Rozdział XIX

Cześć, to znowu ja (coś gadatliwa się zrobiłam ostatnio, wiem).

Niedawno przeglądałam Maskę i wprowadziłam parę zmian, głównie kosmetycznych. O jednej jednak powinniście wiedzieć. Zmieniłam w III rozdziale opis wyglądu tatuażu Jamesa:

„Przełknął kolejny kęs i bezmyślnie podrapał się po lewej ręce. Prawie już zapomniał jak wygląda ten przeklęty tatuaż. Czarny pies z nienaturalnie wygiętym grzbietem, który gryzł własny ogon. Chłopakowi kojarzył się niejasno z Uroborosem. Choć tatuaż składał się z wielu cienkich linii, nie wydawał się szczególnie skomplikowany, prędzej nieudany. Zupełnie jakby stworzył go ktoś pijany lub niezbyt utalentowany – kreski plątały się chaotycznie i nie miały wiele wspólnego ani z anatomią, ani z poprawnym cieniowaniem. James podejrzewał, że nawet gdyby chodził z zupełnie odsłoniętą ręką, nikt nie zwróciłby uwagi na psa.”

Za betę dziękuję niezastąpionej Gayi!

– Żartujesz? – spytał James ze zgrozą. – Musisz się karać zawsze, jak mi się sprzeciwisz? Nie wierzę.

Mrużka stała przed nim skulona, z uszami przyciśniętymi do głowy, kryjąc źle obandażowane ręce za plecami. James potarł czoło, czując nagle straszne zmęczenie.

– Nie gniewam się na ciebie – powiedział łagodnie. – Po prostu szlag mnie trafił. Kto w ogóle to wymyślił?

– Kiedy skrzat jest zły… – wymamrotała Mrużka.

– Tak, wiem. Już wiem. Chodź, opatrzę cię – powiedział, wskazując w roztargnieniu na jakąś starą ławkę. Znajdowali się w jednej z nieużywanych klas, których w Hogwarcie było pełno.

Pomógł skrzatce wejść na blat i ostrożnie rozwinął materiał, którym opatrzyła dłonie. Skrzywił się na widok świeżych poparzeń. Pomarszczoną skórę pokrywały pęcherze wypełnione jakimś płynem. Parę zdążyło już pęknąć. Miał ochotę kląć, ale powstrzymywał się, żeby dodatkowo nie przestraszyć Mrużki.

– Nie chcę, abyś się karała. Naprawdę – powiedział, zajmując się jej obrażeniami. Powoli przesuwał różdżką ponad bąblami, pilnując, aby żadnego nie dotknąć. Zaklęcie szczypało, jeśli dobrze pamiętał, ale niezbyt mocno.

– Mrużka musi – stwierdziła po chwili.

– Tak jak z tymi ubraniami? – upewnił się, a kiedy skinęła głową, westchnął. – Co za głupota.

Skończył wreszcie, schował różdżkę do kieszeni i usiadł koło skrzatki, która wciąż kuliła się lekko, jakby ze strachu albo wstydu. Chłopak parę razy machnął w powietrzu nogami, przygryzł wargę, zapatrzył się w pękniętą tablicę stojącą pod przeciwległą ścianą. Wreszcie rzucił, jakby od niechcenia:

– I tak sobie nieźle radzisz z tym swoim alkoholizmem.

Skrzatka skuliła się jeszcze bardziej.

– Kiedy Mrużka nie chce pić, wcale nie chce. Ale jak Mrużka widzi butelkę… – urwała, chwyciła za koniuszek ucha i zaczęła miąć go nerwowo.

– Ale ja mówię szczerze. Nieźle ci idzie. Ludzie, jak wpadną w nałóg, to kaput, rzadko który się podniesie – kontynuował pogodnym, beztroskim tonem.

– Więc pa… Więc się nie gniewasz na Mrużkę? – zapytała niepewnie. James pokręcił głową.

– Jestem zły na siebie – stwierdził, nagle poważniejąc. – Cholera, powinienem wcześniej się tobą zająć.

– Czarodzieje nie zajmują się skrzatami – obruszyła się. – To na odwrót, skrzaty się troszczą o czarodziejów.

Wzruszył ramionami, uśmiechnął się szelmowsko.

– Ostrzegałem, że jestem ekscentryczny. Więc od czego by tu zacząć – zatarł ręce i zeskoczył z ławki. Każdy jego ruch był wypełniony energią, a gest przesadnym optymizmem. – Co lubisz robić? Czytać, haftować, grać na gitarze?

Mrużka spojrzała na niego niepewnie, wytrzeszczając lekko oczy.

– Czytać? – spytała oszołomiona, jakby sama idea wydała jej się szalona. – Mrużka nie potrafi.

– To całkiem przyjemne – zapewnił. Z plecaka-kostki, który leżał na zakurzonym parapecie, wyjął pergamin, atrament i pióro. – Wypiszę ci alfabet. Wiesz, litery. Pewnie w bibliotece są jakieś czytanki, ale tak będzie szybciej. – Skrobał po pergaminie w pośpiechu, starając się jednak, aby litery były duże i wyraźne. Po chwili zajął się obrazkami. – Koło nich rysuje ci przedmioty, których nazwy zaczynają się od tej litery. Banan przy be na przykład.

Skończył, wręczył oszołomionej skrzatce pergamin i spakował się. Cały czas uśmiechał się przy tym, wesoło, pokrzepiająco.

– Zbieram się – dodał. – Wpadnę tu jeszcze po szlabanie, dobrze? Pogadamy o czymś.

– Mrużka ma się tego nauczyć? – spytała, wpatrując się w kartkę z dziwną miną.

James przeczesał palcami włosy, wzruszył ramionami.

– Jeśli będzie miała kiedyś wolną chwilę i chęć – sprecyzował. – Na siłę się nie ucz. Ale warto, naprawdę. Skombinuję ci jakiś elementarz z prawdziwego zdarzenia, te bazgroły są tylko na teraz. Cześć.

Wyszedł z klasy sprężystym krokiem, zapinając w ruchu sprzączkę plecaka. Dopiero gdy minął załom muru, przestał się uśmiechać. Kopnął z całej siły ścianę. Nagły ból rozszedł się po jego nodze, ale niezbyt go to otrzeźwiło. Miał wielką ochotę coś zniszczyć.

Karała się. Przez niego.

Był wściekły, choć nie wiedział na co. Na skrzacią naturę? Chyba bardziej na siebie. Powinien zorientować się wcześniej. Na Salazara, wystarczyłoby zajrzeć do jakiejkolwiek książki o nich. Ale oczywiście jemu nawet nie przyszło to do głowy.

