Rozdział XXVIII

Za betę dziękuję ramonci :)

Kątem oka złapał odbicie twarzy w szybie biblioteczki i od tego momentu wszystko jeszcze bardziej się pokomplikowało. Szczególnie, że to nie było jego oko.

Harry chyba pierwszy raz w życiu nie wiedział, co ma myśleć o innym człowieku. Zazwyczaj nie sprawiało mu to problemu. Malfoya ocenił trafnie już przy pierwszym spotkaniu, a kolejne tylko potwierdziły, że Draco był nadętym, tchórzliwym bufonem. Snape lepiej się maskował, ale Potter wiedział, że i z niego wyjdzie kiedyś ślizgońska podła natura. To, że mężczyzna raz czy dwa próbował go chronić, było tylko elementem kamuflażu – profesor nienawidził Harry’ego od samego początku i chłopak nie łudził się, że kiedykolwiek przestanie. Cóż, Potter pomylił się przy Syriuszu, ale spowodował to brak rzetelnych informacji. Nie jego wina.

Świat był prosty. Źli goście szli do Slytherinu, dobrzy do Gryffindoru, a Glizdogon na pewno wykłócił swój przydział u Tiary. Dobrzy pracowali w Zakonie Feniksa, źli służyli jako Śmierciożercy. Snape, kanalia, Zakonnika prawdopodobnie tylko udawał. Dobrzy… po prostu byli dobrzy, a źli źli. Dało się to rozpoznać na pierwszy rzut oka.

Teraz Harry się wahał.

Nadal siedział z Jamesem w Pokoju Życzeń, ale tym razem on go wybrał. Pomieszczenie wyglądało przez to na skrzyżowanie gryfońskiego pokoju wspólnego i Nory. W półokręgu przed dużym, okopconym kominkiem stały wytarte fotele, pufy oraz sofa, wszystkie obite czerwoną tapicerką, wyblakłą ze starości. Prócz tego w pokoju znajdowała się masa szpargałów, książek i bibelotów tak cudacznych, że Harry nawet nie domyślał się ich przeznaczenia. Panował bałagan, ale swojski i jakby przyjazny, wpół ukryty w mroku, bo jedyne światło dawał ogień płonący na kominku. Chłopak siedział po turecku na grubym, barwnym dywanie i grzebał pogrzebaczem w palących się drewnianych szczapach. Z każdym jego ruchem podrywały się iskry i popiół, ale nie zwracał na to uwagi.

James pół siedział, pół leżał na fotelu, bez zainteresowania kartkując jakąś broszurkę. Włożył już koszulę, ale nie narzucił na siebie zaklęć. Harry mógł dojrzeć na jego dłoniach, choć z pewnym trudem, sieć wąskich szram i zgrubień w miejscach, gdzie kości palców przebiły skórę.

– Matka ci to zrobiła? – wyrwało mu się.

James pokręcił głową, przerzucił kolejną stronę.

– Jakiś nadpobudliwy auror. Ale zabiła jego partnera, więc może to i jej wina – powiedział martwym głosem.

Harry poczuł się, jakby ktoś kopnął go w żołądek.

– Angielski?

– Nie… To stara historia. Nic nie pamiętam. – James rzucił broszurę w ciemność i usiadł w fotelu prosto. – Potter, ty mi w ogóle ufasz?

Harry wzruszył ramionami.

– Nie, raczej nie. Ciągle robisz ze mnie idiotę – stwierdził i zabrzmiało to zadziwiająco lekko. Wstał nagle, po to tylko, żeby móc spojrzeć na Rainbowa z góry. – Raczej nie mam powodów, nie? – spytał, opierając się o gzyms kominka i ignorując, że ogień nieprzyjemnie grzeje go w nogi.

– Raczej.

Znów zapadła krępująca, niezręczna cisza. Przerwał ją w końcu James, mówiąc spokojnie i jakby ze zmęczeniem:

– Muszę zabić Voldemorta i możesz być mi potrzebny. I słyszę, jak to brzmi.

Harry w pierwszym momencie nie wiedział, czy jest bardziej rozbawiony, czy rozzłoszczony.

– Jaja sobie ze mnie robisz? – spytał, gdy irytacja wzięła górę. Zaczął krążyć po pokoju, ale poddał się, gdy drugi raz uderzył stopą o pufę. To tylko jeszcze bardziej go wkurzyło. – Cały świat musi go zabić. Wiesz, Dumbledore, Zakon, wszyscy dorośli ludzie. Tak jakby lepsi od ciebie.

– Nie widziałem, żeby próbowali.

– A ja nie widziałem, żebyś ty próbował – warknął.

James pobladł i też wstał, ale po chwili wahania usiadł ponownie, tym razem na oparciu fotela, opierając stopy o siedzisko.

– Wiedziałem – powiedział kpiąco. – Tak jakby lepsi… zawsze będziesz krył się za spódnicą Dumbledore’a?

Harry spróbował wyszarpnąć różdżkę z kieszeni, ale zaczepiła się o materiał. Ta sekunda, którą poświęcił na odplątywanie jej, pozwoliła mu odrobinę ochłonąć.

– Nie kryję się – powiedział zadowolony, że zabrzmiało to prawie obojętnie. – Nigdy nie kryłem i nie będę.

– W porządku – stwierdził James.

Harry czekał na dalszą część, ale chłopak milczał, patrząc w ogień. Chęć, aby rzucić w niego zaklęciem, narastała. Pottera powstrzymywało tylko to, że Rainbow nie wyciągnął różdżki, a atakowanie bezbronnego nie leżało w jego naturze.

– Walczyłem z nim – dodał w końcu. – W przeciwieństwie do ciebie – zauważył z przekąsem.

Miał nadzieję, że sprowokuje kolegę, choć sam nie wiedział dlaczego.

– Dlatego powiedziałem, że możesz być mi potrzebny – odparł James po chwili. Zrobił to mimochodem i jakby nie myśląc o własnych słowach.

