport dla dyrektora. Nie biegł, bo i tak parę minut nie mogło niczego zmienić.

Jeszcze raz przemyślał rozmowę w salonie i uporządkował informacje.

Malfoy naraził się czymś Czarnemu Panu, a ten postanowił go zabić. Wywiązała się walka i Rainbow najwyraźniej uciekł z mężczyzną. Wrócił, pewnie ze względu na ten przeklęty tatuaż. I Emily też brała w tym udział, ale James nie wiedział, ile widziała. Jakim cudem to możliwe? Weszła w trakcie?

Snape nie wiedział, gdzie teraz był Lucjusz i w jakim stanie. James nie wyglądał na poranionego, więc krew musiała należeć do Malfoya.

Gryfon, pomyślał Snape z nagłą wściekłością, durny gówniarz.

Severus lubił Lucjusza – na tyle, na ile pozwalały okoliczności – ale miał świadomość, że śmierć arystokraty stałaby się potężnym ciosem dla Śmierciożerców. Voldemort nie mógł pozwolić sobie na utratę Malfoya, jeszcze nie teraz, gdy był wciąż słaby, a jego wszystkie sojusze świeże i nietrwałe. Mordując Lucjusza nie tylko straciłby część wpływów, ale też i nastawił przeciwko sobie parę dotąd neutralnych rodów…

Ale James się wtrącił, a teraz Snape nie wiedział, jak może dzieciaka z tego szamba wyciągnąć.

Severus zresztą musiał zaraz wrócić do domu i sprawdzić, czy chłopak nie zadławił się we śnie albo nie zrobił sobie innej krzywdy. Mężczyzna zostawił go śpiącego na kanapie i miał nadzieję, że nic się nie stanie przez te parę chwil, których potrzebował do poinformowania Dumbledore’a o sytuacji.

Trochę jednak w to wątpił.

Dotarł do bramy i załomotał w nią pięścią, mając nadzieję, że choć raz Filch nie będzie próbował wybadać, dlaczego tak późno wraca do zamku. Snape był w tak podłym humorze, że mógłby mu przywalić czymś czarnomagicznym.

Bramę otworzyła McGonagall.

Wystarczyło, że raz spojrzał na jej twarz, aby zrozumieć, że kłopoty się jeszcze nie skończyły. Minerwa była bledsza od zamkowych duchów. I powieka jej drgała, jak zawsze, gdy się denerwowała.

– Muszę pomówić z dyrektorem – powiedział Snape, próbując zapobiec konfrontacji.

– Właśnie czekam na Albusa – Nauczycielka odsunęła się, wpuszczając mężczyznę do holu. – James zabrał go jakieś dwie godziny temu.

Mogłem się domyślić, pomyślał Snape ze zmęczeniem, chłopak jest już martwy.

Czarny Pan niewiele potrafił wybaczyć, a na pewno nie oddanie jednego ze Śmierciożerców w ręce Dumbledore’a. To praktycznie była zdrada.

Severus uświadomił sobie, że Minerwa ogląda go, jakby był nietypowym eksponatem, od stóp do głów. Poczuł się niezręcznie.

– Ekhem.  

– Możemy porozmawiać? – spytała.

– Właściwie muszę wracać.

– Zajmę ci tylko chwilę.

To zatrzymało go skutecznie. Dawno temu ustalili, co oznaczać będą te słowa. W zamku, w którym na większości ścian znajdowały się obrazy, Irytek czatował w zakamarkach, a duchy przenikały mury nigdy nie kłopocząc się pukaniem, nie można było mieć pewności, czy ktoś nie podsłuchuje. Dlatego wymyślili hasło, które informowało o tym, że sprawa jest poważna i wymaga przejścia do zabezpieczonego pomieszczenia.

– Chodź do mojego gabinetu – powiedział. – I tak muszę coś zabrać.

Minerwa skinęła głową.

Na korytarzu, pod drzwiami lochu, stał Draco. Opierał się o ścianę, obracając w dłoni bezmyślnie zapaloną różdżkę. Na ich widok podskoczył.

Jakim cudem ktoś zdążył go zawiadomić?, pomyślał Snape. Ojciec się z nim skontaktował?

– Co pan tu robi, panie Malfoy? – zapytała McGonagall ostro. – Jest już po ciszy nocnej.

– Ee… Czekałem na profesora, pani dyrektor – wymamrotał chłopak, wyraźnie zmieszany.