Kretyn.

W jednej z rozmów zabronił jej pić piwo kremowe i uznał, że to wystarczy. Zdanie rzucone od niechcenia, pomiędzy jedną a drugą dyskusją o sukience czy pensji. Zapomniał o nim natychmiast. Z jakiegoś powodu nigdy nie zwracał uwagi na to, co później okazywało się niezwykle ważne. Może był to jakiś defekt jego umysłu. 

Nie mógł przestać myśleć o jej dłoniach. Ten widok powracał jak wyrzut sumienia, wystarczyło, że przymknął oczy.

Kątem oka zauważył, że portrety, obok których przechodził, wzdrygały się albo umykały poza ramy. Wyglądały przy tym na zdumione własnymi reakcjami.

Świetnie, pomyślał ponuro, idąc w stronę lochów.

Nie zdołał uspokoić się przed wejściem do gabinetu, choć próbował. Starał się uśmiechać, ale uświadomił sobie, że musi wyglądać to sztucznie, więc przestał. Nie miał siły, by udawać, że wszystko jest w porządku.

Profesor nie patrzył jednak na niego. Stał przy półkach i na jednej ustawiał preparaty. Wyciągał słoiki z drewnianej skrzynki, każdemu przyglądał się podejrzliwie, aby w końcu umieścić go – prawdopodobnie – w całkowicie losowym miejscu.

– Gryffindor traci pięćdziesiąt punktów – powiedział, kiedy James go minął.

– Za spóźnienie? – warknął chłopak, siadając przed biurkiem.

– Za spóźnienie dodatkowe sześć – stwierdził Snape obojętnie. W końcu na niego spojrzał. – Profesor McGonagall przekazała mi, że chcesz coś wytłumaczyć.

– Ta, chyba coś takiego jej mówiłem – wymamrotał, sięgając po plecak.

Rozmowa z nauczycielką była niezbyt przyjemna. McGonagall stwierdziła, że jego zachowanie jest niedopuszczalne i długo tłumaczyła, jakie konsekwencje może mieć opuszczanie zajęć. Ostrzegała przed tym, że może nie zdać roku albo zostać niedopuszczony do sumów. Kiwał głową przy ważniejszych fragmentach i starał się sprawiać wrażenie skruszonego. W końcu obiecał jej, że jakoś tę sprawę  załatwi, właściwie tylko po to, aby dała mu spokój. Chyba mu nie uwierzyła, ale nie zatrzymywała go dłużej w gabinecie.

– Więc? – zapytał Snape po chwili.

– Co? Znaczy, słucham? – Chłopak rozłożył już pergamin i zapisał  temat wypracowania na starożytne runy. Nie łudził się jednak, że profesor zmieni temat. Po prostu chciał odwlec tę rozmowę, choć wiedział, że to dziecinne pragnienie.

Snape powrócił do ustawiania słoi, wyrównując je pieczołowicie. W tym czasie James wpatrywał się w słowa „Wykorzystanie starszego fuþarku w wielokątach zwodzących (ze szczególnym uwzględnieniem „Trapezu Odyna”)” i próbował udawać, że się nad nimi zastanawia. Otworzył nawet podręcznik, stary, z pogiętą okładką, który pożyczyła mu nauczycielka runów do czasu, aż kupi własny. Nie mógł jednak się skupić. Jedno zdanie czytał po dwa, trzy razy, runy na rysunkach poglądowych dwoiły mu się w oczach.

Nagle profesor kopnął pustą skrzynkę, która z łoskotem uderzyła o biurko. James poderwał się na równe nogi, odruchowo wyszarpując różdżkę z kieszeni. Z przewróconego kałamarza atrament polał się na pergamin i książkę.

Snape uniósł jedną brew z namysłem.

– Co się stało? – zapytał.

– Rzuciłeś we mnie pudłem – stwierdził chłopak, nie chowając różdżki. Patrzył na mężczyznę z czujnością, spięty i gotowy zrobić unik.

– Pytam, dlaczego jesteś dzisiaj tak zdenerwowany – sprecyzował profesor oschle. – Czy coś się stało?

James wzruszył ramionami.

– Nie pokłóciłem się z Potterem, jeśli to cię martwi – dodał natychmiast. Zmusił się do schowania różdżki, rozluźnienia mięśni.

Mrużka włożyła przeze mnie ręce do piekarnika, pomyślał, uśmiechając się z trudem. Nic ważnego.

Mężczyzna patrzył na niego tak jak zwykle, z jakąś nieludzką obojętnością. Wreszcie obszedł biurko i usiadł na swoim miejscu, po drodze rzucając zaklęcie czyszczące na blat i rozłożone na nim przedmioty. Atrament zniknął.

W końcu James stwierdził, że nie może dłużej stać, bo zaczyna wyglądać to nienaturalnie. Obrócił krzesło i usiadł na nim okrakiem, tak aby oparcie osłaniało jego brzuch. Nawet tak niewielka tarcza sprawiała, że czuł się trochę lepiej.

Wątpił, aby Snape akurat teraz zdecydował się rzucać na niego klątwy. Nie zdarzyło mu się to jak dotąd na żadnym szlabanie. James jednak nie czuł się przy nim bezpiecznie i nie potrafił tego zmienić. Nie chodziło o to, co mężczyzna mu zrobił. Cóż, przynajmniej nie tylko o to. James nieraz obrywał. Przygnębiał go raczej fakt, że w razie czego nie będzie mógł się bronić. Inaczej Snape mógłby poskarżyć się jego matce…

Ale to żałosne, pomyślał.

– Czy ma to jakiś związek z tym, że znowu opuściłeś moje zajęcia? – zapytał profesor.

– Nie, skądże. Ja po prostu nie będę na nie chodzić – powiedział. Zabrzmiało to głupio. – Już mówiłem – brnął jednak dalej.

– Nie wyjaśniłeś jednak dlaczego – stwierdził mężczyzna chłodno. – A muszę przyznać, że to mnie interesuje.

James milczał, wpatrując się tępo w zdobienie na oparciu krzesła.

– To stawia mnie w niezbyt przyjemnej sytuacji – podjął mężczyzna po chwili ciszy. – Szczególnie, że Hogwart utracił nieco ze swojej autonomii, jak pewnie zauważyłeś.

– Chodzi ci o Umbridge? – spytał, wdzięczny, że może jakoś zmienić temat. – To tylko urzędniczka.

– Tylko. – Snape skrzywił się.