– Ja tobie? A może odwrotnie?

James znów spojrzał na niego uważnie, nagle wytrącony z tego dziwnego odrętwienia.

– To chyba nie ma znaczenia – stwierdził ostrożnie. – Pracujesz dla Dumbledore’a, w porządku. Chyba niepotrzebnie zaczynałem tę rozmowę.

Tym razem Harry poczuł się – dla odmiany – jakby oberwał w twarz.

– Tak, jestem człowiekiem Dumbledore'a – powiedział twardo. – Co w tym złego?

– Nie mówiłem, że jest w tym…

– Tak to zabrzmiało.

– Po prostu ja nie jestem, jasne? – warknął Rainbow i po raz pierwszy w jego głosie zabrzmiało rozdrażnienie. – Nie znam gościa, może jest cudowny, nie moja sprawa. Nic dla mnie nie zrobił.

– Przyjął cię do Hogwartu, choć nie mam zielonego pojęcia dlaczego.

– O tak, łaskawy pan. Jakbym tego chciał.

– Bo pewnie wolałbyś siedzieć u swoich śmierciożerczych kumpli?

Rainbow zacisnął pięści i nachylił się do przodu, napinając mięśnie.

– Ile razy mam ci powtarzać, że nie jestem Śmierciożercą? – spytał lodowato.

– Jeszcze nie.

Przez moment Harry myślał, że wreszcie się pobiją, ale James nagle się rozluźnił i odetchnął głęboko.

– Jeszcze nie – powtórzył. – Myślę, że wypali mi Mroczny Znak, jak będę już po siedemnastce. Raczej nie wcześniej.

Harry zgłupiał. Przez chwilę stał otępiały, zanim wykrztusił:

– Co?

James wzruszył ramionami.

– Dlatego chcę go zabić. Jak tego nie zrobię, będę musiał mu służyć.

– Żartujesz.

– Kurwa, Potter, jestem śmiertelnie poważny. – Patrzył na niego przez chwilę na niego, ale w końcu uciekł wzrokiem w bok, do ognia. – Nie mam wyboru. I nie mów o dyrektorze, bo mnie szlag trafi. On nie jest cudotwórcą.

– Mi zawsze pomagał – stwierdził natychmiast.

Przez moment tak krótki, że nie był nawet pewny, czy sobie tego nie wymyślił, zobaczył cień rozżalenia na twarzy Jamesa.

– Więc masz szczęście – powiedział Rainbow z uśmiechem, takim głosem, jakby gratulował mu wygranej w quidditchu.

Ta nagła zmiana sprawiła, że Harry zawahał się i trochę ochłonął. Po chwili zastanowienia usiadł w fotelu naprzeciwko Jamesa i schował różdżkę. Żeby zająć czymś ręce podniósł jeden z bibelotów walających się po podłodze. Obracał w dłoni miniaturową kulę ziemską, nie zwracając uwagi, że woda z oceanów moczy mu palce.

Znów zapadła cisza, ale tym razem mu nie przeszkadzała. Próbował myśleć.

Nie był pewien, dlaczego się wścieka, nie rozumiał własnych emocji. Denerwowało go, że James ukrywa przed nim informacje, które choćby i pośrednio, ale i jego dotyczą. Tylko że większość dorosłych, których lubił, robiła to samo – może poza Syriuszem – ale z żadnym z nich nie chciał walczyć. Więc nie o to chodziło.

Może to była kwestia wieku. James wyglądał na młodszego od niego, a zachowywał się, jakby to Harry był dzieciakiem.

A przecież też przeżył swoje, jedenaście lat bez przerw z Dudleyami, walkę z Voldemortem i nawet Crucio… Mógł go potrzebować…

– Jak chcesz go zabić? – spytał, sam siebie zaskakując.

James wzdrygnął się. Ostatnio częściej mu się to zdarzało albo Harry zaczął to zauważać.

– Muszę zorientować się najpierw, jaka magia umożliwia nieśmiertelność – powiedział James po chwili zastanowienia. – Nie sądzę, żeby było to jakieś zaklęcie mojej matki, bo… hm… nawet on nie wygląda na tak szalonego, aby powierzać jej swoje życie. Znaczy, mama jest straszną gadułą, wiedziałbym, jakby miała coś takiego w swoim arsenale.

– Czym? – dopytał, przetrawiając w myśli jego słowa. Brzmiały sensownie, choć mało konkretnie.

– Tak się mówi na zaklęcia, które zna jakiś człowiek czy tam czarnoksiężnik. – James machnął ręką w niesprecyzowanym geście. – Kamień Filozoficzny też raczej odpada, on wydłuża życie i leczy, ale nie działa jako doraźna tarcza antyzaklęciowa. Innych w sumie nie znam.

– To pewnie czarna magia, raczej ciężko się będzie do niej dogrzebać – stwierdził Harry. – Ale mam pelerynę niewidkę, więc będziemy mogli skoczyć do Działu Ksiąg Zakazanych w nocy.

James pokiwał głową i wyciągnął dłoń, pojawiły się na niej natychmiast kołonotatnik i ołówek.

– Wiesz, zastanawiało mnie to co kiedyś powiedziałeś o tym twoim profesorze, który miał z tyłu głowy Voldemorta. To było serio?

– Ta… ukrywał go pod turbanem – stwierdził, mimowolnie przypominając sobie wydarzenia sprzed paru lat. – Miał paskudną mordę z tyłu. I nie mógł mnie dotknąć, znaczy ten nauczyciel. Bolała mnie wtedy blizna, ale jego wszystko, jakby się spalał…

Ciekawe, co się z nim stało, pomyślał nagle. Chyba nigdy o to nie zapytał, zapomniał.

– Blizna cię boli, kiedy w pobliżu jest Czarny Pan? – spytał James, zapisując coś w notatniku.