– Zaraz się tobą zajmę – rzucił Snape, otwierając drzwi. – Poczekaj.

McGonagall spojrzała na ucznia surowo, ale nie spróbowała mu odjąć punktów. Weszła do gabinetu i poczekała, aż Snape zarygluje drzwi i sprawdzi zabezpieczenia. Dopiero wtedy się odezwała:

– Możemy już rozmawiać?

Mężczyzna dla pewności dołożył jeszcze jedno zaklęcie antypodsłuchowe. Niepokoiło go coś w spojrzeniu McGonagall.

– Tak – stwierdził i podszedł do biurka.  Podejrzewał, że tej nocy nie będzie spał, więc mógł przynajmniej zabrać prace do sprawdzenia.

– Myślałam, że coś ci się stało – powiedziała Minerwa po chwili ciszy. – James miał całe ubranie zachlapane krwią, zabrał Albusa… Co wyście robili?

– Miał drobną scysję z Czarnym Panem – odpowiedział, grzebiąc w szufladzie. – Ale to nie była jego krew. Teraz jest już u mnie, ale jutro raczej go nie odstawię, niech się wyśpi…

Nagle umilkł, uświadamiając sobie, że nie wie, czy Dumbledore poinformował McGonagall o sytuacji Rainbowa. Spojrzał na nią i zrozumiał, że nie.

– Co on u niego robił? – spytała kobieta cicho.

Snape poczuł się, jakby nadepnął na ogon lwa.

– Dzisiaj? Jeszcze nie wiem – odparł oschle, pilnując, aby zachować kamienną twarz. – Zresztą, relację i tak zdam Dumbledore’owi, on zdecyduje, co ci przekazać.

– Nie odwracaj kota ogonem. To nie jest sprawa Zakonu.

Snape zaczął oklumować umysł. Wpatrywał się w kobietę z obojętnym wyrazem twarzy, starając uspokoić swój własny gniew. Niewiele to dało, głównie przez znużenie. Miał wrażenie, że dzisiejszej nocy zwaliła mu się na kark jakaś bestia i teraz dyszała prosto do ucha, nie pozwalając skupić myśli.

– Nie, nie jest – potwierdził w końcu. Nie mógł jednak powstrzymać się od dodania: – Wyłącznie Śmierciożerców.

Kobieta zmrużyła oczy.

– Nie pozwolę, abyś mieszał w to mojego ucznia.

– Wątpię.

Snape wyjął z szuflady wypracowania czwartoklasistów.

– Jestem za niego odpowiedzialna i będę go chronić. Również przed tobą, jeśli zajdzie taka potrzeba – powiedziała chłodno ze złudnym spokojem, który szybko zniknął. – Na Merlina, on ma piętnaście lat. Jak mogłeś go w to wciągnąć?

Snape wsunął szufladę, ledwo powstrzymując się od trzaśnięcia nią.

– Wciągnąć? – Skrzywił się w parodii uśmiechu. – Jest synem Emily. Moim synem. Należał do Czarnego Pana zanim się jeszcze urodził.

Wepchnął pergaminy do tekturowej teczki, gniotąc je przez nieuwagę.

– I jesteś z tego zadowolony? To wciąż dziecko. Jak mogłeś w ogóle pozwolić mu rozmawiać z tym potworem?

Jak śmiesz…?, pomyślał Snape.

– Cóż, Minerwo, za drzwiami stoi Draco, który mieszkał przez większość wakacji pod jednym dachem z Czarnym Panem. – Uśmiechnął się gorzko. – Nie zauważyłem, żeby to sprawiało ci kiedykolwiek problemy.

Policzki kobiety poczerwieniały, zmrużyła oczy.

– Draco nigdy nie biegał po Hogwarcie w zakrwawionej koszuli.

– Bo nie jest Gryfonem i przynajmniej czasami myśli, zanim coś zrobi – warknął. A później dodał: – Choć może gdyby był w Gryfindorze, też byś się tak o niego… troszczyła.

Zapadła cisza, ciężka i napięta.

– Nie mogę uwierzyć, że to powiedziałeś – stwierdziła kobieta wreszcie. – Wiesz, że zawsze pomagałam wszystkim uczniom, niezależnie od ich domu.

Również mnie, dopowiedział Snape w myślach. Poczuł się podle, choć postarał się tego nie okazać.

– To wszystko? Naprawdę się śpieszę. Ja jestem cały, James też – skłamał. – Jak będziesz wychodziła, powiedz Draco, że czekam.