James ponownie wzruszył ramionami, nie wiedząc, co może jeszcze powiedzieć. Wiedział, że ta ropucha panoszyła się po Hogwarcie, ciężko było ją przegapić. Harry nienawidził tej kobiety, Hermiona i Ron chyba też. Często na nią narzekali. Jamesowi jednak ten konflikt wydawał się jakiś taki… nieistotny. Umbridge niczego nie uczyła, owszem, ale też niczego nie wymagała. Rainbow zamienił okładki podręcznika do obrony i książki o wielkoobszarowych zaklęciach ochronnych, głównie dlatego, że miały identyczny format i podobną ilość stron. Siedział z tyłu klasy, czytał albo grał w wisielca z Deanem. Dla Jamesa była to lekcja idealna.

Jeśli chodzi zaś o to, że wizytowała nauczycieli… To jak potraktowała Trelawney było niemiłe, ale James nie zamierzał przez to rozpaczać.

Dlatego uważał, że jego koledzy trochę przesadzają. Umbridge mogła być wrzodem, ale tylko wtedy, gdy się jej na to pozwoliło. Owszem, upierała się, że Czarny Pan nie powrócił. I co z tego? Nie mogła przecież chodzić za wszystkimi i rzucać Silenco za każdym razem, gdy ktoś o nim wspominał. Poza tym James miał wrażenie, że sama bardziej szkodzi, niż pomaga Ministerstwu. Uczniowie, którzy nie byli pewni komu wierzyć, mogli przyznać rację Dumbledore’owi, tylko dlatego, że urzędniczka sprawiała wrażenie osoby odpychającej i niekompetentnej.

Powiedział o tym Harry’emu, kiedy dawał mu pozycje do przerobienia: podręcznik dla uzdrowicieli, broszurę o aportacji i – po lekkim wahaniu – „Podstawy obrony”, książeczkę, którą dostał od Czarnego Pana. Potter spojrzał na niego dziwnie i powiedział, że James nie ma zielonego pojęcia, jak koszmarna jest  ta baba.

– Musisz więc uwierzyć mi na słowo, że twoje zachowanie może niekorzystnie odbić się na mojej pracy – powiedział profesor. – Dlatego chciałbym wiedzieć: dlaczego?

Kiedy myśmy właściwie przeszli na ty?, zastanowił się James nagle.

Chyba w piątek, słabo pamiętał ten szlaban. Tylko tyle, że dużo wtedy klął. Tamtego dnia zdrzemnął się po południu, bo poprzednią noc przeleżał, wpatrując się w ciemność i starając się nie myśleć o niczym. Więc tuż przed tym piątkowym szlabanem śnił o Macnairze, który tańczył tango z kobietą z żelaznymi nogami.

– Odczep się ode mnie – wymamrotał, świadomy jak głupio i dziecinnie to brzmi.

– Więc wolisz wytłumaczyć to dyrektorowi? – zapytał oschle.

– Nie możesz po prostu zrozumieć, że nie mogę? – warknął chłopak.

W jego umyśle coś poruszyło się nerwowo, wyszczerzyło kły. Stłumił to.

Snape uśmiechnął się lekko. Wyglądało to co najmniej groźnie.

– Dam ci jeszcze tydzień – powiedział cicho. – Czy to wystarczy?

James wzruszył ramionami.

– Spytałem o coś – zauważył Snape.

– Starczy – stwierdził więc chłopak obojętnie. Postanowił, że przyszłym tygodniem będzie martwił się w następny poniedziałek.

Profesor tymczasem spojrzał na jego pergamin, a później zajrzał do podręcznika, odruchowo rozprostowując zagięty róg strony.

– Rozumiesz ten temat? – zapytał.

– Jak przeczytam, to może zrozumiem – odpowiedział James ostrożnie. –  A może nie. Ta staruszka strasznie ciśnie na zajęciach. Połowę słów, których używa, muszę szukać w słowniku. Chyba tylko Hermiona wie, o czym ona gada.

– Mówi – poprawił go Snape odruchowo. Następnie odsunął od siebie książkę i sięgnął do szuflady biurka, aby wyciągnąć z niej stos wypracowań. – Na co czekasz? – spytał, gdy James nie sięgnął po podręcznik.

– Na natchnienie – odpowiedział.

– Panie Rainbow, za dwie godziny chcę przeczytać gotowe wypracowanie.

I po staremu, zauważył chłopak z irracjonalną ulgą.

*** 

– Co tak węszysz wokół niewymownych?

Jakim cudem…?, pomyślała Tonks, potykając się równocześnie o wystającą kostkę brukową. Ulica, po której szli, wybrukowana została dawno temu i raczej niewielkim kosztem. Dziewczyna oparła rękę o ścianę najbliższego domu, aby utrzymać równowagę.

– Wcale nie węszę, Brendo – prychnęła, próbując ukryć zakłopotanie.

Towarzysząca jej aurorka uśmiechnęła się krzywo, a następnie sięgnęła do kieszeni i wyciągnęła woreczek pełen żółtawych pędów. Wsadziła jeden do ust i zaczęła go żuć.

– No dobrze, skąd o tym wiesz? – spytała Tonks po chwili, nieco zrezygnowana.

– Słucham plotek. Ostatnio nic nie robimy, tylko plotkujemy – odpowiedziała nieco niewyraźnie, ale zdecydowanie gorzko.

Ciekawe, kto jest jej szefem. Will czy Cyrkowiec?, zastanowiła się Tonks. Natychmiast też zaczęła wstydzić się tej myśli. To była w końcu Brenda.

Starsza kobieta prychnęła śmiechem.

– Ale się nastroszyłaś – stwierdziła wesoło. Po chwili jednak spoważniała, splunęła na ziemię. – Słuchaj mała, ja cię lubię. Jesteś chyba najbardziej ogarnięta z tych wszystkich żółtodziobów, których ostatnio wzięliśmy. Ale ludzie już gadają, a to nie jest dobre dla sprawy, jaka by ona nie była.

– Dlaczego mi to mówisz? – spytała Tonks podejrzliwie. Ostatnio jej wiara w aurorów została poważnie nadszarpnięta. Dotąd nie odkryła, kto stworzył i kierował samolocikiem-świstoklikiem. Prawdopodobnie był to ktoś z biura, inaczej nie mógłby wiedzieć, kiedy James zniknął z pola widzenia pracowników. Właściwie mogła dać uciąć sobie rękę, że to sprawka Millera, tego drania, ale nie miała żadnych dowodów.

– Bo odchodzę – stwierdziła kobieta spokojnie.

Tonks przez chwilę trawiła tę informację, nie mogąc się otrząsnąć z zaskoczenia. Jej włosy poszarzały.

