Rozdział IX

Rozdział betował Kreto. Dzięki, paskudo :3

Jeśli w tekście występują błędy – to tylko moja wina.

W sypialni wisiało lustro, wysokie, lecz tak poczerniałe, że nie sposób było się w nim przejrzeć. Zdawało się odbijać nie przedmioty, a ich cienie – niewyraźne, nierzeczywiste. Wśród zdobień na jego drewnianej ramie dojrzeć było można na wpół zatarte napisy. Poplątane litery wiły się na krawędziach liści, w splotach węży i wzdłuż abstrakcyjnych żłobień.

Zwierciadło było nieme.

Każdy czystokrwisty czarodziej, szukający skrytki, najpierw pomyślałby o nim. W baśniach skarby ukrywano za taflą lustra. W książkach ten motyw powracał, choćby w żartach bohaterów. Fatalne Jędze śpiewały o odbiciu skąpca, które nie chciało oddać majątku jego córce. Istniała rymowanka zaczynająca się od słów: „Biedakowi zwierciadełko…”. Dla czarodziejskich dzieci lustra były tym samym, czym dla mugolskich obrazy. Nawet jeśli dorośli nie wierzyli już, że rzeczywisty świat działa tak, jak twierdzą autorzy kryminałów, nie mogli zapomnieć tych wszystkich historii.

Dlatego Snape naprawdę ukrył skrytkę za lustrem. Przedmiot kupił okazyjnie, za dwadzieścia funtów. Porządnie go zniszczył i postarzył. Wśród zdobień wyrył i zatarł parę napisów, które nic nie znaczyły, ale brzmiały odpowiednio starożytnie. Do ramy dosztukował kilka węży. Następnie przez parę miesięcy, w wolnych chwilach, starannie nakładał odpowiednie zaklęcia.

Naprawdę zdeterminowanej osobie złamanie ich powinno zająć przynajmniej pół roku, o ile będzie wiedziała, od czego zacząć. Taki człowiek, zapewne auror, po otworzeniu skrytki znalazłby to, co znaleźć się spodziewał. Śmierciożerczy płaszcz i maska, nielegalne eliksiry, czarnomagiczne książki, pęk amuletów i talizmanów… Wszystko starannie poukładane na półkach w małym i czystym pokoiku.

Osoba odrobinę mądrzejsza od przeciętnego aurora szukałaby w tym czasie prawdziwego sejfu, tego, który naprawdę został ukryty. Snape oczywiście go posiadał. Najcenniejsze przedmioty trzymał w skrytce bankowej Clydesdale Bank w Glasgow, która należała do niskiego, nieco pulchnego blondyna o nazwisku Wemyss.

Lustro równocześnie stanowiło jedyny wkład Snape’a w umeblowanie własnej sypialni. Reszta przedmiotów po prostu tam była, gdy zajmował pokój prawie szesnaście lat temu.

W pomieszczeniu królowało szerokie łoże, nawet w lecie przykryte grubą kołdrą. Choć nie miało baldachimu, samym rozmiarem zwracało uwagę. Troje ludzi mogłoby na nim spać, a dwoje się pojedynkować. Ramę miało prostą, wykonaną z modrzewiowego drewna, które pomimo starości wciąż pachniało żywicą. Snape nigdy w życiu nie przyznałby, że je lubi.

Koło łóżka kuliła się szafka nocna, która w burzliwe noce próbowała wejść do szafy. Nogi zakończone miała smoczymi łapkami. Gdy chodziła, zostawiała na podłodze płytkie rysy. Przez większość czasu jednak zachowywała się nienagannie, po prostu stojąc. Mężczyzna w chwilach słabości drapał ją po blacie i zawsze pilnował, aby pod gorącym kubkiem znajdowała się podstawka.

Prócz tego Snape posiadał szafę i kufer, które prawdopodobnie pochodziły z tego samego kompletu. Oba przedmioty wydawały się łypać na ludzi dziurką od klucza, a coś w ich masywnych, żelaznych okuciach sugerowało, że ukrywano w nich absolutnie niemetaforyczne trupy.

Mężczyzna przez lata prawie nie zaznaczył swojej obecności w tym pokoju. Nie położył na podłodze dywanu, nie zawiesił na ścianie ani jednego obrazka lub zdjęcia, nie kupił nawet świecznika – wciąż korzystał z zamkowego. Przede wszystkim nigdy nie rozpakował się do końca. W szafie wisiało parę szat i płaszcz. Jednak większość ubrań leżała w kufrze, podobnie jak książki, papiery, oszczędności i wszystkie drobne, użyteczne przedmioty.

Jak człowiek, który spodziewa się zostać w hotelowym pokoju tylko jedną noc, starał się nie rozrzucać swoich rzeczy. Szczególnie, że przed świtem mogli zbudzić go aurorzy.

Snape wszedł do pokoju i ruchem różdżki zapalił dwie z ośmiu świec kandelabru. Następnie zamknął drzwi i z przyzwyczajenia sprawdził, czy wszystkie ochronne zaklęcia są na swoim miejscu.