– Sądzisz, że tak to zostawię?

Spojrzał jej prosto w oczy, choć nie próbował odczytywać myśli.

– A co zrobisz? W Slytherinie jest pełno bachorów, które zaraz po szkole zostaną oznakowane jak bydło. Bo muszą, bo chcą. Nie mam zielonego pojęcia, jak je ochronić, więc słucham. Powiedz, co mądrego wymyśliłaś.

– Mógłbyś darować sobie ten sarkazm. – Minerwa przygarbiła się nagle, tracąc jakby całą energię. – Przecież wiem.

To trochę ostudziło wściekłość mężczyzny. Wzruszył ramionami.

– Rainbow nie jest jeszcze Śmierciożercą – powiedział, choć było to marne pocieszenie. – Nie zrobił nic złego. Nic naprawdę złego – poprawił się szybko. – Po prostu wpadł w bagno trochę wcześniej niż reszta. Zawołasz Draco?

– Tak. – Westchnęła. – Więc nic nie jest Jamesowi?

– Wolałbym to sprawdzić jak najszybciej – wymamrotał, a widząc jej niepokój dodał swobodnie: – Wpakowałem go do łóżka i zmusiłem do wzięcia eliksiru nasennego. Wątpię, aby był w stanie cokolwiek teraz zrobić.

Ostatnie zdanie nawet było prawdą.

– Severusie, dzisiaj słabo kłamiesz. – Kobieta potarła skroń ze zmęczeniem. – Dam wam czas do poniedziałku, ale… – zawahała się i nie dokończyła.

Milczał, kiedy wychodziła, równocześnie znużony, rozdrażniony i trochę zawstydzony.

Draco zajrzał do pomieszczenia, niechętnie zamknął za sobą drzwi. Wyglądał mizernie, w wygniecionej szacie i z brudnymi włosami. W dodatku wzrok miał rozbiegany, jakby chciał obserwować całe pomieszczenie naraz.

– O co chodzi, panie Malfoy? – zapytał nauczyciel. Miał jeszcze znikomą nadzieję, że sprawa nie dotyczy Rainbowa.

– Ja… ee… mam problem. – Chłopak zawahał się.

Cisza zaczęła się przedłużać.

– Tak? – spytał w końcu Snape. Malfoy wzdrygnął się, jakby go uderzono.

– Śnią mi się koszmary, ostatnio coraz częściej i nie wiem, czy to nie efekt jakiejś klątwy, albo czegoś.

Koszmary, pomyślał Severus zirytowany, Slytherinie.

– Był pan u pielęgniarki?

Draco skulił się lekko, ale pokiwał głową.

– Pomachała różdżką i powiedziała, że nic mi nie jest. Później wepchnęła mi Eliksir Spokojnego Snu, ale nie pomógł. No i co ona może wiedzieć? Nawet grypy nie potrafi wyleczyć.

W pierwszej chwili Snape miał ochotę poprosić, żeby nie zawracał mu głowy bzdurami i wywalić za drzwi. Uświadomił sobie jednak, że jutro może być zmuszony do poinformowania Draco o śmierci jego ojca. To go trochę ostudziło.

– Możesz być na ten odporny – stwierdził więc tylko. – Zaraz przyniosę ci coś mocniejszego.  

Poszedł do sypialni, ciągle trzymając w ręce teczkę. Jego odbicie spojrzało na niego krzywo i podwinęło wargę w zwierzęcym grymasie.

– Stłukę lustro – zagroził Snape, a mężczyzna za szkłem zachichotał bezgłośnie. Odsunął się jednak, szyderczym gestem zapraszając go do wejścia. Profesor zanurzył dłoń w tafli i poczekał na ukłucie. Powierzchnia lustra rozwiała się szybko, odsłaniając schowek. Przez chwilę mężczyzna błądził wzrokiem po półkach, nim w końcu znalazł to, co szukał. Fiolka wypełniona mętnym, zielonym płynem stała przy reszcie, którą zwinął James ze szpitala.

Wcześniej Snape był pewien, że chłopak ukradł tak cenne eliksiry dzięki zwykłemu szczęściu, po dzisiejszej nocy zaczął jednak w to wątpić. Choć gdyby Rainbow znał ich dokładną wartość, prawdopodobnie już dawno zażądałby swojej doli. Severus jednak nie zamierzał leków sprzedawać, przynajmniej tej części, którą trudniej zdobyć. Poza tym za wiele kłopotów już mu przyniosły, aby mógł się ich ot tak pozbyć. Mung próbował obciążyć go kosztami, uznając, że jest odpowiedzialny za syna. Na szczęście Lucjusz szybko to załatwił, szczując szpital swoimi prawnikami. Nie pierwszy raz zresztą pożyczał ich Severusowi.