– Co? Czemu? Jak? – wyrzuciła z siebie, nie potrafiąc sformułować bardziej rozbudowanych pytań.

Brenda była jedną z tych osób, o których nauczano na kursach aurorskich. Niektórzy żartowali, że sama zapełniła jedną trzecią Azkabanu. Co prawda nie wyglądała zbyt groźnie. Była trochę przysadzista, posiwiałe włosy zawsze wiązała w warkocz, często się uśmiechała. Czasami w jej głosie pobrzmiewał szkocki akcent, ale rzadko. Tonks, gdy miała siedemnaście lat, była jej bardzo nieśmiałą i dyskretną fanką.

Kobieta znów sięgnęła po kłącze, ale po chwili namysłu odłożyła je do woreczka.

– Wiesz o tych paserach, którzy puszczali czarnomagiczne gówno w mugolskich dzielnicach?

– Kojarzę. Zostawiliście to w spokoju, aby dowiedzieć się, kto ich zaopatruje – powiedziała cicho, przypominając sobie sprawę. Ciągnęła się ona od paru miesięcy i często powracała w luźnych rozmowach, choć szczegóły znało tylko paru starych wyjadaczy. Jakimś cudem jednak wszyscy wiedzieli, że zamieszanych jest w nią przynajmniej paru arystokratów. Dziewczyna rozejrzała się po okolicy niespokojnie. – Możemy o tym tak mówić?

– Teraz to już nieważne – powiedziała kobieta z goryczą. – Odwołali wszystko.

– Nie rozumiem…

– A co tu rozumieć? Dogrzebaliśmy się do źródła. Potrzebowałam tylko nakazu, aby przetrzepać skrytki bankowe tych gnojów. Więc po niego poszłam. – Wpakowała do ust kolejny kawałek korzenia, przygryzła go. – Rano dostałam propozycję. Albo odpuszczam, albo walą mi dyscyplinarkę do akt. Powiedziałam Rufusowi, że w takim razie się zwalniam. No, na emeryturę właściwie idę. Emerytura brzmi tak ładnie.

– I zostawisz nas? Teraz? – spytała Tonks, wciąż zszokowana. Czuła się, jakby na jej oczach upadała legenda.

– Stara jestem – powiedziała Brenda spokojnie. – Z systemem już się nawalczyłam. Teraz to mi się nie chce. No, nie płacz tu tylko.

– Nie płaczę. Jestem wściekła – stwierdziła, ale zabrzmiało to niezbyt przekonująco. Właściwie czuła się przede wszystkim zagubiona i trochę oszukana. Zupełnie jakby była świadkiem dezercji. – A co myślisz o Dumbledorze? – spytała, świadoma, że nie jest to zbyt zręczna zmiana tematu. Ale gdyby Brenda dołączyła do Zakonu, to jej odejście z Biura tak by nie bolało…

Kobieta ruszyła przed siebie wolnym, spacerowym krokiem, więc Tonks powlokła się za nią. Skręciły w kolejną uliczkę, która nie różniła się niczym od poprzedniej. Tak samo wąska, biedna, ale w miarę czysta – w tej dzielnicy ludzie bardzo starali się, aby ich nędza zbytnio nie rzucała się w oczy. Większość domów miała ściany wolne od graffiti, choć odpadał z nich tynk. W oknach stały doniczki z kwiatami i wisiały firanki. Tylko górne piętra rozbudowywane były do przesady, tak, że uliczka miejscami zaczynała przypominać korytarz. Wyraźny znak, że ludziom brakuje miejsca w magicznej części Londynu.

Brenda zastanawiała się nad pytaniem tak długo, że dziewczyna zaczęła wątpić, czy odpowie.

– Trochę skurwysyn z niego – zawyrokowała wreszcie.

Tonks była zbyt zaskoczona, aby się obrazić.

– Dlaczego? Wydaje się w porządku.

– To nie pamiętasz, co było trzy lata temu? – spytała, uśmiechając się krzywo. – Tuszował fakt, że w tym jego zameczku dzieci zostały spetryfikowane. Myśmy się dowiedzieli, bo jakiś gówniarz wysłał list z pytaniem, czy możemy pomóc jego koledze. Ale oczywiście wtedy się wtrąciła rada i nie dostaliśmy pozwolenia na zamknięcie tego przeklętego miejsca. – Ponownie splunęła na bruk.

– Zamknięcie Hogwartu byłoby strasznym ciosem dla mugolaków – wymamrotała Tonks. – Nie mieliby gdzie się podziać.

– Hogwart to tylko sterta kamieni – stwierdziła kobieta oschle. – Uczyć można wszędzie. Dzieciaki może nie miałaby szklarni i zgrai hipogryfów, ale przynajmniej nic nie próbowałoby ich zeżreć. A widzisz, mnie się to wydaje tak jakby ważniejsze od tradycji, czy czym tam się zasłaniały te dupki z rady.

– Ale nikt nie wiedział, że to akurat bazyliszek…

Kobieta popatrzyła na nią z politowaniem.

– Oprócz jakiejś dziewczynki, która wyszukała tę informację w pierwszej lepszej encyklopedii. No powiedz Tonks, ile znasz stworzeń albo zaklęć, które dają takie efekty?

Dziewczyna odwróciła wzrok.

– Może rzeczywiście powinien sprowadzić aurorów – wymamrotała niechętnie. – Ale to tylko jedna pomyłka.

– Trzymanie trzygłowego psa za niezabezpieczonymi drzwiami. Seria potencjalnie śmiertelnie niebezpiecznych pułapek pod podłogą. Ukrywanie w szkole przedmiotu, na który poluje niebezpieczny czarnoksiężnik. To chyba było przed czterema latami?

– Nikomu nic się nie stało – spróbowała bronić go Tonks. – A poza tym kto miał niby powstrzymać Tego Którego… ech, Voldemorta – zmusiła się do wypowiedzenia imienia – jak nie on? Z każdego innego miejsca to monstrum od razu wykradłoby kamień.

Aurorka zaśmiała się krótko.

– To mógł sobie go na szyi powiesić, skoro taki mocny jest.

Doszły do końca ulicy i Brenda wcisnęła się w wąski przesmyk pomiędzy kamienicami. Lewą ręką podrapała magiczną barierę, a następnie obwąchała paznokcie.

– Cholera, wali od niej jaśminem – powiedziała ze złością. – Już miesiąc temu mówiłam patałachom, że trzeba ją podładować przy Kruczej. Chodź, sama zobacz.