Poruszał się powoli i ostrożnie, ponieważ bolały go wszystkie mięśnie. Przed paroma godzinami Czarny Pan był bardzo… niezadowolony. Severusa częściowo ochronił fakt, że tego samego dnia musiał uczestniczyć w uczcie powitalnej. Lucjusz jak zwykłe się wyłgał. Reszta osób… powinna przeżyć.

Profesor podszedł do lustra i kłykciem stuknął w ramę.

– Odsuń się – powiedział.

Jego niewyraźne odbicie wyszczerzyło zęby jak zwierzę, ale posłusznie odstąpiło. Snape wsadził rękę w taflę, która ustąpiła pod jego dotykiem jak woda, i poczekał na ukłucie. Wtedy wyciągnął dłoń. Na jej grzbiecie pojawiła się kropla krwi, którą wytarł o szatę.

Tymczasem powierzchnia lustra rozpłynęła się, pokazując wnętrze pomieszczenia. Wszedł, przyświecając sobie różdżką. Po krótkim poszukiwaniu odnalazł butelkę po burbonie wypełnioną płynem jego własnej produkcji. Stojąc przed półkami, przez chwilę zastanawiał się, czy wziąć eliksir nasenny. Zdecydował się jednak na książkę. Nawet jeśli nie zaśnie do rana, będzie to lepsze niż zatruwanie organizmu. Snape niestety wiedział, jakie skutki uboczne mogą spowodować jego mikstury.

Wyszedł, a lustro za nim powróciło do swojej poprzedniej formy. Tylko jego odbicie stało jeszcze przez chwilę oparte o ramę, palcem pisząc na tafli obraźliwe słowa.

– Na miejsce – rozkazał profesor.

Mężczyzna w zwierciadle uśmiechnął się kpiąco, ale posłuchał.

Snape kładł właśnie na szafce książkę i butelkę, kiedy usłyszał stukanie do drzwi gabinetu – zaklęcie przeniosło dźwięk do sypialni. Skrzywił się i spojrzał tęsknie na lekturę. Miał wrażenie, że dzisiejszy dzień nie zamierza się skończyć.

Przeszedł do gabinetu i zasiadł za biurkiem. Rozejrzał się jeszcze, sprawdzając, czy wszystko jest w porządku. Eliksiry i substraty stały na półkach, ustawione w porządku alfabetycznym. Przynajmniej na początku roku starał się tego pilnować, później nigdy nie miał czasu. Trzymał je w gabinecie, a nie w laboratorium, z paru powódów. Przy produkcji eliksirów wydzielały się opary, a niektóre wchodziły w interakcje z pewnymi składnikami. Mogło to spowodować wybuch. Co gorsza wybuch mógł spowodować zniszczenia. Po tym, jak Snape stracił dwumiesięczny zapas eliksirów i do tego brwi, przeniósł wszystko na półki gabinetu. Poza tym imponowało to uczniom. Szczególnie jaszczurka w słoju z formaliną, która kiedyś oberwała nadzwyczaj interesującym zaklęciem. Wyglądała jak płód pterodaktyla.

Snape nie dojrzał niczego niepokojącego, więc prostym czarem otworzył drzwi. Za nimi stał Draco.

– Wejdź. – Mężczyzna wskazał na krzesło, czując równocześnie irytację i zmęczenie. Naprawdę nie miał ochoty dzisiaj zajmować się problemami chłopaka. Jednak zbycie Malfoya mogłoby niekorzystnie wpłynąć na znajomość profesora z Lucjuszem.

Draco zamknął drzwi, ale nie usiadł. Ręce skrzyżował na piersi, skrzywił się paskudnie i całą swą postawą próbował pokazać, jak bardzo jest niezadowolony.

– Prosiłem, żebyś usiadł. – Snape nie podniósł głosu. Nie musiał. Chłopak niechętnie zajął miejsce. – Co się stało,  panie Malfoy?

Chłopak wymamrotał coś, ale wystarczyło jedno spojrzenie profesora, aby powtórzył swe słowa głośniej i wyraźniej:

– Rainbow mnie zaatakował.

Snape przypomniał sobie pojedynek chłopaka z Macnairem.

– Nie widać – powiedział.

Malfoy skrzywił się znowu, a w jego głosie zabrzmiała autentyczna uraza:

– Oczywiście, skoro to pański syn, to mu wolno, prawda?

Nauczyciel zmrużył oczy. Spodziewał się tych słów, lecz nie tak szybko. Oczywiście uczniowie spodziewają się, że będzie traktować Rainbowa inaczej. Dyrektor wspaniale to zasugerował w czasie uczty powitalnej.

– Czy przyszedł pan, aby mnie obrażać? – zapytał cicho.

Draco pobladł trochę i wbił wzrok w blat biurka. Po chwili odpowiedział:

– Przepraszam, panie profesorze. To się więcej nie powtórzy. – Jego słowa były nieszczere, ale Severus przymknął na to oko. – Ojciec mówił, żeby ze wszystkimi kłopotami zgłaszał się do pana. On bardzo pana profesora ceni.