A ja dzisiaj życzyłem mu śmierci, uświadomił sobie Snape nagle.

***

Żadna magia nie potrafiła zastąpić porządnej, gorącej kąpieli. Julia napuściła całą wannę prawie wrzącej wody i weszła do niej ostrożnie. Żałowała jedynie, że nie może zrzucić iluzji choćby na chwilę i pobyć w swoim własnym ciele.

Sięgnęła po szczotkę, aby zdrapać ze skóry krew, która zdążyła już przyschnąć. Myślom pozwoliła dryfować.

Właściwie wiedziała, że ten chłopiec od Chupacabry sprawi jej jakieś problemy. Wystarczyło, że spojrzała na jego blizny – niekłopotliwi ludzie nie wyglądają, jakby próbowały ich rozszarpać demony. Lecz i tak kiedy zjawił się w jej mieszkaniu ze okaleczonym człowiekiem, doznała szoku i chyba wciąż z niego nie wyszła.

A przecież nawet nie była uzdrowicielem. Zarabiała na życie ściągając uroki, a nie wpychając do brzucha wylewające się flaki.

Zabiję Chupacabrę, pomyślała sennie, po prostu zabiję.

Obiecywała to sobie mniej więcej co tydzień.

Umyła włosy i dodatkowo oczyściła je zaklęciem, bo krew nie chciała się dobrze wypłukać. Następnie wymieniła wodę i znów się opłukała, a i tak nie czuła się czysta. Chyba chodziło o zapach, którym przesiąkło mieszkanie.

Założyła świeżą szatę i spojrzała w lustro bez przekonania. Wyglądała brzydko w tej swojej masce wiedźmy, ale ta twarz i tak była ładniejsza od jej własnej.

Mężczyznę przetransportowali do jej sypialni i położyli na łóżku, uprzednio zrzuciwszy z niego kołdrę. Julii wydawało się to właściwsze, niż zostawienie człowieka na podłodze. Nawet, jeśli niespodziewany, był to jednak klient i powinna się o niego zatroszczyć. Choć, znając jej szczęście, mężczyzna był pewnie mugolem bez grosza przy duszy, który nie pomyśli nawet o zapłacie.

Zanim jednak zajrzała do sypialni postanowiła posprzątać pracownię. Czarem oczyściła podłogę, podniosła stołek i postawiła na nim kuferek, do której wrzuciła nieco bezmyślnie amulety. Później podniosła z ziemi zwiniętą szatę Jamesa, która przypominała w tej chwili kłąb szmaty. Drgnęła, kiedy z kieszeni wysypały się pieniądze i z brzękiem potoczyły po deskach. Przez chwilę patrzyła na galeony tępo, ale w końcu pozbierała je do wyczarowanego woreczka. Może była z Nokturnu, ale to nie znaczyło, że kradła. Przynajmniej nie takie grosze.

W końcu zajrzała do sypialni. Staruszek wciąż siedział na skraju łóżka i robił coś przy pacjencie. Jego dłoń trzymał w swojej i przesuwał różdżką nad palcami, chyba je nastawiając. Całkiem nieźle mu szło.

To też było niepokojące. Julia miała wrażenie, że skądś zna starca, ale nie wiedziała skąd. Na pewno nie z Nokturnu i raczej nie z Munga. W dzieciństwie poznała chyba każdego uzdrowiciela z Londynu i naprawdę wielu z Anglii, ale na pewno nie jego.

– Robię herbatę – powiedziała, stając w drzwiach. – Nie mam kawy. Cukru też nie. Chcesz gorzką?

– Byłoby cudownie.

Kiedy ją przyniosła, czarodziej kończył leczyć drugą dłoń. Julia usiadła na skraju biurka, nogi oparła o krawędź krzesła ledwo widocznego spod stosu książek i gazet. Jakoś one nigdy nie mieściły się na regałach, a ostatnio przestały i na podłodze.

– Jesteś stąd? – spytała, podając mu herbatę.

Pokręcił głową lekko.

– Z Hogwartu.

Coś zaczęło jej świtać. Zerknęła odruchowo na skrawek Proroka Codziennego, który wystawał spod kompendium zaklęć szpiegowskich.