Przycisnęła się do ściany, robiąc dziewczynie miejsce. Tonks weszła ostrożnie, odruchowo wyciągając różdżkę. Półprzeźroczysta bariera falowała lekko, ale aurorka mogła bez problemu dojrzeć, co dzieje się po drugiej stronie. Żaden mugol co prawda nie wepchał się do przesmyku, ale wielu przechodziło przed nim.

Tonks rzuciła czar sondujący i westchnęła, uświadamiając sobie, jak słabe są już czary.

– Naprawdę można to poznać po zapachu? – spytała, mimowolnie czując zainteresowanie. Niepewnie dotknęła bariery. Wrażenie było dziwne, jakby musnęła palcami naelektryzowany sweter. – Nie mówili o tym na zajęciach.

– Ja potrafię – powiedziała kobieta po prostu, wracając na Kruczą. – Ale dla mnie czary zawsze pachniały.

Tonks powąchała palce, ale niczego szczególnego nie poczuła. Miała przykre wrażenie, że Brenda się z niej nabija. Może dlatego palnęła z irytacją:

– Wracając do tematu, to gdyby nie dyrektor, to byśmy w  ogóle nie wygrali.

Brenda machnęła ręką, znów zaczęła iść, tym razem w dół ulicy.

– Kiedy myśmy nie wygrali, mała – powiedziała łagodnie. Cień budynku zatarł zmarszczki i przez moment wydawała się prawie młoda. – Wtedy, kiedy on przepadł, to był naprawdę kiepski czas. Byliśmy w kompletnej dupie tak właściwie.

– Wiem, na historii…

– Na historii to wam samą propagandę wykładają – przerwała jej. W jej głosie pojawił się gniew. – Jak zajrzałam ostatnio do podręcznika, to mi się rzygać chciało od tego miodu. Można by pomyśleć, że po naszej stronie byli sami bohaterzy. A że waliliśmy Cruciatiusami, jak nam nerwy puszczały, to ledwo wspominają. A o moim kumplu, który łamał palce siostrze jednego ze Śmierciojadów, to się nie zająkną. Ale smarkula w końcu brata wydała, to się liczyło.

– Smarkula? – spytała, czując dziwną suchość w gardle.

– Smarkula. Ile ona mogła mieć lat? Czternaście? – ostatnie słowo powiedziała z akcentem. Szybko otrząsnęła się jednak, ponownie sięgnęła do woreczka. – To były takie czasy. I widzisz, teraz też tak będzie.

– My nigdy… Ja nigdy… – zaprotestowała.

– A co, jeśli przez to twoje „nigdy” ludzie poumierają? – spytała Brenda.

Skręcili w kolejną ulicę, ktoś pozdrowił ich z okna. Starsza aurorka podniosła z ziemi pustą butelkę i pozbyła się jej zaklęciem. Dłonie wytarła bezmyślnie w płaszcz.

– A ty też? – odważyła się w końcu spytać Tonks. Ledwo przeszło jej to przez gardło.

Brenda skinęła głową.

Zapadła między nimi cisza gęsta od słów, które chciała powiedzieć dziewczyna, ale nie potrafiła. Szły obok siebie i wszystko wydawało się normalne, dwie kobiety na rutynowym patrolu. Tylko Tonks miała wrażenie, że już drugi raz jej świat się wali. Trzeci, jeśli liczyć dzień, w którym spotkała Syriusza.

– Nudzimy się – powiedziała Brenda nagle. – Strasznie skrócili nam smycz ostatnio. Siedzimy upakowani sobie na głowach, nawet na akcję iść nie można, bo każda akcja jest natychmiast duszona. Nic dziwnego, że ludzie zaczęli plotkować.

– Plotkować?

– O tobie. Że się kręcisz koło niewymownych – przypomniała Brenda. – Trochę ryzykowne. Oni są tak jakby pod specjalną opieką Knota, strasznie ciężko ich ruszyć.

Tonks wzruszyła ramionami. Jej włosy miały barwę błota i ciągle się wydłużały. Złapała samotny kosmyk i owinęła go bezmyślnie wokół palca.

– Więc mam im odpuścić? – spytała ponuro. Sama myśl napawała ją wstrętem.

William polował na Jamesa jak na zwierzę, a tego nie mogła po prostu zignorować. Problem polegał na tym, że jak zwykle nie miała dowodów. Oczywiście Charles mógł kłamać, ale Tonks nie zamierzała przyjmować tego za pewnik. Nie była aż taką optymistką. Niestety im dłużej grzebała w tej sprawie, tym bardziej bezradna się czuła. Potrzebowała pomocy, ale nie mogła o nią prosić, dopóki James uparcie jej tego zabraniał.

Teraz już nawet nie była pewna, kogo tak właściwie chce wtajemniczyć.

James bał się Dumbledore’a. Próbował to ukryć pod kpiną, ale i tak zdradziła go mowa ciała. Na samą myśl, że czarodziej ma poznać jego sekret, chłopak spanikował. Tydzień temu ta reakcja wydawała się Tonks zupełnie absurdalna.

Powoli jednak zaczęła uświadamiać sobie, że nie zna dyrektora na tyle dobrze, aby bez wahania powierzyć mu swojego podopiecznego. Dumbledore zawsze był dla niej postacią trochę mityczną, trochę historyczną i bardzo nierealną. Gdy była dzieckiem, kojarzyła go głównie z tego, że siedział na najfajniejszym krześle w całej Wielkiej Sali. Jako nastolatka bardzo starała się nie wpaść na niego, kiedy przemycała alkohol z Hogsmeade. Koledzy wysługiwali się nią, bo potrafiła świetnie udawać Trelawney. Dopiero po przystąpieniu na aurorski kurs, zaczęła bliżej interesować się biografią Dumbledore’a. Tak naprawdę to jednak Alastor sprawił, że doceniła dyrektora. Auror mówił o nim niezbyt często, ale zawsze pochlebnie. Uwierzyła mu, dlaczego by nie? Poza tym Dumbledore na spotkaniach w Zakonie wydawał się być w porządku. Trochę ekscentryczny, ale to jej nie przeszkadzało. I walczył z Voldemortem, co praktycznie czyniło z niego tego dobrego.

Tylko teraz dręczyły ją wątpliwości. Własne życie mogła oddać Dumbledore’owi nawet w tej chwili, zrobiła to zresztą dołączając do Zakonu. Ale cudze? To była o wiele poważniejsza sprawa.

Brenda odchrząknęła, więc Tonks spojrzała na nią.

– Odpuszczać? Nie – powiedziała kobieta poważnie. – Jeśli wiesz, że coś w tym bagnie się stało, to nie zostawiaj tego. Te gumochłony z dołu nie są poza prawem.

Łatwo powiedzieć, pomyślała dziewczyna ze zniechęceniem. Ty się przecież stąd zwijasz.