To prawdopodobnie równocześnie była prawda, jak i niezbyt subtelna próba przypodobania się nauczycielowi. Chociaż i tak zręczniejsza niż wcześniejsze. Niestety, chłopak jeszcze nie odkrył, że ludzie cenią komplementy tych osób, które szanują. Płaszcząc się i podlizując przy każdej okazji, nigdy nie osiągnie tego, co udało się jego ojcu. Snape jednak nie miał zamiaru go wychowywać.

– Przyjmuję przeprosiny. Co dokładnie się stało?

– Rainbow był agresywny. Nic mu nie zrobiłem, a on się na mnie rzucił. – Malfoy ostatnie słowa powiedział głośniej niż resztę, tracąc opanowanie. Uświadomił to sobie i znów powiedział: – Przepraszam.

– Chciałbym usłyszeć trochę więcej szczegółów, panie Malfoy.

– Jestem prefektem, więc patrolowałem korytarz w pociągu. To należy do moich obowiązków – zawiesił głos na chwilę, ale Snape tego nie skomentował. – Vincent i Gregory ze mną byli.

– Pan Crabbe i Goyle?

– Tak. To znaczy oni nie są prefektami, ale trochę mi pomagają. Dobrze, że tam byli, bo pewnie by mnie zabił.

– Konkrety, nie przypuszczenia, panie Malfoy.

Chłopak wzruszył ramionami. Wciąż nie patrzył w twarz nauczycielowi.

– Sprawdziłem jeden przedział, bo wydał mi się zbyt zatłoczony. Rainbow siedział tam z Potterem, Weasleyami, Longbottonem, jakąś dziewczyną i tą szlamą Granger…

– Nie zamierzam słuchać przekleństw, panie Malfoy – przerwał mu nauczyciel, a jego głos zabrzmiał ostrzej niż zamierzał. Zapewne dlatego, że był rozdrażniony.

Draco wreszcie spojrzał na niego i odparł z nietypową jak na siebie bezczelnością.

– Skoro ma brudną krew, to jak mam ją nazywać? Wszyscy tak mówią.

Wszyscy ludzie naszego pana, poprawił go w myślach Severus. A ty zbyt często ich słuchasz.

– Mugolaczką. Arystokraci nie klną w towarzystwie – powiedział powoli i dobitnie, patrząc mu w oczy. W końcu chłopak odwrócił spojrzenie. Wciąż był na tyle młody, aby respektować autorytet Snape’a.

– Tak, proszę pana – powiedział bez przekonania.

– Kontynuuj.

– Więc pogadałem z nim chwilę, ale właściwie mówiłem do Pottera. To znaczy nazwałem Rainbowa kundlem, ale chodziło mi o Blacka. Rozumie pan profesor?

– Rozumiem.

Snape miał ochotę zakląć. Nie dość, że Hagrid zrobił sobie urlop-niespodziankę, to Black pokazał swą uroczą mordę Lucjuszowi. Pierwszoroczniaki bywały bardziej odpowiedzialne od niektórych członków Zakonu.

Poza tym Draco przypadkowo odkrył interesujący fakt.

– Kundel? Nic poza tym?

Kundel, mieszaniec… widocznie Rainbow dowiedział się o pochodzeniu swojego ojca. Biorąc pod uwagę to, jak żywiołowo zareagował – jeszcze nie potrafił sobie z tym poradzić. To musiało być dla niego straszne, uświadomić sobie, że jest jednym z tych, którymi od zawsze gardził. Snape jednak nie potrafił mu współczuć.

Draco skinął i kontynuował:

– Przycisnął mnie do okna, a potem uderzył w brzuch. – Poczerwieniał lekko, jakby mówił o czymś wstydliwym. – A później się wycofał, bo Vincent… to znaczy Crabbe i Goyle go odsunęli.

– To wszystko?

– Jasne.

– Masz odpowiadać… – Snape odruchowo zaczął go poprawiać.

– Tak, panie profesorze.

Przez dłuższą chwilę mężczyzna milczał, zastanawiając się, jak rozwiązać tę sprawę. Najchętniej złapałby Draco i porządnie nim potrząsnął, ale nie byłoby to pedagogiczne i prawdopodobnie nie przyniosło pożądanego skutku. Tymczasem chłopak siedział przed nim naburmuszony i wyraźnie nieświadomy kłopotów, jakie na siebie ściągnął.

Severus znał Emily słabo. W czasie szkoły nie miał powodu, aby utrzymywać kontakt z młodszą o rok Gryfonką. W czasie wojny spotykał Rainbow sporadycznie. Mało rozmawiali, raz się przespali – tylko dlatego, że był zdruzgotany zaręczynami Lily i pijany. Słyszał jednak opowieści o jej wyczynach, anegdoty z rajdów, historie tak obrzydliwe lub straszne, że nawet Śmierciożercy nie potrafili ich wspominać na trzeźwo. Emily nie bawiło okrucieństwo ani śmierć, lecz magia. Każde zaklęcie, które wymyśliła, musiała wypróbować. Zaś wyobraźnię miała bardzo… obszerną.

Snape nawet nie próbował zgadywać, jak bardzo pokaleczyła psychikę swojego syna. Wystarczyło, że widział, jak chętnie chłopak zgłosił się, aby wyprowadzić niewinną osobę na śmierć.