– Albus Dumbledore – przedstawił się mężczyzna. – Chyba nie mieliśmy przyjemności się poznać.

Patrzył na nią tak, że poczuła się niezręcznie. Wiedziała, że niektórzy ludzie mają umysły, których nie potrafią oszukać iluzje – jej zaklęcie zresztą nigdy nie było zbyt dobre – ale nie sądziła, że jakiegokolwiek spotka. Teraz miała wrażenie, że staruszek patrzy prosto na jej prawdziwą twarz. Nie pokazywała jej obcym odkąd skończyła trzynaście lat i po paru zarwanych nocach nauczyła się ją ukrywać.

– Nie chodziłam do szkoły. – Upiła łyk herbaty ostrożnie, starając się nie poparzyć. – Tak się złożyło.

– Choroba? – spytał i tym samym upewnił ją, że widzi i wie. Zirytowała się.

– Zaglądanie pod makijaż jest nieuprzejme.

– Tak – przyznał ze skruchą. – Wybacz.

Odstawił kubek na podłogę i ponownie zajął się mężczyzną. Zaleczał ostatnie zranienia, drobiazgi, którymi zazwyczaj uzdrowiciele nie zawracali sobie głowy. Julia obserwowała to, bezmyślnie drapiąc się po kurzajce. 

 – To twój przyjaciel? – spytała.

– Raczej bliski wróg.

Kobieta wzruszyła ramionami. Była zbyt zmęczona, aby domyślać się, co to mogło znaczyć. Wyciągnęła z kieszeni woreczek z galeonami i zważyła go w ręce.

– Oddasz to Jamesowi? – Kiedy skinął głową, dodała:  – Będzie miał kłopoty? Z Czarnym Panem?

Chupacabra wspominał o powrocie Voldemorta już dawno, ale Julia jakoś wtedy się tym nie przejęła. Nic szczególnie złego się nie działo, a ewentualna wojna oznaczałaby dla niej głównie więcej pracy. Tylko Alicję trzeba by było gdzieś wysłać. Może do Kanady, Julia miała tam paru znajomych. Chyba nie warto było czekać i już teraz trzeba zaproponować to jej rodzicom. Skoro nauczyciel z Hogwartu składa połamane kości na Nokturnie…

– …pomóc.

– Co? – Julia drgnęła, wyrwana z zamyślenia.

– Mam nadzieję, że będę mógł mu pomóc – powtórzyć Dumbledore.

Nie dodał niczego w rodzaju „tobie też”, ale coś w jego spojrzeniu sprawiło, że sama to sobie dopowiedziała. Skrzywiła się odruchowo.

Nie chciała znowu przez to przechodzić. Dzieciństwo wspominała jako nużącą wędrówkę od uzdrowiciela do uzdrowiciela, którzy wlewali w nią eliksiry, kłuli czarami i wygłaszali pełno mądrych, nieprzydatnych mów. Jako nastolatka zaczęła szukać lekarstwa na własną rękę, z uporem przedzierając się przez zbyt trudne dla niej książki, aby po paru latach odkryć, że iluzja – prowizoryczne rozwiązanie – całkiem jej wystarcza, a wiedzę ma dostatecznie dużą, aby zacząć na niej zarabiać. Może nie urodziła się z wielkim talentem do magii, ale za to z niespotykanym uporem.

– Bywa – podsumowała swoje myśli. Staruszek chyba ją nie usłyszał.

W gruncie rzeczy mogło być gorzej. Urodziła się zdeformowana, ale ze zdrowym umysłem i ciało też jej niezbyt dokuczało. Może czasami kłuło ją coś pod sercem, albo nie mogła zgiąć do końca palców, ale to były szczegóły. O tak, mogło być gorzej, o wiele.

Jej matka brała narkotyki, kiedy była z nią w ciąży. Jakieś magiczne specyfiki z gatunku tych najpodlejszych, bo najtańszych. Może za późno zorientowała się, że będzie mieć dziecko, może była zbyt uzależniona, aby odstawić, a może zwyczajnie nie obchodziło jej zdrowie córki. Zresztą starszą, wtedy siedmioletnią, też się nie opiekowała. Odkąd po którejś z awantur porzucił ją mąż, czas dzieliła pomiędzy przymuszaniem małej do żebrania i leżeniem w barłogu po zażyciu jakiegoś podejrzanego eliksiru. Zmarła niedługo po urodzeniu Julii, organizm nie wytrzymał. Wtedy jej męża ruszyło sumienie i przygarnął dziewczynki.