Właściwie była zaskoczona, że decyzja Brendy tak ją zabolała. Nigdy nie przyjaźniła się z tą kobietą, chyba pierwszy raz rozmawiały tak poważnie. Jednak jej obecność w biurze była czymś stałym, oczywistym. Tonks miała wrażenie, że jej odejście zwiastuje coś strasznego.

– Więc co mam teraz robić? – zapytała bezradnie.

– Teraz? – Brenda wepchnęła kolejne kłącze do ust. – Teraz dokończmy ten patrol.

***

Nawet do rozmów z diabłem można z czasem przywyknąć. Szczególnie, że ten nowy nie był taki przerażający. Przede wszystkim miał nie więcej niż dwadzieścia parę lat, więc był w wieku starszego syna Thomasa. Może dlatego mężczyzna czasem się zapominał i traktował go jak zwykłego człowieka.

– Może być rozpuszczalna? – zapytał, dźwigając się ciężko zza stołu.

Blondyn oderwał wzrok od papierów, bezmyślnie potarł skronie.

– Tak, byle bez mleka – odpowiedział. – Masz tu w ogóle jakieś herbatniki? – dodał, znów zagłębiając się w dokumentach.

Thomas odczuł irracjonalną ochotę, aby zapytać diabła, czy jadł cokolwiek w tym tygodniu. Młodzieniec wyglądał na osobę, która potrafi zapomnieć nie tylko o obiedzie, ale również śniadaniu i kolacji. Przez miesiąc.

– Chyba widziałem w szafce jakąś zupkę chińską – powiedział.

– Byłoby świetnie.

Mężczyzna wyszedł z salki konferencyjnej i zapalił światło w korytarzu. O tej porze wieżowiec, a przynajmniej to piętro, był całkowicie opustoszały. Sprzątaczki skończyły swoją zmianę dawno temu i tylko od czasu do czasu ochroniarz zaglądał, sprawdzając, czy wszystko jest w porządku. Thomas zerknął na zegar i westchnął ciężko. Co prawda zadzwonił do żony wieczorem i powiedział, że wróci późno, ale pewnie i tak się martwiła. Nie potrafił jej winić. Jeszcze parę lat temu takie słowa mogły oznaczać, że rano będzie musiała szukać go w kostnicy, szpitalu albo areszcie.

Kuśtykając dotarł do kuchni i włączył ekspres. W międzyczasie przetrzepał szafki i zajrzał do lodówki, przygotowując dziwaczną, ale raczej jadalną kolację.

Kiedy wrócił, chłopak siedział wciąż przygarbiony nad papierami, kalkulując coś zawzięcie. Dlatego Thomasa zaskoczyło, kiedy powiedział:

– Mogę coś zrobić z twoją nogą.

Mężczyzna usiadł naprzeciwko niego i dopiero wtedy odpowiedział.

– Dziękuję, ale nie skorzystam.

– To zajmie tylko moment. I nie zaboli – stwierdził, sięgając po niskotłuszczowy jogurt.

– Wiem. Parę osób od was już mi to proponowało.

Dopiero wtedy Chupacabra spojrzał na niego uważnie.

– Więc dlaczego?

– Ponieważ nie potrafiłbym wytłumaczyć swojej rodzinie, w jaki sposób nagle przestałem być kaleką – powiedział spokojnie.

– Możesz im powiedzieć, że to magia – chłopak uśmiechnął się krzywo. – W tym wypadku trzymanie się ustawy o tajności jest trochę bezsensowne.

– To brzmi zbyt prosto.

Thomas wciąż pamiętał, jak sam został wprowadzony w sytuację. Choć w zasadzie to niewłaściwie słowo. Wrzucony, wepchnięty, siłą uświadomiony. Przez dłuższy czas musiał brać silne środki uspokajające, aż w końcu poprosił o urlop i na dwa tygodnie zabrał rodzinę do Włoch. W tym czasie dał radę zebrać się psychicznie na tyle, aby ogarnąć nowe obowiązki. Głównie dzięki Jenny, co tu kryć. Później zaś odkrył, że czarodzieje właściwie niewiele różnili się od innych ludzi. Potrafili teleportować się, czytać w myślach, leczyć jednym gestem i sprawiać, że pudełka mieściły tyle co kontenery, ale poza tym byli oburzająco zwyczajni. Tylko że świat, który ze sobą przynieśli, świat wymykający się prawom fizyki i zwykłemu, ludzkiemu rozsądkowi, był czasami dla Thomasa zbyt trudny.

– Nie mógłbym tego im zrobić – powiedział po chwili. – Tak jest dobrze.

Chupacabra pił kawę, bawiąc się długopisem. Wydawał się zamyślony.

– Kiedy odkryłem, że jestem taki, też ciężko to przyjąłem – powiedział nagle. – Nie uwierzysz, ale byłem strasznie… logicznym dzieciakiem. Jak miałem dziesięć lat łaziłem za nauczycielem od matematyki i domagałem się, żeby nauczył mnie liczyć całki. – Uśmiechnął się do siebie. – Musiał mnie nienawidzić.

Thomas sięgnął po swój kubek, czując dziwny smutek. Może dlatego, że w tym momencie Chupacabra naprawdę przypominał mu syna. Odważył się spytać:

– Jak twoi rodzice zareagowali?

– Mama w ogóle się nie przejęła – odpowiedział po chwili. – Wiedziała, że mój ojciec był czarodziejem. Chyba czasem o tym wspominała, ale po prostu w dzieciństwie to przegapiłem. Ona wierzy w tyle rzeczy… mamy całe mieszkanie zawalone jakimiś bzdurami z New Age, pełno książek o spiskach, Masonach, Strefie 51… Chyba po prostu przyjąłem, że magia jest jak kosmici.

– Nie to co całki?

Chupacabra uśmiechnął się słabo.

– A twoje dzieci wiedzą, że pracujesz dla mafii? – spytał.

Thomas machnął ręką, jakby próbował objąć gestem całą salkę; nowoczesne, niewygodne krzesła, stół ze szklanym blatem, wielkie okna, rzutnik  i palmę w doniczce.

– Wiedzą, że kiedyś siedziałem, najstarszy to chyba pamięta. Ale teraz jestem dla nich tylko ważnym facetem w ważnej firmie. Je… Moja żona wie – poprawił się w ostatniej chwili. – Jej się nie da oszukać. Jest lepsza od tego waszego eliksiru. Właśnie. – Sięgnął do pliku papierów i zaczął je kartkować. – Będziemy potrzebowali kolejnego litra, strasznie szybko to schodzi. Tylko przy takiej ilości przydałby się upust. Dziesięcioprocentowy rabat byłby doskonały.