Indoktrynowany od wczesnego dzieciństwa, wyuczony walki… Snape nie był pewien, czy sprowadzenie Rainbowa do Hogwartu nie będzie najkosztowniejszym błędem w tej wojnie. Nie potrafił jednak zostawić dziecka Czarnemu Panu. Jeśli istniała granica, której nie zamierzał przekroczyć dla większego dobra, została ustalona tamtej nocy.

Ale gdyby Czarny Pan odmówił, po prostu byś wyszedł, pomyślał ze wstrętem.

– Unikaj go – powiedział w końcu, uznając, że nie powinien w tym przypadku bawić się w subtelności. – Nie prowokuj. Na lekcjach siadaj daleko, omijaj na korytarzu, nie rozmawiaj, jeśli nie musisz. Powinieneś go również przeprosić.

Draco spojrzał na niego z niedowierzaniem.

– Ja mam go przeprosić? Profesor chyba żartuje. To on mnie zaatakował. Nie będę się przed nim płaszczył jak jakiś tchórz. – Chłopak poczerwieniał i wstał tak gwałtownie, że krzesło o mało się nie przewróciło.

– Będziesz. Jeśli dowiem się, że zignorowałeś moje zalecenie, dam ci szlaban – poinformował go mężczyzna spokojnie.

– To niesprawiedliwe! – Chłopak zacisnął dłonie w pięści.

Nie, pomyślał Snape, ale może dzięki temu nie wylądujesz w Mungu w tym roku.

– Czy chcesz o czymś jeszcze mi powiedzieć? – spytał chłodno.

Chłopak wyglądał, jakby miał na to wielką ochotę.

– Nie, panie profesorze – odpowiedział jednak. – Czy mogę już odejść, proszę pana?

Snape skinął głową.

– Do widzenia…  – powiedział, a chłopak podszedł do drzwi szybko, jakby chciał uciec z tego gabinetu. Nie trzasnął nimi jednak. Z roku na rok kontrolował się coraz lepiej. – …Draco.

Snape przez chwilę jeszcze siedział za biurkiem, próbując zdławić irracjonalny niepokój, jaki wywołała w nim ta rozmowa. Ciężko było mu uwierzyć, że chłopak z własnej woli przyznał się do tak upokarzającego zdarzenia. Draco nawet jako dziecko rzadko szukał u nauczyciela pomocy. Co zrobił Rainbow, aby tak go przestraszyć? Nie mogło przecież chodzić o zwykłą bijatykę.

Chyba że Malfoy pragnął usprawiedliwić swoje przyszłe ruchy. Prosiłem o pomoc, ale pan mi odmówił, dlatego musiałem bronić się sam… Takie zagranie pasowałoby do jego ojca. Chłopak by na to nie wpadł. Przynajmniej nauczyciel miał taką nadzieję.

Snape wrócił do sypialni i ściągnął szatę. Powiesił ją w szafie, która spróbowała przytrzasnąć mu palce. Pomimo tego, że nie nałożono na nią żadnych zaklęć, mężczyzna mógłby przysiąc, że mebel ma własny wredny charakter. Ściągnął też koszulę i położył na kufrze, ponieważ rano zamierzał odnieść ją do pralni. Nie pozwalał skrzatom wchodzić do swoich pokojów.

Płyn wypełniający butelkę był gęsty i lepki. Miał barwę miodu i ostry, choć przyjemny zapach. Snape wylał trochę na dłoń i zaczął wmasowywać substancję w ramiona. Przyniosło mu to ulgę, lecz od oparów lekko kręciło mu się w głowie.

Jego odbicie znowu zaczęło wariować. Nie musiał nawet odwracać głowy, aby to sprawdzić. Czuł spojrzenie ciemnych oczu na karku i słyszał, jak mężczyzna bębni palcami o tamtą stronę lustra.

– Spokój – warknął profesor i hałas ustał.

Położył się na łóżku i sięgnął po książkę, ale nie otworzył jej. Myśl o Rainbowie dręczyła go jak ropiejąca rana.

Kiedy nauczyciel nie zobaczył go wśród pierwszaków, przez krótką chwilę wierzył, że chłopak uciekł. Złapał na dworcu inny pociąg, zwinął się chyłkiem, rozwiązując tym przynajmniej częściowo kłopoty, jakie narobił swoim istnieniem. Tak w końcu postąpiłby każdy człowiek, posiadający choć szczątkowy intelekt, ba, instynkt samozachowawczy.

Nie Rainbow. On musiał natychmiast zacząć pracę, niemal z marszu kolegując się z Potterem. Snape wypatrzył ich siedzących tuż koło siebie i z trudem powstrzymał cisnące się na usta przekleństwo. Rainbow wyglądał na zadowolonego i to chyba najbardziej rozdrażniło jego ojca. Severus robił w swoim życiu różne rzeczy, ale nigdy nie próbował spoufalać się z ludźmi, których zamierzał zdradzić. Cóż, nie bardziej niż to było konieczne. Tymczasem chłopak najwidoczniej nie miał żadnych wyrzutów sumienia. Zbałamucić, zabić… co to dla bachora Emily.