Julia wiedziała, że jej siostra nigdy nie wybaczyła ojcu tego, że ją porzucił, choć nigdy nie mówiła o tym wprost. Tymczasem mężczyznę dręczyły wyrzuty sumienia, które próbował zagłuszyć, kupując dzieciom książki i zabawki, zabierając na wycieczki i – w przypadku Julii – do coraz droższych specjalistów. Chyba nigdy mu się nie udało.

Wiedźma miała nadzieję, że jej ojciec nigdy nie dowie się, gdzie pracuje. Nienawidził Nokturnu i całego tego… świata.

Człowiek leżący w łóżku drgnął i otworzył jedyne ocalałe oko. Z zaskakującą siłą złapał Dumbledore’a za nadgarstek i wychrypiał:

– Narcyza.

– Spokojnie – odparł czarodziej. – Nie denerwuj się.

– Zostawię was samych – wymamrotała Julia, szybko zeskakując na podłogę. Mężczyźni nie zwrócili na nią uwagi.

Wyszła do kuchni, zamknęła drzwi i bez wahania rzuciła zaklęcie podsłuchowe. Ostatecznie to było jej mieszkanie. Poza tym Chupacabra nigdy nie dałby jej spokoju, gdyby tego nie zrobiła. Oparła się o parapet i wsłuchała przymykając oczy.

– Jesteś bezpieczny – powiedział Dumbledore.

Chwila ciszy.

– Atak… wy…

– Nie, Zakon nie ma z tym nic wspólnego.

– Więc…

– Podejrzewam, że to Voldemort ci to zrobił. James nie miał czasu na szczegółowe wyjaśnienia.

– Pamię…

Kaszel.

– Chłopiec wrócił po twoją żonę. Jestem pewien, że nic się im nie stało, bo o jej śmierci już zostałbym poinformowany. Draco jest bezpieczny w Hogwarcie.

– Czemu ty…?

– Chyba wierzę w drugą szansę.

Julia usłyszała przeciągły pisk i szybko wycofała swoje zaklęcie. Dumbledore przypomniał sobie o zabezpieczeniach, a kobieta nawet nie próbowała ich złamać. Była zresztą zbyt zmęczona. Uśmiechnęła się ponuro do szyby, wyszczerzając wszystkie trzy zęby. Zaczynało świtać.

***

Na stole obok kanapy leżały nowe ubrania, czysty ręcznik i zwitek pergaminu. Były pierwszym, co James zauważył po przebudzeniu.

Chłopak ostrożnie usiadł, próbując zignorować zawroty głowy. Koc zsuwający się z jego ręki sprawił, że znowu zaczęła boleć. James zacisnął zęby, starając się nie krzyknąć.

Tatuaż wciąż był czarny, dopiero parę linii zbladło i zniknęło. Chłopak spojrzał na niego nieprzytomnie. Skojarzył mu się z czymś innym, ale myśl umknęła, zanim na dobre się pojawiła.

Rainbow sięgnął po pergamin i przeczytał wiadomość, choć słowa rozmywały mu się przed oczami.

„Łazienka jest na piętrze, drugie drzwi po lewej. Jedzenie masz w lodówce. Wrócę po południu.”

Tak, łazienka, dobry pomysł. James czuł, że cuchnie wymiocinami i krwią. Na samą myśl jednak o wejściu o schodach robiło mu się słabo.

Bezmyślnie sięgnął po ubrania i spojrzał na nie tępo. Czarne dżinsy, szara koszula, bielizna. Przy spodniach wciąż była metka.

Znowu, pomyślał bezradnie.

Kiedyś już dostał ubrania, jak miał dwanaście lat i nagle wylądował w domu Saszki. Było to jedno z bardziej upokarzających doświadczeń w jego życiu. Obca kobieta spojrzała na niego, załamała ręce i powiedziała, że zaraz znajdzie mu coś porządnego do ubrania. A później przyniosła ciuchy warte więcej pieniędzy niż miał kiedykolwiek w życiu i dodała, żeby się nie przejmował, że są używane, bo Saszka i tak większość nałożył raz albo wcale.

James pamiętał, że płakał, kiedy przebierał się w łazience. Nie pamiętał już właściwie dlaczego. Czy po prostu tęsknił za Javierą, z którą nawet porządnie się nie pożegnał, czy też przygnębiła go świadomość, że cały jego majątek dla normalnych ludzi jest tylko paroma śmieciami. A może po prostu zrozumiał, że jego życie gówno było warte, tak jak nic nie warte były jego rzeczy.