Harry wzdrygnął się.

– Nie nazywaj go tak – powiedział ostro, równocześnie zastanawiając się, ile chce zdradzić. – Czekaj, właściwie to nie odpowiedziałeś mi na pytanie – uświadomił sobie nagle.

James uniósł jedną brew.

– Co ty robiłeś u Voldemorta? – spytał Harry cicho po raz trzeci. – Jeśli chcesz, żebyśmy pracowali razem, to odpowiedz. Szczerze.

Tym razem Rainbow milczał długo, wpatrując się we własne stopy i stukając ołówkiem o notatnik.

– Poszedłem zdać mu raport – powiedział. – O tym, jak radzę sobie w szkole, jak radzę sobie z tobą. To nie było… istotne.

– Nie było istotne? – powtórzył Potter, czując jak po karku przechodzą mu ciarki. – Złożyłeś raport o mnie i to nie było istotne?

James wzruszył ramionami nieznacznie, ciągle na niego nie patrzył.

– Nie powiedziałem nic ważnego przecież, nie o to chodziło. Nie sądzę, żeby on teraz się tobą przejmował. Raczej chciał mnie zobaczyć.

– Aha. Czyli uważasz, że teraz ty jesteś dla niego ważniejszy niż ja? – spytał, sam nie wiedząc, czemu go to strasznie bawi. Słowa Jamesa brzmiały odrobinę absurdalnie.

Rainbow też lekko się uśmiechnął.

– Po prostu on nie zachowuje się, jakby chciał cię teraz zabić. Znaczy, może przypadkiem albo przy okazji, ale nie koncentruje się na tym – powiedział jednak poważnie. – Słuchaj, przecież my śpimy w jednej sypialni, jakby się chciał ciebie pozbyć, to kazałby mi trzepnąć cię Avadą w nocy.

– A zrobiłbyś to? – spytał Harry po kolejnej chwili niezręcznej ciszy.

James spojrzał na niego jak na idiotę.

– Nie, nie zrobiłbym tego – powiedział po prostu.

– A co z tym twoim: muszę go zabić, bo inaczej będę mu służyć? – spytał Harry pół żartem, pół serio.

– To jest skomplikowane…

– Nie jest – spoważniał natychmiast. – Albo wiesz, że się go będziesz słuchać i wtedy poproszę McGonagall, aby dała nam osobne sypialnie, albo wiesz, że się nie będziesz. Co w tym trudnego?

James znów milczał, tym razem siedząc bez ruchu i wpatrując się w poplamiony dywan.

– Ja się boję – powiedział w końcu spokojnie, ale jakby z nutą wstydu, zażenowania. – Jestem strasznym tchórzem. Nie chodzi nawet o ból, ale… czekanie… – umilkł.

Potter poczuł się niezręcznie, jakby przekroczyli granicę, do której nawet nie chciał się zbliżać. James chyba też to wyczuł, bo wzruszył ramionami i znów się uśmiechnął, ale tym razem ten uśmiech wydał się Harry’emu nie tyle drażniący, co w jakiś sposób smutny.

– Często…? – spytał, ale James gwałtownie pokręcił głową.

– Nie gadajmy o tym – powiedział zdecydowanie. – Merlinie, nie gap się tak na mnie. Czuję się jak na sesji terapeutycznej.

– Sam zacząłeś.

– I już żałuję. – James przewrócił oczami. – To już moją chwilę szczerości zaliczyliśmy. Wracamy do tematu? – Zerknął do notatnika. – Boli cię blizna, jak jesteś koło Cza… Voldemorta?

– Albo kiedy jest wściekły. Czasem mam wizję, kiedy on o czymś myśli lub traci nad sobą kontrolę – wytłumaczył niechętnie. James patrzył na niego w oszołomieniu, ale nagle po jego twarzy przemknął cień zrozumienia.

– Aa – wymamrotał. – Mów dalej.

– To pewnie przez to, że nie udało mu się mnie zabić. – Harry wzruszył ramionami nerwowo. Czuł się dziwnie, opowiadając o swojej tajemnicy. – Zdasz mu to w następnym raporcie?

– Pewnie i tak wie – zauważył Rainbow. – Jeśli jest połączenie, to na bank dwustronne.

Harry wolał o tym nie myśleć.

– I to tyle. Dumbledore twierdzi, że wtedy pojawiło się połączenie, a blizna to tylko jej fizyczny znak. Dobrze, że ludzie o tym nie wiedzą, bo by mnie zamknęli do czubków.

– Mhm. – James zanotował coś w notesie. – A w sumie jak to wyglądało? Wszedł do domu, zamordował twoich rodziców, później rzucił Avadą w ciebie?

O ile tak można streścić największą tragedię mojego życia, pomyślał Harry.

– Tak, w skrócie tak – powiedział, starając nie pokazać, że rzeczowy ton kolegi go zabolał.

– A robił coś jeszcze? Jakieś rytuały?

– Skąd mam wiedzieć? – zirytował się. – Miałem rok.

– Fakt, myślałem, że ci powiedzieli. – James znowu coś zapisał, tym razem krótko. – Dobra, wiesz chociaż, kto to widział? Jakby się nam udało porozmawiać ze świadkiem, to byłoby świetnie.

– Nikt tego nie widział. W domu byli tylko moi rodzice.

– A jakieś kasety, nagrania? Mieli mugolski monitoring?

– Raczej nie, byli czarodziejami.

James spojrzał na niego nieco rozkojarzonym wzrokiem.

– Ale czekaj, jeśli w domu nikogo nie było i nie mieli monitoringu… to skąd wiadomo, że rzucił w ciebie Avadę Kedavrę?

Harry otworzył usta, zamknął, znów otworzył, ale jakoś nie miał pomysłu, co może powiedzieć. Stwierdzenie „bo Dumbledore tak powiedział” nawet w jego myślach brzmiało głupio.