Potter nie okazał się lepszy. Naprawdę nie pomyślał, że to niepokojący zbieg okoliczności: nowy uczeń w Hogwarcie akurat teraz, gdy powrócił Czarny Pan? Mógłby chociaż podejrzewać, że Rainbow jest Śmierciożercą po Wielosokowym. Nie powinien z nim nawet rozmawiać, na litość Slytherina.

Snape obiecał, że utrzyma chłopaka przy życiu i zamierzał tego dokonać. Nawet jeśli będzie się to wiązało z usunięciem Rainbowa.

Szczególnie, że chłopak był bardziej bezczelny, irytujący i przeświadczony o własnej bezkarności niż Potter. Aż do dzisiaj Snape nie wierzył, że to możliwe.

Dzieciak urządził przedstawienie. To wszystko: teatralne, wręcz błazeńskie gesty, kpiący uśmiech i drwiące spojrzenie było tak koszmarnie gryfońskie. Rainbow widocznie lubił być w centrum uwagi.

Później chłopak zamarł, wyprostowany jak napięta struna. Prawą dłoń zaciskał na rondzie Tiary Przydziału, którą nasunął na oczy. Równie dobrze mógł krzyknąć „patrzcie na mnie!”. Długo stał bez ruchu.

Więc profesor patrzył, na tyle uważnie, aby zorientować się, że chłopak w pewnym momencie zaczął mamrotać. Snape rzucił więc dyskretnie jedno zaklęcie i usłyszał oddech chłopaka, jakby ten nachylił się nad jego uchem.

– Nie – wyszeptał Rainbow. – On już nie istnieje.

Przez dłuższą chwilę milczał, a następnie parsknął krótko, jakby śmiechem.

– To tylko złe sny.

Snape myślał o tych zdaniach, wpatrując się we własne odbicie. Mógł zgadnąć, dlaczego jego syn ma koszmary; wystarczyło, że przypomniał sobie dzień, w którym się poznali. Kto jednak przestał istnieć?

To nie jest ważne, pomyślał bez przekonania.

Jego odbicie, przez krótką chwilę, uśmiechało się.

***

– Lucjuszu.

– Madame Zabini.

Na środku stołu siedział szklany smok, a jego wnętrze wypełniał błękitny ogień. Kiedy Malfoy wszedł do pokoju, figurka rozprostowała skrzydła, na krótką chwilę oświetlając twarz kobiety. Następnie lampa zwinęła się w kłębek, a pokój zatonął w półmroku.

Lucjusz stał w progu, przyzwyczajając oczy do słabego, niebieskiego światła. Najpierw dostrzegł okrągły, obity suknem stół i rzeźbione pudło gry. Dłużej zajęło mu wyłuskanie z ciemności kobiecej sylwetki.

Zabini położyła na stole ciemne dłonie, ozdobione jedynie obrączką. Złoty krążek przykuwał uwagę, jakby był dowodem jeszcze nie popełnionej zbrodni.

Malfoy w ciszy zasiadł za stołem, laskę zawieszając na oparciu krzesła, fantazyjnie wygiętym i niezbyt wygodnym. Pod palcami poczuł miękką sierść, gdy gepard potarł o nie łbem, dopraszając się pieszczoty.

Spotkali się w kasynie, ponieważ był to neutralny grunt. Lucjusz nie wiedział jednak, dlaczego Zabini poskąpiła mu światła. Mężczyzna od dzieciństwa nie lubił ciemności, lecz – przynajmniej taką miał nadzieję – nikt o tym nie wiedział.

– Czy lubisz hazard, Lucjuszu? Ryzyko?

Dotknęła pudła różdżką. Rzeźbione ptaki poderwały się do lotu, odsłaniając wnętrze gry. Przez chwilę wielobarwna iluzja tańczyła tuż przed twarzą mężczyzny, gdy plansza rozkładała się samoistnie. Szklany smok bezszelestnie wskoczył mu na ramię. Był gorący.

– Skądże. Gram tylko, gdy jestem pewny wygranej – odpowiedział, przez zmrużone oczy patrząc na stół.

– Ja również. Co więc zrobimy?

To była gra jego dzieciństwa, a równocześnie dzieło sztuki. Na jednym z mórz szalał sztorm i mężczyzna zobaczył statek miażdżony przez fale. Piasek u wybrzeży błyszczał jak złoto i zapewne nim był. Dżungle i lasy zdawały się rosnąć. Lucjusz przysiągłby, że dostrzegł papugi śmigające nad ścieżką, wyznaczoną szlachetnymi kamieniami.

– Staniemy po jednej stronie?

Dwie talie kart spadły na odpowiednie miejsca, przetasowując się w locie. Misterny rysunek na ich grzbietach lśnił własnym blaskiem.

– Przeciw komu?

Malfoy sięgnął po figurkę przemytnika i obrócił ją dwukrotnie w dłoni.

– Złym ludziom – powiedział. – Jak zawsze.