Wtedy chyba też ostatni raz płakał nie z bólu, ale dlatego, że był przygnębiony. Z łazienki jednak wyszedł już uśmiechnięty. Nie chciał aby się nad nim litowano, więc postanowił nikomu nigdy nie dawać pretekstu. Najczęściej mu się to udawało.

Nie brał jałmużny, spłacał swoje długi i transmutował sobie te przeklęte ciuchy.

Po prostu nie chciał znowu czuć się gorszy.

Dzisiaj jednak nie mógł nawet oczyścić ubrań zaklęciem, a co dopiero stworzyć nowe. Nie wiedział, kiedy znów będzie w stanie czarować, pewnie za parę dni. Gdy wyciągnął różdżkę z kieszeni, poczuł się, jakby dotykał zwykłego patyka. Odłożył ją na stół, jak zwykle nie potrafiąc powiedzieć, czego mu brakowała. Czuł jakąś pustkę, jakby coś zniknęło, i było to gorsze od samego bólu.

Jesteś żałosny, pomyślał.

Spojrzał na zwitek pergaminu, który upadł na podłogę i stwierdził, że jednak się umyje. Choćby miał do tej łazienki pełznąć. Sam nie wiedział, dlaczego nagle wydało mu się to takie ważne, ale nie chciał, żeby Snape wrócił i zobaczył go brudnego.

Snape widział wszystko, przypomniał sobie chłopak i poczuł się jeszcze gorzej.

Wstał ostrożnie, choć zawroty głowy się nasiliły. Chwilę czekał, oddychając głęboko, zanim odważył się schylić i zabrać potrzebne rzeczy.

Droga do schodów okazała się męką, choć jedną rękę opierał najpierw na wypełnionych książkami regałach, a później na ścianie. Coraz bardziej chciało mu się wymiotować, choć był pewien, że nie ma czym, a lewa ręka bolała, ale – dzięki Slytherinie – nie tak bardzo jak wczoraj. Raczej tak, jakby się w nią mocno uderzył.

Wyszedł na korytarz i usiadł na pierwszym schodku, głowę chowając między kolanami i czekając aż przestanie mu się dwoić przed oczami. Sam nie wiedział, ile tak siedział nim odważył się wspiąć na górę. Kiedy dotarł na piętro był cały spocony i rozdygotany.

W łazience znalazł prysznic. Przez chwilę walczył z kurkami, zanim udało mu się zrobić w miarę ciepłą wodę. Wtedy usiadł w brodziku i skulił się, odpoczywając. Poniewczasie uświadomił sobie, że powinien zdjąć spodnie.

Jak w końcu się umył, przebrał i zszedł na dół – nie pamiętał. Musiał jednak to zrobić, bo gdy Snape go obudził, James leżał znów na kanapie.

– Mam sypialnię – powiedział mężczyzna, ale chłopak tylko wymamrotał coś nieskładnego i znów zapadł w sen.

Trzeci raz przebudził się wieczorem, czując już trochę lepiej. Ręka wciąż pulsowała, ale zdołał do tego przywyknąć, a przynajmniej w głowie już mu się tak nie kręciło. Otworzył oczy i przez chwilę obserwował Snape’a, który siedział w fotelu pod drugiej stronie stołu, bokiem do chłopaka. Mężczyzna zaczytany był w jakiejś grubej książce, która miała ruchome zdjęcie jakiegoś starca na obwolucie.

On tu siedział…?, zastanowił się chłopak.

– Nie, wróciłem dopiero przed chwilą – powiedział Severus.

James natychmiast odwrócił wzrok.

– I nie zajrzałem do twojego umysłu.

Chłopak wzruszył ramionami nieznacznie i usiadł. Znów lekko go zamroczyło, ale było w miarę dobrze. Do jutra pewnie mu przejdzie. To znaczyło, że Emily trzymała go pod zaklęciem krótko, więc  prawdopodobnie i czarować będzie mógł już w tym tygodniu. Przynajmniej tyle dobrego. Podwinął lewy rękaw, aby materiał nie ocierał się o skórę. Teraz i tak nie było sensu go ukrywać.

Snape skinął na papierową torbę, która stała na brzegu stołu. James dopiero wtedy ją zauważył.

– Kupiłem ci parę rzeczy – wytłumaczył mężczyzna. – Mleko, soki, biszkopty…

– Biszkopty? – nie zrozumiał chłopak.