– Bo zawsze tak robi? – zaryzykował w końcu. – A po za tym co miałby niby na mnie rzucać, skoro chciał mnie zabić?

James patrzył na niego bez przekonania.

– Wiesz – powiedział po chwili spokojnie i jakby delikatnie – klątwa zabijająca objawia się jakby tym, że, no, zabija. A i ty, i on żyjecie.

– Wiem – warknął. – Po prostu mu nie wyszło. Po co w ogóle o to pytasz?

– Próbuję zrozumieć, co tam się stało.

– To, co powiedziałeś. Wszedł, zabił, strzelił, wyparował – wyrzucił z siebie Harry na jednym oddechu, z każdym słowem czując coraz większą wściekłość. – Nie mówmy o tym więcej,

– To może być ważne – stwierdził James, nie zwracając uwagi na jego rozdrażnienie. – Szczegóły. Nawet jeśli to była zepsuta Avada…

– Nie była zepsuta – przerwał mu Harry gwałtownie. – Miłość mojej mamy mnie ochroniła. 
Rainbow zamrugał.

– Nie rozumiem.

– Jakoś mnie to nie dziwi – prychnął Potter. Potarł kark z irytacją.

– Nie rozumiem, jakby to miało działać – sprecyzował James, krzywiąc się prawie niedostrzegalnie. – Większość matek kocha swoje dzieci.

Przez chwilę milczeli obaj, dopóki te słowa nie przebrzmiały.

– Nie rozmawiajmy o tym – wymamrotał Harry, uświadamiając sobie nagle, że wciąż trzyma w ręce kulę ziemską. Ścisnął ją tak mocno, że spłaszczyła się, a granice kontynentów wynaturzyły zabawnie. – Dobra, ja już gadałem, twoja kolei.

– Nic wiem, o czym miałbym mówić – stwierdził chłopak oschle, wpatrując się w notatnik.

– Cóż, Voldemort się tobą interesuje. – Harry rozsiadł się wygodniej na fotelu, z trudem rozluźniając mięśnie. – Czemu?

– Jestem synem Emily. – James uśmiechnął się wesoło, jakby na zawołanie pogodniejąc. – I Snape’a, niestety. W każdym razie mam przerąbane.

– To za mało.

– Cóż…

– Daj spokój. Nie wierzę, że Voldemort bawi się w przedszkolankę – warknął Harry.

James potarł czoło.

– No dobra, w zasadzie chodziło o to, że jestem równy mu mocą. Znaczy, byłem kiedyś. Teraz to już nieważne – powiedział beztrosko, z szelmowskim wręcz uśmiechem.

– Że co?

– Pytałeś o co chodzi. – James spojrzał mu prosto w oczy, jakby z wyzwaniem. – Czego się niby spodziewałeś?

– Nie wiem. Nie tego – wykrztusił. – Więc jesteś taki jak on?

James skrzywił się, ale po chwili znów uśmiechnął szeroko, płynnie nakładając swoją typową maskę.

– Nie jestem. Mam coś z głową i nie potrafię czarować jak Dumbledore czy Voldemort. Coś mi się poprzestawiało, dawno temu… – ostatnie słowa wypowiedział ciszej, jakby się zapominając. Odwrócił wzrok.

– Bo cię torturowali?

– Delikatny to ty nie jesteś – warknął. Znów potarł czoło, jakby bolała go głowa.

– Nie chciałem…

James machnął ręką, zbywając jego niezręczne przeprosiny. W półmroku zaklętego pokoju wyglądał równocześnie bardzo młodo i bardzo staro.

– Więc jak? – spytał. – Chcesz w to iść dalej? Ale ostrzegam, że jestem tchórzem i świrem.

– A ja dziwakiem – stwierdził Harry. Nie zabrzmiało to żartobliwie, choć miało. – Co mi tam, wchodzę.

Rainbow skinął głową.

– Mam nadzieję, że nie masz AIDS – powiedział.

Podniósł nóż, który pojawił się nagle na oparciu jego fotela. Chwilę ważył ostrze w ręce, po czym rozciął skórę we wnętrzu prawej dłoni jednym szybkim, zdecydowanym ruchem. Następnie podał nóż Harry’emu, rękojeścią do przodu.

***

Emily właściwie nie musiała się podpisywać. Voldemort już od pierwszej chwili wiedział, od kogo otrzymał pakunek. Prawdopodobnie istniała tylko jedna osoba we wszechświecie, która mogła wysłać mu paczkę owiniętą żółtym papierem w kangurki.

Skrzat, który ją dostarczył, dygotał wpół schowany za oparciem fotela. Czarny Pan patrzył na niego bezmyślnie.

– Możesz odejść – powiedział wreszcie. Skrzat skłonił się i umknął za drzwi, aby tuż za progiem się deportować. Voldemort niedawno zabronił im robić to w pokoju, w którym przebywał. Dźwięk towarzyszący aportacji drażnił go.

Mężczyzna usiadł wygodnie i rzucił na paczkę parę zaklęć, na razie jej nie dotykając. Kiedy nic niepokojącego się nie stało, szturchnął ją różdżką.

Kangurek ubrany w czerwone bokserki i równie czerwone bokserskie rękawice, patrzył na niego z wyrzutem w całkowicie nieruchomych oczach. Papier był mugolski.

Przez chwilę Voldemort miał ochotę przywołać skrzata z powrotem, żeby otworzył pakunek zamiast niego, powstrzymywała go jednak myśl, że to żałosne stworzenie mogłoby coś uszkodzić. Zrzucanie tej czynności na któregoś ze Śmierciożerców oczywiście nie wchodziło w grę. Ostatecznie więc Voldemort wyczarował nóż do listów i z najwyższą ostrożnością rozciął kolorowy papier, trzymając równocześnie przed sobą magiczną tarczę.

Nie stało się nic szczególnego.