Roześmiała się i Lucjusz pomyślał przelotnie o tej egzotycznej dziewczynie, którą poznał przed laty. Umarła, pożarta od wewnątrz przez czarną wdowę, dawno, dawno temu.

– Niewiele możesz mi zaoferować – wyszeptała kobieta, wybierając figurkę wojownika. – Chyba że...  Zgaś smoka.

Polecenie to było tak niespodziewane, że przez chwilę po prostu siedział, wpatrując się w ciemność bez zrozumienia. W końcu jednak wyciągnął z laski różdżkę i stuknął w figurkę. Szkło pociemniało, jakby od środka je osmolono. Mężczyzna usłyszał, jak kobieta szepce zaklęcia wyciszające.

Po chwili poczuł zapach perfum, kiedy nachyliła się nad jego szyją. Pomarańcze.

– Nie dołączę do Czarnego Pana. To już trup, nawet jeśli wciąż ma trochę mocy – wyszeptała.

– Trochę? Chyba nie zdajesz sobie sprawy…

– Po prostu mnie wysłuchaj. – Poczuł na policzku dotyk jej włosów, gdy usiadła mu na kolanach. – Zwłoki to zwłoki, jak Dumbledore nie znajdzie na niego sposobu, zrobi to ktoś inny. Lord nie przynosi dochodu, generuje straty, jest elementem ekonomicznie niepożądanym.

– Będzie wojna – uświadomił ją. Położyła mu dłoń na karku i wbiła paznokcie w skórę. Nie zareagował.

– Będzie, ale nie taka jak myślisz. Voldemort to tylko pieprzone preludium. – Mężczyzna wzdrygnął się. – To, co nadchodzi, będzie większe.

– Co ja mam z tym wspólnego? – zapytał, ręką obejmując jej kibić.

– Potrzebujemy kogoś bliskiego Lordowi. On jest… powiązany. To zaczęło przyspieszać, gdy powrócił.

– Wy, czyli kto? – Po plecach przeszedł mu zimny dreszcz. – I kim ja mam być?

Zamiast odpowiedzieć, pocałowała go. Jej usta smakowały popiołem. W tym samym momencie drzwi otworzyły się cicho i ktoś powiedział:

– Doprawdy?

Smok wzbił się w powietrze i równocześnie zapłonął, oświetlając pomieszczenie.

W progu stał mężczyzna we fraku narzuconym niedbale na białą koszulę. Na głowie miał czarny cylinder, przewiązany czerwoną wstążką. Oparł się o futrynę i przyglądał im przez chwilę, z łagodnym, nieco sennym uśmiechem. W tym świetle jego wargi miały niezdrowy odcień, podobnie jak skóra; siny, trupi. Długie włosy, spięte na karku srebrną klamrą, wydawały się fioletowe. Tylko zielone oczy nie straciły barwy. Błyszczały, jakby mężczyzna miał gorączkę.

Zabini wyprostowała się, dłoń wciąż trzymając na karku Malfoya. Miała na sobie prostą suknię, o ton ciemniejszą niż jej brązowa skóra. Był to zwykły pas materiału, ciasno przylegający do ciała, pozbawiony jakichkolwiek ozdób, odsłaniający ramiona i smukłą szyję. Jej uroda nie znosiła przepychu. Była jak kwiat na pustyni lub klejnot obłożony klątwą. Lucjusz widział parę kobiet piękniejszych od niej, choćby Narcyzę, ale niewiele tak fascynujących.

Nachyliła się jeszcze raz i odsunęła z policzka mężczyzny kosmyk jego włosów. Przez krótką chwilę patrzyli sobie w oczy. Dopiero później wstała. Lucjusz zauważył, że postawiła swoją figurkę na jego części planszy, zanim wróciła na swoje miejsce.

– Malfoy, Zabini. – Mężczyzna zdjął przed nimi cylinder i ukłonił się. Następnie usiadł na krześle bokiem, nogi przewieszając przez oparcie.

– Rainbow – przywitał się Lucjusz. Uświadomił sobie, że wciąż trzyma różdżkę, więc niechętnie ją schował.

– Charles – powiedziała kobieta. Podniosła z planszy dwie kostki. – Zaczynamy? – spytała.

Lucjusz spojrzał na przemytnika, który leżał na krawędzi stołu. Postawił go obok figurki Zabini, ponieważ ten gest nic nie kosztował. Charles obserwował go z uwagą.

Rainbow wybrał posłańca i rzucił go w dżunglę.

– O co gramy? – zapytał Lucjusz, nim kostki spadły na stół.

Zabini zamknęła oczy.

– O to co najcenniejsze. Tajemnice. 

Przez chwilę wyglądała jak tamta dziewczyna, która kochała tańczyć, choć nigdy nie znała kroków. Tylko obrączka przypominała, że to jedynie złudzenie.

***

– Na pewno chce pan uczęszczać na wróżbiarstwo? – Minerwa spojrzała na Rainbowa znacząco. Pióro trzymała cal nad pergaminem, a Rainbow liczył sekundy, które dzieliły ich od kleksa. – Słucha mnie pan, panie Rainbow?

– Tak, oczywiście. Jestem absolutnie skupiony na pani słowach.