Chupacabra, który właśnie zajął się zupką chińską, wzruszył ramionami.

– Miej litość, wiesz, że nie potrafię się targować. Ale przekażę. Dziesięcioprocentowy to za dużo, ale trzy, pięć ujdzie.

– Zdzieracie.

– Urok monopolistów.

Thomas odchylił się na krześle, zapatrzył w ciemność za oknem. W dzień mógłby dostrzec drugi wieżowiec, taflę szkła. W sumie też nieciekawy widok.

– Tydzień przed ślubem mnie postrzelili – powiedział, znów sięgając po kawę. – Tak to odkryła. Nie chciałem do niej iść, nie chciałem, aby wiedziała. Ale nie miałem gdzie się podziać, więc przeważyły, że tak powiem, względy praktyczne. A poza tym miałem osiemnaście lat i byłem pewny, że umieram.

– Mam wrażenie, że się upiliśmy – stwierdził Chupacabra po chwili. – Ale jestem prawie pewien, że nie było tu żadnego alkoholu.

– Siedzimy od piątej nad księgowością. To daje podobny efekt – uspokoił go. Potarł zmęczone oczy i wepchnął parę niepotrzebnych już teczek do neseseru z magicznie powiększonym wnętrzem. – Dokończymy jutro?

– Przepraszam, nie mam czasu.

– A tak, wojna.

Chupacabra zamarł. Szybko jednak się otrząsnął i przynajmniej opuścił łyżkę.

– Który ci powiedział? – zapytał oschle. – Mieli zakaz.

– Jeden z tych dwóch, którzy rzucili pracę – powiedział Thomas z wystudiowanym spokojem. Mimo wszystko serce trochę mu przyspieszyło. Nienawidził denerwować czarodziejów. – Wytłumaczył mi, że w obecnej sytuacji praca dla mugoli jest ewidentną zdradą krwi. Cokolwiek to znaczy.

– Dodał coś jeszcze?

– Tylko tyle, że nie płacimy mu tyle, aby aż tak ryzykował życie. Był bardzo lakoniczny, szczerze mówiąc.

Chupacabra westchnął.

– Twój pracodawca o wszystkim wie – powiedział po chwili milczenia. – Charles go informował. Ludziom też mówiliśmy, znaczy tym od nas. Nawet pytałem, czy któryś chce inną robotę, ale wtedy jakoś nie było chętnych.

– Przecież wiem. Inaczej wcześniej poruszyłbym tę kwestię. – Dokończył kawę, z kieszeni garnituru wyciągnął chustkę i otarł usta. – Mam tylko wrażenie, może mylne, że takich osób będzie więcej. Ludzie zazwyczaj nie chcą umierać.

– Pracujemy nad tym – powiedział Chupacabra, a w jego głosie pojawiło się nagle zmęczenie. – Po prostu czarodzieje są pod pewnymi względami trochę… zacofani. Dla nich potężny czarnoksiężnik to… nawet nie wiem jak to wytłumaczyć. Większość ludzi boi się nawet wypowiedzieć jego imię, choć nie jest przeklęte. Ciężko walczyć ze strachem, który jest aż tak irracjonalny.

Thomas skinął głową, bezmyślnie kładąc ręce na nodze, bo stara rana znów zaczęła go rwać.

– Więc jak z nim walczycie? – zapytał.

Chupacabra odpowiedział po dłuższej chwili:

– Irracjonalnie. 

***

Tydzień mijał Jamesowi niepokojąco spokojnie. Dużo czasu spędzał z Mrużką, głównie na rozmowach, które zatrważająco często zahaczały o poważne tematy. Chłopak nie chciał analizować, dlaczego przy skrzatce łatwiej mu być szczerym, bo podejrzewał, że odpowiedź byłaby niezbyt przyjemna. Poza tym Mrużka opowiadała mu o swojej przeszłości i w jakiś sposób czuł się zobowiązany, aby odwdzięczyć się tym samym. Mówił jednak głównie o innych ludziach, spychając siebie samego na margines każdej opowieści. Opowiadał o Javierze, która była najlepszą osobą, jaką kiedykolwiek spotkał. Żartował z roztargnienia Hewletta i zachwycał się jego geniuszem. Najrzadziej wspominał Saszkę, jakby ta część jego historii była czymś wstydliwym, choć, o ironio, chyba wtedy żył najnormalniej.

– Moja matka zabezpieczała wszystkie posiadłości jego rodziców – powiedział tylko. – A kiedy zniknęła, pozwolili mi u siebie zostać. Nawet chcieli mnie adoptować… To ją chyba uraziło. Sam nie wiem. Później mieszkałem w Polsce.

Zabawne jak w paru zdaniach można zamknąć jeden z najbardziej pokręconych okresów jego życia.

Gdy nie przebywał z Mrużką, głównie uczył się, choć niekoniecznie tego, co próbowali przekazać mu nauczyciele. Praktycznie przed każdą lekcją walczył ze sobą, aby nie pójść na wagary. Siedzenie w klasie było przeraźliwie nudne i bezproduktywne. James potrafił przeboleć te zajęcia, na których nauczyciele nie zwracali na niego uwagi, ale parę godzin okazało się ciężkim sprawdzianem dla jego cierpliwości. Później uświadomił sobie, że o tym właśnie mówił Charles i poczuł się przez to paskudnie.

Ale uratował mysz przed zniknięciem. Nie było to zbyt trudne, ale poprawiło mu trochę humor. Na lekcji transmutacji spetryfikował gryzonia i schował do kieszeni, a na przerwie dał Alicji. Dziewczynka ucieszyła się jak głupia z nowego zwierzątka i natychmiast nazwała go Armageddonem. Później poleciała pokazać mysz koleżankom. Krzyki jednej James słyszał jeszcze piętro niżej.

Może nie było to zbyt widowiskowe czy choćby rozsądne, ale… normalne. James strasznie tęsknił za normalnością.

W czwartek wreszcie przyszła przesyłka od Hewletta. Po rozpakowaniu w dormitorium paczuszki  i wyjęciu z niej obrazka, James mimowolnie parsknął śmiechem. Obraził tym śmiertelnie sportretowaną dziewczynkę, na oko dwunastoletnią, która nakryła się peleryną niewidką i zniknęła na parę godzin. Wróciła jednak zbyt zachwycona Hogwartem, aby pamiętać, że powinna gniewać się na chłopaka. Rozmowa z nią okazała się zaskakująco przyjemna, bo mała była całkiem rezolutna. W dodatku przyniosła masę opowieści z Polski, choć, jak sama przyznała, była tam tylko dwanaście godzin – od momentu ostatecznego wyschnięcia farb do wysyłki paczki.