W paczce znajdował się plik różnorodnych kartek, niedbale spiętych klamrą i ponumerowanych zielonym długopisem. Na samym wierzchu stosu leżała pocztówka z widokiem zupełnie nijakiej plaży. Voldemort podniósł ją z najwyższą niechęcią, jakby przeczuwając, co znajdzie na jej odwrocie.

„Trochę się spóźnię, jest cudownie, nie uwierzysz, co odkryłam, będę w Rosji. WIESZ, ŻE ISTNIEJĄ KOMÓRKI?”

Poniżej znajdował się ciąg bezsensownych cyfr, które dopiero po dłuższej chwili mężczyzna skojarzył z numerem telefonicznym.

Voldemort powstrzymał się od westchnięcia i sięgnął po kolejną kartkę. Po chwilę zmrużył oczy i przeczytał tekst drugi raz, niedowierzając w to, co widział.

„Te fragmenty, które rozpisałam na zielono, muszę prowadzić ja albo ktoś z rodziny (NIE James). Z innymi raczej sobie poradzisz.”

Mężczyzna sięgnął gwałtownie po resztę i przekartkował ją pobieżnie. Część stron zapisana była rozstrzelonym, nierównym charakterem pisma Emily, część o wiele bardziej drobnym i starannym. Większość miejsca zajmowały komentarze i objaśnienia do nielicznych fraz zaklęcia, poprzetykanych dokładnymi, wręcz technicznymi rysunkami.

Voldemort odłożył wszystko na stolik, starając się zapanować nad własną ekscytacją. To uczucie mu się nie podobało, było słabością, która utrudniała myślenie. Szybko też przemieniło się we wściekłość.

Spóźnię się?

Jak ona śmiała?

W pierwszym odruchu miał ochotę sam sprowadzić ją z powrotem, ale uświadomił sobie, jak bardzo byłoby to uwłaczające. Nigdy nie uganiał się za swoimi sługami i nie zamierzał tego zmieniać. Jednak nie mógł zignorować faktu, że sprzeciwiła się jego wyraźnemu poleceniu. Zaklęcie zostało skończone, miała wrócić wraz z nim.

Poza tym Voldemort czuł lekki dyskomfort na myśl, że kobieta znalazła się poza jego kontrolą.

Więc ktoś musiał ją sprowadzić, najlepiej dyskretnie. Nie chciał, aby plotka o jej nieposłuszeństwie rozniosła się wśród Śmierciożerców. Powinien zrobić to ktoś bardzo lojalny i potrafiący dochować tajemnicy. Nikt taki nie przychodził mu do głowy.

Choć Lucjusz...

Czarny Pan nie łudził się, że Malfoy jest mu bardziej wierny niż reszta służącej mu hołoty, ale za mężczyzną przemawiały dwie rzeczy. Przede wszystkim reszta Śmierciożerców traktowała go z ledwo ukrywanym ostracyzmem. To, że jeszcze nie rozerwali Malfoya na strzępy, wynikało tylko z niepewności, czy naprawdę utracił swoją pozycję, czy była to tylko jedna z jego wielu gier. Voldemort utrzymywał ten stan, z jednej strony sugerując, że Lucjusz wciąż jest mu najbliższym sługą, z drugiej jednak stopniowo odsuwając od najważniejszych wydarzeń. Ludzie to widzieli. Nikt z nich nie miał więc odwagi okazać Malfoyowi przychylności, ale równocześnie każdy krył swoją wrogość. Przede wszystkim jednak nie ufano mu, starano się nie słuchać i nie przebywać zbyt często z nim na osobności.

Malfoy nie miałby komu opowiedzieć o Emily.

Równie istotne, jeśli nie bardziej, było to, że Lucjusz został złamany. Nie przez tortury, co Voldemort zauważył z pewnym rozbawieniem, ale myśl, że to samo może spotkać Narcyzę. Gdy Czarny Pan zanurzał się w umyśle mężczyzny, widział tylko lęk i desperację. Malfoy gotów był zrobić wszystko, aby ją chronić.

Voldemortowi to schlebiało, a równocześnie działało na niego uspokajająco. Nie rozumiał oddania, którym darzyli go niektórzy ludzie, ale strach tak.

Tu kończyły się racjonalne powody, a zaczynały te, o których Czarny Pan wolał nie myśleć. Nie były logiczne, a więc nie powinien się nimi kierować. A jednak jakoś na niego wpływały.

Sam widok Malfoya wciąż budził w nim obrzydzenie. Rozmawiając, planując, nawet przebywając w tym samym pokoju musiał stale powstrzymywać się przed morderstwem. Miał wrażenie, że coraz częściej jego umysł wyślizgiwał się z żelaznych obejm legilimencji. Że odkąd dowiedział się o stracie fragmentu duszy, utracił część kontroli. Że czuł więcej i mocniej niż przez ostatnie parę miesięcy. Że – być może –  przechodzi żałobę po samym sobie.

Śmierć Lucjusza ukoiłaby jego nerwy, czuł to, a równocześnie była tak złym posunięciem taktycznym, że nie mógł sobie na nią teraz pozwolić.

Ale Emily mogłaby się... wzbraniać. Nie chcieć wrócić, pomimo rozkazu. Voldemort nie wykluczał, że trzeba będzie ją sprowadzić siłą. A gdyby doszło do pojedynku…

Nie mógłby zarzucić sobie, że to zaplanował, że dla zachcianki zaprzepaścił delikatną przewagę, jaką Śmierciożercom dawały wpływy Malfoya, że uczucia wygrały u niego z rozumem.

A później sobie uświadomił, że Emily faktycznie pewnie trzeba będzie przywlec do niego na postronku, bo ta kobieta ma taki charakter, i przydałoby się do tego przynajmniej dwóch ludzi.

***

– Przyniosłem kolację.