Cztery, trzy, dwa… ech. Nauczycielka zorientowała się i strąciła kroplę do kałamarza.

Chłopak siedział w gabinecie opiekunki swojego domu. Nudził się. Poza tym krzesło, na którym go posadzono, było całkiem ładne, ale raczej niezbyt wygodne. Przynajmniej w tej chwili. Co jakiś czas Rainbow zerkał tęsknie na fotel ustawiony przy okrągłym stoliku. Właściwie nawet perski dywan był całkiem kuszący…

– Więc zamierza pan chodzić na wróżbiarstwo? – zapytała kobieta, wyrywając go z marzeń o wygodnym łóżku.

– Koledzy mówili, że jest całkiem fajne – powiedział i była to prawie prawda. Ron ostrzegł go, że Trelawney wywróży mu śmierć na pierwszej lekcji, a James uznał, że to brzmi świetnie. – Poza tym skoro jest w programie, to musi być niezłe, prawda, pani profesor?

Na twarzy McGonagall pojawił się dziwny grymas, ale zniknął bardzo szybko.

– Owszem, to interesująca dziedzina magii. – Skłamała gładko. Tylko powieka lekko jej drgnęła. – W pana przypadku jednak radziłabym skupić się na przedmiotach, które pozwolą na znalezienie pracy w przyszłości. Nie mówiąc nawet o tym, że rok SUMów jest wyjątkowo ciężki, a pan ma prawdopodobnie duże zaległości.

James miał ochotę przewrócić oczami, ale powstrzymał się. Naprawdę, zdanie egzaminów w tym roku było najmniejszym z jego problemów.

– Będę musiała przesunąć starożytne runy, żeby mógł pan uczestniczyć w tych lekcjach.

– Mogę z runów zrezygnować – powiedział szybko, czując się niezręcznie. Zdecydował się na ten przedmiot tylko dlatego, że spodobała mu się nazwa. Nie chciał psuć z tego powodu komuś harmonogramu.

– Jestem pewna, że profesor Babbling nie będzie to przeszkadzać – kontynuowała nauczycielka, jakby go nie usłyszała. – Ma tylko pięcioro uczniów na piątym roku.

– A co jest z nią… eee… z jej lekcjami nie tak?

– Nic, panie Rainbow. Po prostu większość osób woli wróżyć z fusów. Oczywiście to również jest przydatne – dodała szybko.

Obserwowanie, jak profesorka stara się nie okazać antypatii, było nawet zabawne. Co prawda nie na tyle, aby wynagrodzić mu siedzenie w jej gabinecie o nieludzkiej godzinie, ale przynajmniej umilało mu czas.

Właściwie nauczycielka zrobiła na nim dobre wrażenie. Przede wszystkim miała refleks – złapała go przed samymi drzwiami pokoju wspólnego Gryfonów. To chyba oznaczało, że musiała biec z Wielkiej Sali, ale James nie mógł w to uwierzyć.

Kobieta – tak na oko – była sztywna jak sztacheta i miała drzazgi. Ciężko było sobie wyobrazić kogoś, kto chciałby pójść do niej z problemem, ale jeszcze trudniej problem, którego nie potrafiłaby rozwiązać. Chyba że myślało się o kółku wzajemnej adoracji Lorda V.

Z krótkiego wywiadu środowiskowego – to znaczy rozmowy z Harrym i Ronem – James dowiedział się, że: jest w porządku, uwielbia Quidditch i lepiej z nią nie zadzierać.

Sam odkrył, że nie mówiła głupich rzeczy. Żadnego: „należysz teraz do naszej wielkiej, szczęśliwej rodziny” ani „jestem tu, aby ci pomóc”. James to docenił.

Poza tym była konkretna.

– Z boku zapisałam, kiedy rozpoczynają się poszczególne lekcje i posiłki. Cisza nocna zaczyna się o dwudziestej drugiej, ale w pokoju wspólnym musi być pan godzinę wcześniej. Te informacje znajdzie pan w regulaminie.

Chłopak z niechęcią spojrzał na pergamin, który trzymał w ręce. Zwinął go w tubę, która i tak okazała się nieprzyzwoicie gruba. Wyglądała jak broń na komary mutanty, takie pięciocalowe.

Kobieta jeszcze przez chwilę zastanawiała się nad jego planem lekcji, nim mu go podała.

– Jestem pewna, że koledzy pokażą panu, gdzie są poszczególne klasy. Jeśli zaś chodzi o dzisiejszy wybryk, oczekuję, że jutro po kolacji odpracuje pan szlaban.

– Nie byłem wtedy przydzielony… – zasugerował nieśmiało.

Zmroziła go tak lodowatym spojrzeniem, że ucieszył się z biurka stojącego pomiędzy nimi.

– Ale zasady dobrego wychowania pana obowiązywały. Pozmywa pan naczynia.

Musiał patrzeć na nią z wyjątkowo tępą miną, bo westchnęła.

– Pomoże pan skrzatom w kuchni.

Skinął głową, nagle czując ulgę. Dopiero, gdy się rozluźnił, uświadomił sobie, jak spięty był, kiedy zaczęła mówić o karze.