– Są lekkostrawne.

Na samą myśl o jedzeniu Jamesowi znów zrobiło się niedobrze, ale napoje go kusiły. Sięgnął do torby i spróbował cokolwiek wyjąć, ale dał radę tylko ją przewrócić. Snape skrzywił się lekko.

– Czekaj – powiedział i przywołał z kuchni szklankę, następnie nalał Jamesowi soku. Chłopak obserwował to przybity, ale milczał. Jeśli Snape kiedykolwiek miał do niego choć trochę szacunku, znikł on pewnie dzisiejszego dnia.

Rainbow i tak cieszył się, że jest w stanie utrzymać szklankę, bo nie zniósłby, gdyby profesor musiał go poić. Już wolałby zdechnąć z pragnienia.

– Emily musi cię widzieć, aby aktywować ten tatuaż? – zapytał Severus, kiedy James skończył pić.

– Co? A, nie…

– A jaki to ma zasięg? Milę, dwie?

– Nie wiem, chyba nie ma ograniczeń – przyznał chłopak, przeczuwając do czego zmierza ta rozmowa. I tak następne słowa Snape go zabolały:

– Co za suka.

Rainbow zamknął oczy, starając się uspokoić. Nie wyszło.

– Odpieprz się od niej.

– Ta kobieta wczoraj cię torturowała, jakbyś nie zauważył. – Snape uśmiechnął się złośliwie, jakby powiedział coś zabawnego.

– No i? Kurwa, to moja sprawa.

– Moja również – stwierdził chłodno.

– Bo co? Wyłączność masz? – James spojrzał na niego z wściekłością. Zauważył, że po twarzy mężczyzny przemknął jakiś cień, ale zignorował to. – Ona po prostu ma coś z głową, okej? Urodziła się z jakąś dziurą w mózgu i nie łapie, że źle robi.

– Wiem, na czym polega psychopatia, Rainbow – stwierdził Snape ponuro. – Ale to, że jest chora, nie zmienia twojej sytuacji. Wręcz ją pogarsza.

Chłopak milczał przez chwilę, próbując znaleźć odpowiednie słowa. Przed oczami znowu pojawiły mu się czarne plamy i zamrugał parę razy, próbując się ich pozbyć.

– Po prostu się od niej odpierdol – wymamrotał.

Snape skrzywił się.

– W ten sposób do niczego nie dojdziemy… Jak rozumiem czar opiera się na połączeniu magii dwóch osób tak, jak Mroczny Znak? Jej śmierć więc prawdopodobnie go przełamie.

James poczuł, jak krew uderza mu do głowy.

– Nawet o tym nie myśl – wycedził.

– Przyznasz, że to najprostsze rozwiązanie.

– Nie, kurwa. Jeśli ją tkniesz, to cię zabiję.

Snape przymknął oczy, jakby nagle dopadło go znużenie.

– Dlaczego?

– Bo to moja matka – powiedział James z nagłą bezradnością. Nie potrafił znaleźć innych argumentów ani nawet uzasadnić, dlaczego ten był tak ważny.

– Widać – zauważył Severus ze zmęczeniem. – Więc trzeba będzie poszukać trudniejszego sposobu. Dumbledore pewnie będzie potrafił zdjąć ten czar, rozmawiałem z nim już o tym.

Tym razem dla odmiany Jamesowi zrobiło się zimno.

– Czemu…? – spytał oszołomiony. – Przecież on mnie wywali z Hogwartu. W życiu nie uwierzy, że jestem po jego stronie, jak mam coś takiego na łapie. Po cholerę mu mówiłeś? – Nagle coś sobie uświadomił: – Komu ty w ogóle jesteś wierny? 

– Czarnemu Panu – odparł mężczyzna lodowato. – A zdać dyrektorowi relację musiałem choćby z tego względu, że to on leczył Lucjusza. Zaciekawiło go, dlaczego po tym wszystkim wróciłeś do Malfoy Manor, więc musiałem dać mu zadowalającą odpowiedź.

James przygasł, podciągnął nogi do brzucha i objął je prawą ręką.

– On mnie zabije za to wszystko, prawda? Czarny Pan? – spytał.

– Jeszcze nie zdecydował, jak cię ukarać.

James zamknął oczy, w głowie narastał mu huk. Nieco nieprzytomny wymamrotał:

– Fajnie by było, gdyby ci to zostawił…

Nie zobaczył reakcji mężczyzny.