Tonks drgnęła i zsunęła z oczu gogle spawalnicze. Zaczęła ich używać, odkąd odrobina pyłu dostała się do jej spojówek i musiała spędzić godzinę na jego wypłukiwaniu. Estevan uparł się też, żeby nosiła białą, medyczną maseczkę i gumowe rękawiczki. Nie protestowała.

Zakręciła starannie duży, choć niski słoik, skinęła głową. Przy wstawaniu przed oczami zatańczyły jej mroczki, więc złapała za blat biurka, o mało nie zrzucając na klepisko zeszytu z notatkami.

Estevan czekał, stojąc cierpliwie w progu szopy, ale za plastikową, cienką płachtą.

Budkę za jego domem wczoraj przerobili na laboratorium, przy czym mężczyzna zrobił to po swojemu, a Tonks po swojemu, więc efekt wyszedł lekko groteskowy, magiczno-mugolski. Dziewczynie nie przeszkadzało to jednak w pracy, choć panująca w środku duchota sprawiała, że cała się pociła. Z ulgą wyszła na podwórko i ściągnęła rękawiczki, a potem wrzuciła je do skrzynki. Na skórze jej dłoni pozostało parę białych plamek po gumie. Potarła je półprzytomnie, a następnie wyrzuciła również maseczkę.

Pociągnęła nosem, czując przyjemny zapach wydobywający się z reklamówki, którą trzymał mężczyzna.

– Poczekaj chwilę, umyję się – powiedziała, wyciągając różdżkę. Mężczyzna uśmiechnął się dziwnie, więc przewróciła oczami.

Rzuciła Aguamenti i starannie opłukała ręce, ramiona i twarz. Trochę zimnej wody pociekło jej za kołnierz, więc wzdrygnęła się mimowolnie. Po chwili namysłu skróciła sobie włosy do długości cala i też je umyła. Chłód podziałał na nią orzeźwiająco.

– A co z myślodsienią? – spytała, po Estevan patrzył na nią dziwnie milczący, z nieobecnym wyrazem twarzy.

– Hm? A, jest w domu. Ale jeszcze nie zdobyłem wspomnień. Znajomy mi je wyśle, kiedy skończy mu się zmiana w robocie. A jak ci poszło?

– Nijak – poskarżyła się. – To jest najbardziej absurdalny proszek, jaki widziałam.

– Co ty nie powiesz.

– Tylko się nie nabijaj – posłała mu gniewne spojrzenie.

– Nie śmiałbym.

– Widzisz, już się nabijasz. – Nachmurzyła się Tonks, ale natychmiast jej przeszło. – A co tam masz? – spytała, zerkając na reklamówkę.

– Grilowanego kurczaka. I owoce. Też grilowane. Lubisz kurczaka?

– Teraz lubię wszystko – stwierdziła, starając się zignorować burczenie w brzuchu. – Nie jadłam od rana.

– A co jadłaś rano?

– Od wczoraj – poprawiła się dziewczyna ponuro.

Usiedli na krawędzi urwiska, zwieszając nogi w nicość. Niżej rosły drzewa, ale żeby je dostrzec, trzeba było spojrzeć dokładnie w dół. W innym wypadku widziało się tylko morze rozlane po horyzont, w które po lewej wdzierało się Rio de Janeiro. W mieście zaczęto już powoli zapalać światła, choć wciąż było widno.

Tonks lubiła tutaj siedzieć, z pustką rozpostartą pod stopami. Miała wtedy wrażenie, że znajduje się na samym skraju świata. Poza tym od zawsze kochała wysokość. W Hogwarcie przez sześć lat z kolei próbowała się dostać do drużyny quidditcha, ale nigdy nie pozwolono jej grać. Według kapitana, siedząc na miotle stanowiła zagrożenie nie tylko dla drużyny przeciwnej, ale również własnej, sędziego i wszystkich kibiców, za wyjątkiem może jednego Snape’a, bo złego licho nie bierze.

Odpakowała kurczaka i przez chwilę jadła w milczeniu, pozwalając swoim myślom błądzić.

– Nie reaguje na magię – wypaliła wreszcie, przerywając milczenie. Estevan spojrzał na nią znad owocowego szaszłyka. – Nie da się tego lewitować, zredukować, zmniejszyć, przetransmutować, zniszczyć, spalić. Nic się nie da. Nawet jak zalewam ten pył wodą, to się nie robi błoto, tylko woda z drobinkami.

– Wiem – stwierdził mężczyzna beztrosko. – Poza tym nie jest to żaden znany pierwiastek, a właściwie jego budowa nie jest nawet podobna do żadnego znanego pierwiastka. To nie jest ani sól, ani zasada, ani kwas, ani alkohol, ani związek organiczny, ani nieorganiczny, ani minerał, ani szczątki. W sumie z tego co wiem, to nie ma na to nawet miejsca na tablicy Mendelejewa.

– Co?

– Podrzuciłem to do znajomego laboratorium, mugolskiego. Później musiałem wszystkim wymazać pamięć, bo zaczęli się tym za bardzo ekscytować. – Po twarzy mężczyzny przemknął wyraz irytacji. – Chciałem, żeby zrobili jeszcze parę badań, ale sprawa okazała się zbyt skomplikowana, aurorzy węszyli… Sama wiesz, jak to jest.

Tonks, która nie przyznała się mu, że jest aurorką i już dawno stwierdziła, że nigdy w życiu tego nie zrobi, skwapliwie pokiwała głową.

– Mogłeś mi powiedzieć wcześniej.

– A nie robiłabyś wtedy własnych badań?

– Robiłabym – wzruszyła ramionami i wytarła usta grzbietem dłoni. – Ech, nie mówmy już o tym. Mam dość tego piachu do końca życia, a przynajmniej do jutra. Pogadajmy o czymś innym. Nie o fotografii – zastrzegła natychmiast, kiedy Estevan zaczął otwierać usta.

Mężczyzna zmarł w pół ruchu i uśmiechnął się krzywo.