Była to odruchowa reakcja i miał nadzieję, że kobieta tego nie zauważyła. Zresztą i tak przyglądała się mu wyjątkowo uważnie. Pewnie szukała w nim podobieństwa do ojca. Albo do matki, może nawet ją uczyła.

Przez chwilę James chciał o to zapytać, ale szybko stłumił to głupie pragnienie. Lepiej, jeśli nie będzie przypominał ludziom o swoim pochodzeniu. Zresztą nadal miał poważny problem.

– Mam pytanie, pani profesor – powiedział, garbiąc się mimowolnie. – Mówiła pani, że eliksiry są obowiązkowe na piątym roku…

– Owszem.

Przymknął oczy, gorączkowo zastanawiając się, co dokładnie powinien jej zdradzić. Na pewno nie prawdę.

– Nie jestem pewien, czy będę mógł na nie uczęszczać. Raczej niezbyt dobrze dogaduję się z profesorem Snape’em.

Wyraz jej twarzy złagodniał nieco, ale głos nadal był chłodny.

– Profesor jest dobrym nauczycielem i jestem pewna, że wasza relacja nie wpłynie na sposób, w jaki będzie prowadzić lekcje.

To nie o to chodzi, pomyślał. Nie powiedział tego jednak. McGonagall mogła być opiekunką Gryffindoru, ale nadal pozostawała całkowicie obcą osobą. On zaś nie był człowiekiem, który zwierza się byle komu. Właściwie… nikomu.

– To wszystko, panie Rainbow? Odprowadzić pana?

Poderwał się z krzesła tak szybko, że kobieta zmarszczyła brwi.

– Sam trafię. Byłem tam już dzisiaj – odpowiedział, siląc się na uśmiech. Na myśl o jutrzejszych eliksirach skręcały mu się wnętrzności. – Dobranoc, pani profesor.

Przelotnie spojrzał na zegar stojący na kominku i wyszedł, jeszcze raz zapewniając, że nie potrzebuje eskorty. Dopiero na korytarzu odetchnął głębiej. Plan lekcji wcisnął do kieszeni, a zwinięty regulamin wsadził pod pachę. Po chwili namysłu wyciągnął różdżkę i rzucił Lumos.

Była za kwadrans dwudziesta trzecia i normalnie o tej porze zaczynałby się bawić. Ten dzień okazał się jednak zbyt męczący. Rozmowa z Potterem i jego znajomymi zszargała mu nerwy. Jasne, nie wydawali się mu wrodzy, ale do ufności było im daleko. Szczególnie ta, co miała włosy a’la kuzyn Coś, Hermiona, zadawała mu niewygodne pytania. Nie był pewny, co powinien zrobić w tej sytuacji: z jednej strony nie mógł tak szybko się zdemaskować, a z drugiej wolał, aby nie lubili go zbyt mocno. Poza tym Malfoy pewnie będzie donosić ojcu, więc wypadałoby się starać…

Wolał nawet nie myśleć o tym, co powiedziała tiara.

Korytarze o tej porze były opustoszałe. Zbroje stojące we wnękach kojarzyły się chłopakowi z uśpionymi wartownikami z baśni. Przy nogach jednego zobaczył kota, pożerającego mysz. Zwierzak uciekł, kiedy James spróbował go pogłaskać. Było tak cicho, że idąc, słyszał własne kroki. Nawet postacie w obrazach drzemały, choć niektóre odruchowo osłaniały oczy, gdy padło na nie światło różdżki. Rainbow zwolnił, przypatrując się im.

Lubił oglądać ładne rzeczy. Nie potrafił rysować ani malować, a przedmiotom, które transmutował, raczej brakowało finezji. Mógł w miarę dobrze skopiować oryginał, jeśli miał go przed sobą, ale nie na tyle, aby ktokolwiek nabrał się na podróbkę. Podziwiał więc artystów.

W Polsce znał chłopaka, który miał prawdziwy talent: potrafił podrobić każdy banknot, jaki dostał do ręki. Wystarczała mu różdżka, plik czystych kartek, prawdziwy pieniądz i parę godzin na dopracowywanie szczegółów. Kiedy już się nauczył, trzaskał banknoty jak automat. Ponieważ James nie mógł wymówić jego imienia, nazywał go Hewlett. Obaj uważali to za umiarkowanie zabawny żart.

Obaj lubili skomplikowaną magię. Nie chodziło nawet o korzyści majątkowe i adrenalinę związaną z łamaniem prawa… Cóż, nie tylko o to. Najważniejsze było to uczucie, że jest się lepszym niż było. Dlatego uczyli się i pracowali razem.

Chociaż zaklęcia, które rzucali, na pewno nie znajdowały się w szkolnym podręczniku do piątej klasy.

Rainbow stanął na szczycie schodów i rozejrzał się, wysoko podnosząc różdżkę. Powinien być już przed obrazem z Grubą Damą, ale nigdzie go nie dojrzał. Właściwie w ogóle nie rozpoznawał otoczenia. Właśnie wtedy uświadomił sobie, że się zgubił.