Rainbow po bliższych oględzinach stwierdził, że portret jest całkiem udany. Dziewczynka przede wszystkim była doskonale nijaka. Nie wykonana źle, lecz w taki sposób, w jaki zazwyczaj maluje się nieważne postacie z odległego tła. Miała warkocze koloru szarobrązowego, proporcjonalną twarz pozbawioną cech szczególnych, niebieskawą sukienkę o bardzo prostym kroju.

Również nie potrafiła zrozumieć, jak można było „mały portret szpiega” odczytać jako „portret małego szpiega”.

Przy rozmowie z nią przypomniał sobie, że powinien sprawdzić podsłuch umieszczony w szafce. Przejrzał więc zapis pobieżnie, ale nie okazał się zbyt ciekawy. Jego koledzy rozmawiali głównie o szkole, zadaniach domowych, SUMach i dziewczynach. Czasem też o Potterze albo sporcie. Ktoś narzekał na Umbridge. James włożył do szafki nową rolkę nie wiedząc, czy brak ciekawych informacji go cieszy czy martwi.

W czwartek wpadła również do niego Tonks. Oczekiwał, że znowu spróbuje go nakłonić do wyspowiadania się dyrektorowi, ale mile go zaskoczyła.

– Przyniosłam tę książkę, którą mi pożyczyłeś, i gitarę. Musiałam pogonić ludzi, żeby ją wreszcie odklątwili – powiedziała wesoło, podając instrument chłopakowi.

James przyjął go nieco oszołomiony. Zdążył zapomnieć już całkiem, że kiedyś miał coś takiego. Wydawało mu się, że to było strasznie dawno. Oparł się o parapet i zagrał akord, uśmiechnął się krzywo.

– Brzmi, jakby stroił ją sentymentalny orangutan.

– Przekażę Remusowi, jak go nazwałeś – obiecała.

Dopiero wtedy zerknął na książkę, którą aurorka mu oddała. Gdy zobaczył tytuł, poczuł jakieś ponure rozbawienie. „Carrie”. Ciekawe, czy powinien to uznać za znak.

– A jak z tą naszą… sprawą? – zapytał niepewnie.

– Rozglądam się trochę – spoważniała natychmiast. – Nie przejmuj się tym.

– Trochę ciężko – zauważył.

Aurorka uśmiechnęła się łagodnie.

– Wiem, ale przynajmniej spróbuj. A ja poradzę sobie bez takiego młokosa plączącego się pod nogami – dorzuciła, lekko zadzierając nosa.

– Uważaj na siebie – powiedział poważnie, uznając, że kłótnia nie ma sensu. Poza tym takie jej podejście było mu na rękę. Gdyby naprawdę chciał z nią współpracować, musiałby opowiedzieć jej, cóż, przynajmniej o Czarnym Panu. Tylko niepotrzebnie by ją zmartwił.

W piątek przed szlabanem siedział w Pokoju Wspólnym i powoli przypominał sobie, jak się gra. Hermiona pisała obok niego wypracowanie, Harry i Ron poszli chwilę potrenować. Pogoda tego dnia była przepiękna, jakby wrześniowi znudziła się słota i postanowił zaskoczyć wszystkich złotą jesienią. Większość osób po lekcjach wyległa na błonia, aby nacieszyć się tą niespodziewaną odmianą.

James brzdękał bezmyślnie, patrząc na widoczny z wieży fragment nieba. Na stoliku obok niego leżał zeszyt, który pożyczył mu jakiś Gryfon z czwartej klasy. Chłopak zapisywał w nim teksty piosenek z tabulaturą, głównie mugolskie. James obiecał mu, że skopiuje je i zwróci zeszyt nazajutrz.

W pewnym momencie zorientował się, że od jakiegoś czasu nie słyszy skrobania pióra. Spojrzał na Hermionę, która wpatrywała się w niego z dziwnym wyrazem twarzy.

– O co chodzi? – spytał.

Dziewczyna drgnęła gwałtownie.

– Nie, nic. Tylko broda ci rośnie – stwierdziła. Następnie dodała z nietypową irytacją: –  Mógłbyś się ogolić.

– Naprawdę? – zdziwił się. Przesunął dłonią po policzku, ale niczego nie wyczuł. Hermiona jednak zakopała się już w stercie podręczników tak dokładnie, że widział tylko czubek jej głowy.

Sięgnął po zeszyt i przewrócił parę stron, szukając czegoś, co zna. Spróbował zagrać „The Sound of Silence”, później „Working Class Hero”. Kątem oka zauważył, że Hermiona znowu przestała pisać. Uśmiechnął się pod nosem, a ona prychnęła:

– Po prostu nie potrafię się skupić przy takim hałasie.

– I tak już znikam. Ostatecznie raz w życiu mogę się nie spóźnić na szlaban – powiedział wesoło, choć sam nie wiedział, co go tak cieszy.

Hermiona jednak wyraźnie zmarkotniała.

– Pojawisz się na lekcji w poniedziałek? To już naprawdę przestaje być zabawne.

Jego dobry humor zniknął, jak ręką odjął. Wzruszył ramionami.

– Wiem, że… masz swoje powody – kontynuowała pomimo tego – ale cały dom to dotyka. Szczególnie dzieci. One ciągle potrzebują jakiejś zachęty do nauki, choćby głupiego pucharu. Rozumiesz, prawda?

– Ta, jasne – wymamrotał. – Przemyślę to.

Odniósł gitarę, skopiował zeszyt. W drodze na szlaban mimo wszystko zboczył do łazienki i dłuższą chwilę przyglądał się swojej twarzy. W końcu udało mu się wypatrzyć parę ciemniejszych włosków pod nosem, ale stwierdził, że nawet największy optymista nie nazwałby tego brodą. Przy okazji zauważył też, że jego włosy robią się stanowczo za długie. Pociągnął za jeden z kosmyków i ocenił go sceptycznie. Może ze dwa cale, zgroza.

Na szlaban chłopak i tak się spóźnił.

Od progu zauważył, że coś jest nie tak. Snape siedział przy biurku, jak zwykle, a przed sobą rozłożone miał wypracowania, co również było normalne. Nie patrzył jednak na nie, nie trzymał nawet w ręku pióra. Wyglądał, jakby na coś czekał.

– Idę dzisiaj do Malfoy Manor – powiedział, gdy James zamknął drzwi. – Czarny Pan poprosił, żebym zabrał cię ze sobą.