– Jesteś mugolakiem? – spytała Tonks, sięgając po szaszłyk.

– Nie. Czemu tak myślisz?

– Bo zachowujesz się tak. – Machnęła ręką wokół. – I tak mówisz. Te wszystkie pierwiastki, kwasy i tablice, skąd ty to w ogóle wszystko wiesz?

– Ze szkoły? – Mężczyzna patrzył na nią bez cienia zrozumienia.

– Chodziłeś do mugolskiej?

– Jak każdy?

– Ja chodziłam do czarodziejskiej.

– Ja też.

Przez chwilę siedzieli w ciszy, zastanawiając się, co druga osoba ma na myśli. Nagle Estevan potrząsnął głową, jakby coś zrozumiał.

– Zapomniałem, że w Europie macie inny system – stwierdził. – Taki siedmioletni, prawda?

– Aha, pięć plus dwa, sumy i owutemy. A wy nie?

– Nie… Znaczy, my w ogóle mamy to inaczej zorganizowane. Jest normalna szkoła, mugolska, i dodatkowo po niej są zajęcia z magii w innej szkole. – Widząc, że Tonks patrzy na niego jak na wariata, wzruszył ramionami. – Tak, niszczą nam dzieciństwo. Ale przynajmniej weekendy zawsze były wolne.

– Więc wy wszyscy chodzicie do mugolskiej i do magicznej szkoły? Żartujesz?

– Chciałbym. – Estevan westchnął i położył się, podkładając ręce pod głowę. Zaczął zapadać zmierzch. – Kilka godzin musiałem przesiedzieć w jednej budzie, później kilka godzin w drugiej. Jeszcze szkoły miałem na dwóch końcach miasta, więc póki nie nauczyłem się aportować, wiecznie gniotłem się po autobusach. Ale przynajmniej do domu miałem blisko. W sumie od lat próbują przeforsować prawo, które zniosłoby ten obowiązek, ale coś średnio im idzie. A szkoda, bo to gehenna jest, kilkanaście lat życia w plecy.

– ...Co?

– Może nie kilkanaście, ale i tak mamy dłużej od was parę lat. – Estevan machnął ręką. – Wcześniej zaczynamy, później kończymy. Po cholerę? Później nikomu się to i tak nie przydaje.

– Co?

– Zacięłaś się? – Mężczyzna spojrzał na nią z irytacją.

– Po prostu… I stare rody się na to zgodziły? Jakim cudem? – Tonks zastygła, trzymając szaszłyk w połowie drogi do ust.

– Jakie stare rody? – Estevan uśmiechnął się krzywo. Widząc jednak, że dziewczyna nie wychodzi z szoku, spoważniał i usiadł. – Widzisz…kiedy zaczęła się kolonizacja, Europa była bardzo daleko. Nawet teraz jest daleko, ale wtedy… – zamilkł, jakby próbował uporządkować sobie coś w głowie. – Ludzie musieli sobie poradzić. I możliwe, że Ustawa o Tajności nie była zbyt ściśle przestrzegana. W dodatku na początku niezbyt wielu czarodziejów zdecydowało się na podróż, więc czuliśmy się… osamotnieni. A tu też żyli czarodzieje, innego rodzaju, ale jakoś tak.

– Wydajesz się skrępowany – wymamrotała. – Kiedy jesteś skrępowany, dużo gadasz.

– Bo to nie jest oficjalna część historii. – Estevan wzruszył ramionami. – Nikt się tym nie będzie chwalił. Raczej. Znasz takie powiedzenie, że każdy brazylijski czarodziej jest potomkiem amazońskiego szamana?

– Obiło mi się o uszy – stwierdziła ostrożnie.

– Więc… możliwe, że jest w tym trochę prawdy. Że dawno temu trochę za bardzo się do nich zbliżyliśmy i do ich sposobu postrzegania magii też – Estevan powiedział to cicho, głosem jakby nieobecnym. – A oni nigdy się nie kryli przed mugolami, nigdy od nich nie odcinali. Byli z boku, ale w środku wszystkiego. Więc może… trochę zgapialiśmy.

– Wydaje się to sympatyczne.

Estevan pokręcił głową.

– Na dobrą sprawę jesteśmy narodem zdrajców krwi – stwierdził, nagle rozbawiony. – Ale dopóki Europa jest daleko…

– Boicie się nas? – Tonks spojrzała na niego zdumiona.

– Raczej wstydzimy. – Estevan rzucił w przepaść wykałaczkę, wytarł dłoń o spodnie.

Choć Tonks siedziała blisko, przez gęstniejącą ciemność prawie nie mogła dojrzeć wyrazu jego twarzy. I tak jednak odniosła wrażenie, że mężczyzna jest smutny. Gdzieś ulotniła się wściekłość, która zazwyczaj pulsowała w każdym słowie, zastąpiona przez coś innego, o wiele bardziej przygnębiającego.

– Kiedy wracasz do Anglii? – spytał mężczyzna cicho, znów się kładąc.

– Za parę dni – odpowiedziała, robiąc to samo. Kępa trawy łaskotała ją w szyję.

Leżeli z nogami wciąż zwieszonymi w przepaść, patrząc jak na niebie rozkwitają konstelacje. Wciąż zdumiewało Tonks, jak szybko zapada brazylijska noc.

– Myślisz, że u nas też by tak mogło być? – spytała nagle, tak cicho, że sama ledwo usłyszała własny głos. – Że w ogóle mogłoby tak być? My i mugole, bez tego ciągłego ukrywania się?

– Nie.

– Optymista – zaśmiała się.

– Nie może – powtórzył Estevan ze znużeniem w głosie. – Bo oni nigdy nie wybaczyliby nam, że tak długo się ukrywaliśmy.

– Ale kiedyś i tak trzeba będzie się przyznać.

– Może tak. Ale nie chciałbym tego dożyć.

Tonks zamknęła oczy, czując się nagle strasznie zmęczona. Słyszała oddech Estevana tuż obok, spokojny i miarowy.

Wtedy coś pierzastego spadło pomiędzy nich, uderzając potężnym skrzydłem prosto w nos dziewczyny. Tonks podskoczyła, o mało nie zsuwając się z urwiska, ale udało jej się przytrzymać jednego krzaka. Estevan tymczasem zdążył rzucić Lumos, oświetlając na niebiesko tłustą, podstarzałą papugę, która łypnęła na nich złowrogo. Do nogi przywiązaną miała niewielką paczuszkę.

Mężczyzna zabrał przesyłkę, po czym odgonił ptaka pełnym irytacji gestem. Tonks za to siedziała w kucki, próbując uspokoić gwałtownie bijące serce.

Estevan odwinął papier i spojrzał na flakonik, w którym snuła się blada nitka wspomnień.

– Na pewno chcesz to zobaczyć? – spytał uważnie. – To, co robią z tym dzieciakiem…

– Chcę. Inaczej bym nie prosiła – wymamrotała z irytacją.

– Ale to nie ma nic wspólnego z samym zaklęciem Rainbow. To tylko wabik.

– Też to wiem. I tak chcę zobaczyć.

Estevan dźwignął się niechętnie na nogi.

– Więc chodź – powiedział.

***

Czerwona budka telefoniczna stała jakby na uboczu, na drodze biegnącej obok hurtowni ryb. Ich mocny zapach unosił się w powietrzu i drażnił Malfoya, choć w zasadzie nie był przykry. Kojarzył mu się jednak z morzem, z ostatnimi wakacjami we Francji, na których był wraz z żoną, choć bez syna, bo Draco wolał spędzać wolny czas z przyjaciółmi.

I te wspomnienia, choć nie wiedział czemu, bolały.

Snape stał w budce, ubrany w dziwaczy, mugolski strój. Od paru minut rozmawiał przez telefon, ale Lucjusz nie próbował go podsłuchiwać. Przez boczną szybkę widział jednak, że mężczyzna robi się coraz bardziej wściekły. Snape opierał jedną rękę na czarnym korpusie telefonu, pochylał głowę i mówił do słuchawki z grymasem pośrednim pomiędzy wstrętem a furią.

Lucjusz nie wątpił, że mężczyzna dodzwonił się do Emily.

Zastanowił się, co powiedzieliby inni Śmierciożercy, gdyby odkryli, że Snape i Rainbow rozmawiają ze sobą przez na wskroś mugolski wynalazek. Podejrzewał, że przede wszystkim nie uwierzyliby. Sam z trudem pojmował, jak ta budka może działać, choć Severus próbował mu to wytłumaczyć. Szybko jednak poddał się, mówiąc, że to po prostu „inny rodzaj magicznego lusterka dwukierunkowego. Ale bez lustra. I bez magii”.

Przymknął oczy, czując, że znowu zaczyna kręcić mu się w głowie.

Jego stan się nie poprawiał. Ukrył co prawda blizny pod zaklęciem maskującym, ale wciąż były wrażliwe, więc nawet noszenie szaty bolało. Męczyło go stanie, choć starał się opierać na lasce. Czasami bez powodu zaczynał kaszleć krwią.

Najbardziej niepokoił go jednak Severus. Mężczyzna przychodził do Malfoy Manor praktycznie codziennie, choćby na chwilę, i zawsze zaglądał do niego. Rzucał zaklęcia sondujące i zapewniał, że wszystko goi się jak trzeba, ale Lucjusz widział, że to nieprawda, bo eliksiry, które Snape mu podrzucał, były coraz silniejsze.

Malfoy poprawił czarne okulary, pod którymi ukrywał magiczne oko. Czuł się nieswojo w stroju, który nałożył, choć nie był on tak odrzucający jak dżinsy Snape’a. Właściwie prawie przypominał szatę. Severus ostrzegł go tylko, żeby tak ubrany nie wspominał o żonie, a najlepiej w ogóle się nie odzywał wśród mugoli. Lucjusz zgodził się obojętnie.

Przygładził sutannę bezmyślnie i rozejrzał się, nie otwierając oczu.

Zapach ryb wwiercał się w jego umysł i budził niepokój, którego nie potrafił się pozbyć. Malfoya dręczyła pewność, że już nigdy nie znajdzie się z żoną nad francuskim morzem.

Snape odłożył słuchawkę i wyszedł z budki.

– Wiem, gdzie jest – warknął.

– W Rosji?

– W Rosji. Mam adres, jacyś mugole.  – Mężczyzna skrzywił się. – Ale nie chce sama wrócić.

Właściwie Lucjusz się tego spodziewał.

– Załatwię świstoklik na jutro – kontynuował Snape niechętnie. – Może na dziś, jeśli mają jakiś w zapasie… szlag mnie zaraz trafi.

– Dlaczego?

Snape zastygł, spojrzał na niego czujnie i momentalnie się uspokoił. Zniknął z jego twarzy grymas, zastąpiony zwyczajną obojętnością.

– Miałem kiepski dzień w pracy – stwierdził oględnie.

– Z powodu Dumbledore’a? – spytał, sam niepewny, dokąd zmierza.

– Nie, z nim nie mam kłopotów – odparł natychmiast mężczyzna lodowato.

– Bo jesteś po jego stronie?

Snape nie odpowiedział. Przez chwilę stali w napiętej ciszy, obserwując się z uwagą.

– Wolałbym, żebyś był – stwierdził Lucjusz ze świadomością, że jeśli się pomylił, właśnie wydał wyrok śmierci na siebie i rodzinę. Jeśli Severus nie był wierny dyrektorowi, jeśli nie był przyjacielem… Jego przyjacielem.

Wyciągnął z kieszeni haftowaną chustkę i zasłonił nią usta, kaszląc. Kiedy odsunął materiał, zobaczył krwawy ślad.